vertrouwenscrisis? politieke crisis?
de banken geven veel (veel!) te hoge leningen uit aan landen, terwijl beiden op de achterkant van een sigarendoos hebben kunnen berekenen dat het onwaarschijnlijk is dat die ooit terugbetaald zullen kunnen worden.
Vanuit de redenering dat oneindige groei mogelijk is (ELKE econoom weet dat dat een ernstig fout uitgangspunt is, maar een verontrustend groot deel negeert die wetenschap al vele jaren.) is dit megalomane piramidespel tot in de diepste vezels van onze maatschappij doorgedrongen.
Nu het dan misloopt gaan we huilend naar de regering, de eu, de ecb, de fed en wie er ook maar met nog meer geld kan bijspringen in de hoop (of is dat het genoemde vertrouwen?) dat het probleem zich oplost als we de piramide (of liever: het kaartenhuis) nog een beetje hoger bouwen...

Als je risicovol investeert loop je het risico dat het misgaat en je je investering kwijt bent. Dat is het principe van de veelgeprezen vrije markt. Staatssteun is iets uit de oud-linkse periode, toen we nog fabrieken vol arbeiders nodig hadden voor ons dagelijks brood. Het wordt de hoogste tijd dat de banken eens gaan inzien dat ze gegokt en verloren hebben. Aan onze regeringen (van Den Haag tot Brussel) de gewetensvolle taak om er nu zorg voor te dragen dat de rekening niet aan de _gewone_ klanten van de bank gepresenteerd wordt, maar aan diegenen die willens en wetens aan dit spel deelgenomen hebben en er jarenlang de vruchten van hebben geplukt.
Als de boel dan klapt, dan klapt het maar. We hebben de textiel, scheepsbouw, mijnbouw en vele andere industrieën teloor zien gaan, dus waarom zouden we de ondergang van de financiële windhandel niet kunnen overleven? er staan genoeg jonge honden te trappelen om een nieuwe financiële infrastructuur op te bouwen en er staat vast nog ergens een oude geldpers die we in ere kunnen herstellen ....