Hoe verhouden de informatieplicht van de verkoper en de onderzoekplicht van de koper zich met elkaar?

Hier is het beeld van de communicerende vaten zeer toepasselijk. In extreem geval uitgelegd: de koper die niets vraagt heeft een sterkere positie met een eventuele claim wanneer de verkoper niets vertelt, zodra de verkoper iets vertelt moet de koper dat onderzoeken als hij een claim wil hebben. Je zou kunnen zeggen dat bij aanvang het due diligence onderzoek vooral in het belang van de verkoper is. Het risico ligt bij de verkoper omdat van de verkoper mag worden verwacht dat hij de eigenaardigheden/afwijkingen van het verkochte meldt: zijn informatieplicht spreekt voor zich, de verkoper weet wat hij heeft, de koper niet – het aloude caveat emptor ('koper pas op!'). Zodra echter de verkoper de moeite doet zijn waar te omschrijven en de koper bij de hand te nemen, moet die erop bedacht zijn dat de verkoper niet zeker weet wat de koper met het gekochte wil doen. De koper moet vragen stellen, laten blijken wat hij belangrijk vindt en dan ook het risico afdekken als hij dat belangrijk vindt.
De due diligence onderzoeksfase is soms als een ingewikkelde dans waarin verkoper en koper om de informatie heen draaien en elkaar zo gedetailleerd mogelijk met allerlei voorbehouden informeren. Daarop zijn lange onderdelen van de koopovereenkomst gebaseerd, waarvan de niet-juristen zich vaak afvragen waarom het zo belangrijk is.