Waar is die Chief Talent Officer toch?

Columns

In het publieke domein is het verreweg de grootste kostenpost. Toch staat het nergens op de balans. En desondanks blijven we met droge ogen ons menselijk kapitaal als cruciaal betitelen. Heel terecht overigens. Want het vertegenwoordigt immers de hoogste waarde binnen onze organisaties. Maar als we dan eens een rondje maken hoe we omspringen met ons talent. Of wat dan die dagelijkse motivatie is van onze collega’s. Tja, dan worden we toch wel wat wit om de neus.

Het is ronduit gênant om te zien hoe we omspringen met dat schaarse talent. Hoe we dat gewoon verkwisten. Hoogleraar Herman Wijffels beaamt dat. Want volgens Wijffels benutten we nog niet eens de helft van de talenten van de mensen die we hebben. De helft laten we dus liggen! Kansrijk veld zou je dus zeggen. En dat onderstreept dat...

Jan Prins
Helemaal eens! En zoals met alles is het niet alleen een kwestie van willen maar ook van kunnen. Wat dat betreft zijn er tegenwoordig goede instrumenten beschikbaar die iedere manager kan gebruiken om de medewerkers daadwerkelijk in hun sterkte te zetten.
Henri van Dun
Hoezeer ik het ook eens ben met de constatering, ik stel ook vast dat deze lang ingesleten cultuur op alle niveaus in organisaties niet gemakkelijk te doorbreken is. Er is een noodzaak nodig om te veranderen. De constatering dat er meer rendement kan worden gerealiseerd door het anders te doen, spreekt nauwelijks tot de verbeelding van het management als ze daar niet op aangesproken worden. De oplossing voor dit probleem ligt mogelijk aan de bovenkant van de trap. Zodra op het hoogste niveau het management wordt aangesproken op ontplooiing van personeel en dit vergezeld gaat met een incentive dan kan er wat veranderen. Aandeelhouders van ondernemingen moeten dit nastreven in plaats van korte termijn rendement. Maar daarnaast zouden ook medewerkers een stap kunnen doen. Want je kunt wel een ezel ( in dit geval figuurlijk) naar de bron brengen. Drinken moet hij zelf.

Meer over Leiderschap