Wat is de verjaringstermijn van een factuur of vordering?

Het recht om betaling van een factuur of andere vordering te eisen is niet eeuwigdurend. Reden hiervoor is dat na verloop van tijd de precieze situatie toen de overeenkomst werd aangegaan en uitgevoerd, moeilijk te achterhalen is. Het bewijs wordt meestal na enkele jaren weggegooid. Bovendien wil de wetgever een debiteur beschermen tegen vorderingen die hij niet meer hoefde te verwachten. In het Burgerlijk Wetboek staat daarom een aantal bepalingen over verjaring. De hoofdregel is een verjaringstermijn van 20 jaar. 

De wet kent, zoals wel vaker, uitzonderingen op deze regel. Bij zakelijke klanten bijvoorbeeld, verjaart een factuur of vordering 5 jaar nadat hij opeisbaar is geworden, ofwel: na de betalingstermijn. In de regel is dat 14 of 30 dagen na de factuurdatum. Afhankelijk van wat met de klant in de overeenkomst is afgesproken, kan de verjaringstermijn echter ook korter of juist langer dan 5 jaar zijn. 

Bij consumentenkoop - een koopovereenkomst tussen een professionele verkoper en een particuliere koper - ligt het anders. Er wordt namelijk verschil gemaakt tussen de aanschaf van producten en diensten. De verjaringstermijn is 2 jaar bij producten. Het gaat hierbij om consumptiegoederen, zoals levensmiddelen en wasmachines, maar ook gas en elektra.
De verjaringstermijn is 5 jaar bij diensten. Denk aan een reis boeken, een verzekering afsluiten, een lening aangaan, tandarts/huisartsbezoek.
Let op: als een kredietovereenkomst 'voldoende verbonden' is met de consumentenkoop, bijvoorbeeld bij het kopen van een auto, dan geldt ook daarvoor de verkorte verjaringstermijn.

Verder gelden in het buitenland vaak andere verjaringstermijnen dan in Nederland.