Wat wordt bedoeld met een lineaire projectaanpak?

Wie een goed boek over projectmanagement openslaat zal zien dat een lineaire aanpak van projecten wordt aanbevolen voor projecten zonder al te grote onzekerheden. Deze klassieke projectaanpak houdt in dat het projectwerk in een aantal fasen wordt verdeeld en dat er na elke fase door anderen (hoger management) dan de projectleider en projectteam mede wordt beoordeeld of het zinvol is de volgende fase te starten. Helemaal stoppen met het project is ook een (psychologisch moeilijke!) optie evenals het eerst nader uitzoeken van een aantal zaken alvorens management groen licht wil geven voor de volgende fasen.
Bij het stoppen van het project dienen de resultaten die toch behaald zijn of de kennis die is ontwikkeld wel toegankelijk vastgelegd te worden. De verleiding is erg groot om zo’n ‘mislukt’ project maar gauw te vergeten en verder te gaan met een nieuw project. Wat voor kan komen is dat sommige werkzaamheden die bij de implementatiefase horen, omwille van de doorlooptijd eerder moeten beginnen dan volgens de regel ‘alleen werk uit de onderhanden fase uitvoeren’ toegestaan is. Denk aan een hele lange levertijd van gereedschap of een machine voor het nieuwe product. Al vroeg in het project plan moet dan een leverancierskeuze gemaakt worden en een voorlopige optie op bestelling genomen worden om tot een acceptabele time-to-market van het project te komen.