Aapje Aya-an is geveld door berengeweld en dat terwijl Aya-an nog niet eens zo heel lang deel uit maakte van de bewoners van 'het bos waar apen en beren samenleven', intern binnen de dierentuin ook wel bekend als 'resort 9/11'. In de korte tijd dat Aya-an deel uit maakte van deze bewoners had zij zich al heel snel opgewerkt tot een echte publiekstrekker. Haar verscheiden zal leiden tot een verlies, niet alleen voor de dierentuin maar ook voor de beren die haar aanvielen alleen beseffen de beren dat nu nog niet.
In het parkplan staat: 'het bos waarbinnen lippenberen, beermakaken en resusapen samenleven', intern noemt men het 'resort 9/11'. Aya-an, een beermakaak, maakte sinds kort deel uit van deze leefgemeenschap. Haar eigen groep, een hechte club, moest niet veel van haar hebben. De resusapen daagden haar soms uit, met verbaalgeweld, maar lieten haar verder rechts liggen. Hoe anders de beren. Zij keken vol verwondering naar deze makaak, die ondeugende en provocerende streken uithaalde. Zoals Aya, zoals ze haar liefkozende noemden, zo wilden zij zelf ook zijn!
De eerste beer die Aya in zijn armen sloot dat was Gerrit. Gerrit lette binnen het bos of de fourage, dat alles binnen zijn gemeenschap in balans was zo te zeggen. Gerrit vond Aya wel ondeugend, ze jokte af en toe maar vooruit leuk toch! Zo zou hij zelf ook wel willen zijn. De volgende beer die voor haar charmes viel, dat was Jozias, de bedachtzame spreker van de groep. 'O wat jammer dat zij geen echte beer was.', dacht Jozias vaak, 'Maar we kunnen natuurlijk wel doen als-of.'. De andere beren volgden Gerrit en Jozias gedwee. Daaronder was de bourgondische beer die regelde binnen welke paden ieder diende te lopen, ook was er de beer die af een toe een deuntje liet horen, in zijn hoek zat de wat sombere brulbeer die alleen als ie ontevreden was een fors gebrul liet horen etc. etc.
Door de komst van Aya was er een forse publieksstroom op gang gekomen, niet zo zeer was ze een publiekslieveling eerder een publiekstrekker. Aandacht was er voor haar tot ver over de grenzen. Eerst vonden de beren dat nog leuk maar zo ging het wel ten koste van de aandacht die eerst aan hen werd besteed. Voor dat probleem hadden ze echter even geen tijd want er was een machtsvacuüm ontstaan. Zo onstond er een strijd tussen jonge brilbeer Mark en de beer die binnen de groep bekend staat als mopperkont Rita. Er ontstond tussen hen een felle strijd en even was de aandacht afgeleid van Aya, zij op haar beurt kon haar grenzen gaan verkennen. Dat deed ze met verve.
Tot, tot enkele dagen geleden. Rita haalde alles uit de kast om toch maar in aanmerking te kunnen komen voor het berenleiderschap en wat is er dan beter dan dat je de publiekstrekker op de hak kan nemen. Dat is haar gelukt, Aya-an maakt geen deel meer uit van 'resort 9/11'. Da's jammer, het betekent een verlies voor de dierentuin. Het zal ook een verlies betekenen voor de beren, al beseffen zij dat nu nog niet. Dat inzicht komt nog wel, als de rust in 'resort 9/11' weer is hersteld.
O ja, wat dit is? Een fabel natuurlijk, iedere overeenkomst met de werkelijkheid is louter toeval.
CyberSale, 50% korting op een Pro-abonnement
Verbeter je persoonlijke effectiviteit en managementvaardigheden. Begin het jaar goed en krijg toegang tot toepassingsgerichte kennis.
Upgrade uw gratis lidmaatschap, word een Pro
Niettemin grepen de parkwachters resoluut in: de boosaardige lippenbeer die het aapje Aya-an had geslachtofferd is voorlopig veroordeeld tot quarantaine, en er wordt overwogen de soortgenoten van de dader een zelfde sanctie op te leggen.
Maar ja, dat is de realiteit. In de fantasie is de letale lippenbeer een gesjeesde parkwachter (want afkomstig uit het instellingswezen), en zijn de soortgenoten van voornoemde letale lippenbeer als de dood om het kreng in quarantaine te zetten. Het moderne publiek peest op pulp fiction, dus als je de grootste killer uit de clan ineens in de isloleercel zet kan dat wel eens kaartjes kosten.
In plaats daarvan wordt er dus een reservaatbreed overleg georganiseerd. Waarbij lippenberen en makaken op gepaste afstand van elkaar rituele klanken uitstoten om de centrale premisse hoe dan ook in stand te houden: het moet echt lijken, maar het moet geen werkelijkheid worden. Want in de werkelijkheid zou je wel eens echt met je bek op het plaveisel kunnen gaan (of in het schrikdraad kunnen belanden) - en dat is van AU!.
Wie spint daar goed garen bij? De lippenbeer die volgens biologen die het weten kunnen overwegend vegetarisch is, maar als'ie in een speelse bui een lijkje of twee, drie maakt ineens een alfabeertje is. De lippenberenclan misschien, die dank zij zo'n alfabeertje de kaartverkoop ziet stijgen - tenzij het wispelturige publiek ineens een voorliefde voor makaken aan de dag gaat leggen. Het publiek zelf? Misschien, want af en toe een dagje uit om een live een paar lijken te zien vallen is natuurlijk wel een leuke escape uit de sleur.
En wie is de verliezer? Natuurlijk, alles wat een beetje op een makaak lijkt - maar dat geeft niet, want makaken kopen toch geen kaartjes voor het pretreservaat. Ze mogen al blij zijn als ze er af en toe met een vrijkaartje in kunnen. De parkbeheerders? Alleen diegenen die geen managementverantwoordelijkheid hebben, want die houden zich niet bezig met de kaartverkoop maar met het welzijn van de wezens in het reservaat. De lippenberen met fatsoen - maar ja, fatsoen moet je doen, maar je moet er niet onder lijden.
De toekomst is aan de carnivore lippenbeer met een instellingsverleden: als we die niet snel in quarantaine douwen is straks iedereen zonder lippenberenlippen de makaak.
Natuurlijk is iedere gelijkenis met bestaande personen of toestanden louter toeval. Maar soms zou je willen dat het toeval minder wispelturig was.