De 'wijze' lessen van een topsporter (of topcoach) vind ik lijken op een timmerman die een chirurg adviseert hoe hij beter kan snijden en zagen.
De wereld van een topsporter is heel wat overzichtelijker, eenvoudiger én concreter dan die van een gemiddeld bedrijf. Een topsporter heeft altijd direct zicht op wat er gebeurt en op de prestatie. Een bedrijf daarentegen kent een subtiele samensmelting van technologie, organisatie en personen waarbij de fysieke en virtuele wereld zichtbaar en onzichtbaar met elkaar verweven zijn, soms zelfs op wereldschaal.
Verder bestaat een bedrijf niet uit alleen maar 'topsporters'. Gelukkig is daar ook plaats voor gewone 'sporters' of 'zelfs mensen die niet kunnen 'sporten. Volgens mij zijn de wereld van de topsport en de wereld van het bedrijfsleven niet zo gemakkelijk met elkaar te vergelijken.

Ik zie de samenhang ook niet. Het is allang uitgewezen dat wanneer je doelen helder is en je medewerkers betrekt bij de realisatie hiervan dat ze meer gemotiveerd te werk zullen gaan en het werk dan ook zo goed mogelijk proberen te doen om de targets te behalen.

Waarom wil je piekmomenten gaan plannen? Er speelt ook nog iets mee als de klant en de fluctuatie in vraag, je kan niet uitblinken als je omgeving hier niet aan meewerkt. Een topsporter is alleen op zichzelf gericht en kan dit wel.

Weinig nieuwe informatie met toegevoegde waarden. Meeste punten gaan over open cultuur en goed overleg (kennismanagement).

Helemaal eens met Leon. Sterker nog, ik vind zelfs dat het bedrijfsleven bij uitstek niets zou moeten WILLEN leren van de topsport. In de topsport draait het louter om 1 ding: het uiteindelijke resultaat. Alles, maar dan ook alles moet daarvoor wijken. Zaken als plezier, iets voor een ander overhebben, anderen beter maken, niet het resultaat maar de weg er naar toe, relativeringsvermogen enz. enz. passen niet in deze wereld. Eigenlijk alles wat niet egoïstisch is, past niet in deze wereld. Dit staat toch juist haaks op wat men vandaag de dag wenselijk acht voor het presteren van een organisatie. Ik heb de verheerlijking van topsporters dan ook altijd vreemd gevonden. Zo heb ik ooit een clinic door Leontien van Moorsel bijgewoond waarin ze zelf keihard toegeeft wat een vreselijke egoïst zij indertijd is geweest en hoe alles en iedereen om haar heen daar onder te lijden heeft gehad (behalve dan de mensen voor de tv en langs de kant van de weg die voor haar juichten ;-)

Ik besef dat ik wat kort door de bocht ga, maar wilde toch graag een ander geluid laten horen. Daarnaast zou ik willen aanvullen dat sport op amateurniveau (en dan al niet te hoog!) wel veel van de eerdergenoemde aspecten bevat die ook relevant zijn binnen een organisatie. Maar ja, om nou de coach van het 7e van voetbalvereniging Ons Dorp te vragen een clinic te geven…..da’s ook weer zo wat.

Gaat het hierom om of het 'wijze' lessen zijn of dat je het moet zien als een waarheid? Vooruit kijken en anticiperen op de omgeving, mee blijven doen en een rol van betekenis blijven spelen, is bekend terrein voor de topsporter (niet opgeven maar kansen zien en grijpen)
Natuurlijk kun je het ook omdraaien en de topsporter van het bedrijfsleven laten leren. Het verhaal Leontien van Moorsel geeft te denken. Is het nodig in het bedrijfsleven om je zo op te stellen als je ambitie hebt? wat zegt dat over de manegement stijlen binnen een bedrijf? Zo kun je allerlei vergelijken maken en leren van elkaar wat wel en niet relevant is.
Een ding is zeker, een topsporter en met name een topsporter die in teamverband moet presteren wordt direct geconfronteerd met zijn eigen functioneren en het resultaat daarvan voor het geheel.
De opmerking 'Sterker nog, ik vind zelfs dat het bedrijfsleven bij uitstek niets zou moeten WILLEN leren van de topsport ' is opmerkelijk.