Senseo, een uit de hand gelopen succes?

De Senseo die Philips en SaraLee-DE (Douwe Egberts) hebben ontwikkeld is een groot succes. Onafhankelijk hadden deze bedrijven geconstateerd dat de markt voor koffiezetters en koffie dalend was. Koffiezetters deden er te lang over om teveel koffie te zetten en het doseren van de koffie (hoeveel schepjes bij hoeveel streepjes) was lastig en het weggooien van een koffiefilter een vies werkje. Snel één of twee lekkere kopjes espresso of cappuccino zetten was gezien de prijzen van dit soort apparaten voor de meeste één- en tweepersoonshuishoudens geen optie voor thuis. Terwijl je wel snel met een waterkoker en een keuze uit een reeks van theesoorten in éénkopszakjes een lekker kopje thee kan zetten. En ‘nepcafé’ met kokend water bestond al maar was ook niet alles. Achteraf ligt het misschien voor de hand om ‘koffiezakjes’ te maken en een apparaatje dat één of twee kopjes koffie snel kan zetten door gebruik te maken van een relatief lage druk die er ook voor zorgde dat er en espressoachtig laagje schuim op de koffie ontstond. Maar het zorgvuldig analyseren van trends in de samenleving (individualisering, hedonisme, kleinere huishoudens) leidde tot heldere eisen waaraan Senseo moest voldoen. Het succes was boven verwachting van de firma’s en beurtelings hebben ze moeite gehad om aan de vraag naar apparaten respectievelijk koffiepads te voldoen. Ze hebben in die fase geleerd hun aanbod aan elkaar aan te passen; een luxeprobleem wellicht maar iets waar in het contract geen aandacht aan was gegeven (wat doen we als het heel erg goed gaat?). Toen er apparaten te weinig waren maakte DE niet meer pads dan nodig om verkochte apparaten te voorzien. Toen er pads te weinig waren remde Philips bewust de verkoop van apparaten om te voorkomen dat mensen wel een apparaat maar geen pads zouden hebben.