Is reclame misleidend?

De meeste reclame schets een beeld van hoe het leven er ongeveer zal uitzien na het kopen van product X of het inhuren van dienst Y. De werkelijkheid is weerbarstiger. 'Het bezit van de zaak is het einde van het vermaak', wist grootmoeder al. Moderne consumenten ervaren het verschil tussen wat men verwacht te beleven en de werkelijke beleving doorgaans niet als misleiding, maar als overdrijving. Het aantal klachten bij de Reclame Code Commissie over misleiding is relatief gering en komt dan nog met meest van concurrerende bedrijven.
Telecom bedrijf Priority schermde in 2001 in advertenties met een tariefvergelijking met KPN zonder daarbij te vermelden dat het om het zogeheten Bel-Basistarief ging. Moederbedrijf UPC kreeg een standje voor misleidende reclame.
Het assurantiebedrijf Meeùs (Aegon) moest in 2001 van de rechtbank zijn ‘misleidende reclame’ staken waarbij artsen werd geadviseerd hun arbeidsongeschiktheidsverzekering bij Movir (ING) op te zeggen en over te stappen op de veel goedkopere polis van Interpolis (Rabobank) waarvoor Meeùs bemiddelde. Deze publieke schrobbering leverde zoveel imagoschade op dat het de toenmalige topman zijn baan kostte.
De Reclame Code Commissie kan geen straffen of boetes opleggen, maar beperkt zich tot het doen van (openbare) aanbevelingen. In hardnekkige of ernstige gevallen van misleiding kan de commissie de Autoriteit Financiële Markten (AFM) of de Autoriteit Consument & Markt (ACM) inschakelen. In de praktijk volgt 98% (2012) van de bedrijven de aanbevelingen van de commissie op.