Is het verstandig een medewerker te laten coachen door de eigen manager?

Veel leidinggevenden nemen binnen de organisatie de rol van coach op zich. Zij kennen (als geen ander) de organisatie en misschien zelfs alle ins en outs van de functie van de gecoachte. Zij kunnen zich dus goed verplaatsen in de coachvraag en hun (achtergrond)kennis en ervaring kan heel waardevol zijn in een coachtraject. Er zijn echter ook 'maren'. Er zijn ongetwijfeld managers die een goede coach kunnen zijn, maar managen en coachen zijn toch wel twee aparte fenomenen. Zo is één van de kenmerken van een coachingsgesprek gelijkwaardigheid. Ook vinden deze gesprekken plaats op basis van vertrouwen en de gecoachte werkt binnen deze veilige context aan de eigen persoonlijke- en professionele ontwikkeling. Nu is het maar de vraag of de medewerker zich in het coachingsgesprek kwetsbaar durft op te stellen richting zijn hiërarchisch hogere die hem ook nog gaat beoordelen. En heeft de leidinggevende, wiens tweede natuur het is om in een split second beslissingen te nemen, wel tijd om in alle rust een coachingsgesprek te voeren? Heeft hij het geduld om de medewerker met de oplossingen te laten komen en kijkt hij dus niet na vijf minuten al op zijn horloge? Zo lang leidinggevenden op resultaten worden afgerekend, bepaalt dat hun agenda. Natuurlijk zullen veel leidinggevenden er naar streven dat hun medewerkers optimaal functioneren, want dan realiseren zij ook (makkelijker) hun eigen doelen. Maar dit alles maakt de (eigen) manager nog geen coach. In steeds meer organisaties worden medewerkers gecoacht door leidinggevenden van andere afdelingen of divisies. Aan de voorwaarde vertrouwen is dan voldaan. En als deze manager zich zelf de tijd gunt (en er lol in heeft!) medewerkers te coachen, kan deze constructie zeker effectief zijn.