Gek dat, als we ons die vraag stellen, er bijna altijd gekozen wordt voor een evolutie (afgeleid van het Latijnse werkwoord evolvere: ‘zich ontrollen’ of ‘los-‘ of ‘afwikkelen’). Een revolutie (etymologisch afkomstig van het Latijnse revolutio: terugkeer) heeft blijkbaar iets angstaanjagends, iets van een plotselinge bloederigere opstand van het volk of zo. Met veel bombarie en poeha – denk maar aan de Franse revolutie – en daarmee onbeheersbaar.
Op zich begrijpelijk. Maar toch even terug naar de uitdagingen waarvoor we vandaag de dag staan. Laat ik eens focussen op het segment mobiliteit en bereikbaarheid – niet in de laatste plaats vanwege mijn rol bij De Innovatiecentrale. Driekwart van wat we vervoeren gaat via de weg; wereldwijd g...
Evolutie is daarentegen veel complexer dan "de moertjes en schroefjes wat aandraaien". Evolutie weet ook om te gaan met tijden van radicale verandering (denk aan de inslag van een meteoriet 65 miljoen jaar geleden). En het mooie is dat het hiervoor juist gebruik maakt van de logica van gisteren.
Om op een ordelijke manier om te gaan met deze "verandering van tijdperk" zouden we juist meer moeten kijken naar de onderliggende drijvende krachten van evolutie. Evolutie gebruikt namelijk een zich continu herhalend patroon voor innovatie. We zouden deze lessen uit de natuur meer dienen toe te passen binnen onze organisaties. Op deze beproefde methode (3,8 miljard jaar) zou ik mijn spaarcenten wel durven inzetten.