Leuk geschreven artikel. Heel herkenbare materie. In mijn praktijk merk ik dat het vaak relatief eenvoudig is de beschreven mechanismen herkenbaar te duiden. Zoals zo vaak zit het venijn in de staart. Je reageren zit vaak in onbewust gedrag gevangen. Je vraagt je niet meer af of het handig/verstandig is om op een bepaalde manier te reageren maar doet het gewoon. Het vraagt in mijn praktijk daarom de meeste energie om de leercirkel af te maken. Van "bewust ineffectief" via " bewust effectief" naar "onbewust effectief".
Dit artikel biedt bewustwording en dat is een verdienste!

Hella, complimenten voor dit artikel. Mooi dichtbij. Lekker geschreven. Probeer als lezer nu maar eens te ontkomen aan reflectie. Dan moet je het wel heel vluchtig lezen ...

Er is een vijfde mechanisme, de verborgen agenda, die in de column van Stine Jensen (http://programma.vpro.nl/buitenhof/afleveringen/buitenhof-22-april-het-cda--de-pvv---de-oranjes.html, Buitenhof 22 april 2012) naar voren komt.
Dat het zo slecht is voor 16 miljoen Nederlanders. Dat je bij een beetje tegenwind niet te snel moet opgeven. En dat hij ze in de kou laat staan.
In de kou. Maxime Verhagen stond er anders behoorlijk witheet bij. De gedachten van Mark Rutte, Maxime Verhagen en ook Geert Wilders gingen allereerst uit naar ons, 16 miljoen Nederlanders. Dat is vriendelijk, maar daar zijn politici ook voor, om te denken aan ons,16 miljoen Nederlanders.
Maar ik dacht juist steeds aan hen. En aan dat ene beeld. De drie musketiers. Dat immer opgewekte, die gezellige sigaretjes en de amicale schouderklopjes. Dat politiek theater is, wisten we al lang. Maar gisteren leek het er voor het eerst op dat Rutte, Verhagen en Wilders, uit hun rol vielen. De topjournalisten waren niet eens op tijd uitgenodigd voor de première. Eentje - die kale - twitterde: ‘Heb ik weer: zit ik met familiereünie op rondvaartboot, klapt Catshuisoverleg.’
Met een emoticon erachter aan, zo’n gekanteld knipoogje. Dat hij op een rondvaartboot zat, was niet alleen jammer voor hem, maar natuurlijk ook voor ons, 16 miljoen Nederlanders.
Laten we wel wezen: het klappen van het overleg is vooral schadelijk voor het theater dat politiek heet. Wij, het publiek, zijn dat toneelspelen na twee jaar inmiddels beu. Het kritische punt is bereikt. Hoe de komende weken eruit gaan zien? Ook dat stuk is vaker opgevoerd.
De journalist – die kale - die in allerijl zijn familie achterliet op de rondvaartboot - schuift morgenavond met andere prominente Nederlanders aan bij de diverse nationale borreltafels om verder te oordelen over de kwaliteiten van de acteurs. De politici en oppositieleden herhalen de komende weken hun ingestudeerde zinnen over verantwoordelijkheid, en over die kou natuurlijk, waarin hij ons laat staan.
Ja, het is vriendelijk van al die politici om zich zo te bekommeren om die 16 miljoen Nederlanders. Maar ze moeten zich vooral zorgen maken over zichzelf.
Na het klappen van het Cathuisoverleg voelde ik geen kou. Ook geen warmte, trouwens. Dat heb je nu eenmaal bij een anticlimax. Bij een anti-climax voel je helemaal niets. Eerder een groot vacuum, na een lange saaie mop die met teveel bravoure wordt verteld met een flauwe clou die je lang van tevoren voelt aankomen
Het mislukken van het Cathuisoverleg betekent het einde van een slecht, onoprecht en cynisch toneelstuk. De politiek, als het dan toch theater moet zijn, verdient betere acteurs, fraaiere teksten en een visionair regisseur die zich niet door een hofnar laat sarren.
Althans dat vind ik, een van die 16 miljoen Nederlanders.

Het zijn de zwakke managers, de 'carrièremanagers' met een groot ego, die dreigen en intimideren om hun gelijk te behalen. De 'carrièremanagers' spelen echter weer in en zijn als het ware de marionet van het echelon boven hen. Er bestaat een natuurlijke neiging van leidinggevenden naar het benoemen van klonen van zichzelf. Daarentegen staan managers met een sterk ego (sterke wil) wel open voor een debat.
Harry Nijhof

Zelfreflectie, zelfsturing, zelfevaluatie, zelfselectie, zelf peptalk, ...
Hoe word ik zelf meer leidend?
Word zelf baas
Zin geven doe je zelf
.....

Het valt me op dat het woord zelf in veel managementhema's en artikelen voorkomt. Als dit de nieuwe trend is lijkt het erop dat een groot deel van (organisatie)adviseurs zich zelf is op aan het heffen. Hiermee voldoen ze aan de oproep van Marc Oskam http://www.managementsite.nl/368/zakelijke-dienstverlening/hoe-advieswereld-zelf-saneren.html

Even weer terug naar het artikel van Hella:
Sinds wanneer is het een probleem als een manager (teveel?) problemen zelf oplost of (teveel?) oplossingen bedenkt? Ik denk dat veel medewerkers hartstikke blij zijn met zo'n baas.

Vriendelijke groet,
Leon Dohmen

Sorry meneer Dohmen, uw stelling van dat vele medewerkers blij zullen zijn met een baas die zoveel mogelijk zelf oplost lijkt mij alleen van toepassing als er een probleem is op de werkvloer, namelijk dat medewerkers ongemotiveerd zijn en weinig passie hebben met hun baan.
Dat kan dus nooit goed zijn. Je moet dan niet denken of medewerkers blij zijn met hun baas maar of de baas blij moet zijn met deze medewerker (s).