Historische gebeurtenissen worden door degenen die ze meemaken slechts zelden als historisch beleefd. Dat is maar goed ook, want zonder de rust van onze alledaagse beslommeringen zouden we allemaal gek worden van zorg en zenuwen. Het liefst blijven we maar doorlopen, als een kip zonder kop, eeuwig in onze vaste paden. Eind november hield Geert Mak in Berlijn de Willy Brandt-lezing, over de snel escalerende eurocrisis.
Het Wenen van 1914 was ook zo’n wereld van zekerheden, een wereld die zich eeuwig leek voort te zetten, en toch was het allemaal opeens voorbij, voorgoed. Het gevaar is groot dat ons hetzelfde gebeurt. Dat het hele Europese project, dit kostbare erfgoed van de vorige generaties Europeanen, ongemerkt uit onze handen glipt. En dat daarmee ook onze wereld van vanzelfsprekendhede...
de banken geven veel (veel!) te hoge leningen uit aan landen, terwijl beiden op de achterkant van een sigarendoos hebben kunnen berekenen dat het onwaarschijnlijk is dat die ooit terugbetaald zullen kunnen worden.
Vanuit de redenering dat oneindige groei mogelijk is (ELKE econoom weet dat dat een ernstig fout uitgangspunt is, maar een verontrustend groot deel negeert die wetenschap al vele jaren.) is dit megalomane piramidespel tot in de diepste vezels van onze maatschappij doorgedrongen.
Nu het dan misloopt gaan we huilend naar de regering, de eu, de ecb, de fed en wie er ook maar met nog meer geld kan bijspringen in de hoop (of is dat het genoemde vertrouwen?) dat het probleem zich oplost als we de piramide (of liever: het kaartenhuis) nog een beetje hoger bouwen...
Als je risicovol investeert loop je het risico dat het misgaat en je je investering kwijt bent. Dat is het principe van de veelgeprezen vrije markt. Staatssteun is iets uit de oud-linkse periode, toen we nog fabrieken vol arbeiders nodig hadden voor ons dagelijks brood. Het wordt de hoogste tijd dat de banken eens gaan inzien dat ze gegokt en verloren hebben. Aan onze regeringen (van Den Haag tot Brussel) de gewetensvolle taak om er nu zorg voor te dragen dat de rekening niet aan de _gewone_ klanten van de bank gepresenteerd wordt, maar aan diegenen die willens en wetens aan dit spel deelgenomen hebben en er jarenlang de vruchten van hebben geplukt.
Als de boel dan klapt, dan klapt het maar. We hebben de textiel, scheepsbouw, mijnbouw en vele andere industrieën teloor zien gaan, dus waarom zouden we de ondergang van de financiële windhandel niet kunnen overleven? er staan genoeg jonge honden te trappelen om een nieuwe financiële infrastructuur op te bouwen en er staat vast nog ergens een oude geldpers die we in ere kunnen herstellen ....