De informatie in dit bericht is bij mij bekend en ik zou willen dat juist op dit vlak veel meer aandacht zou bestaan in de wereld, in die zin dat ook oplossingen worden voorgesteld en activiteiten ontplooit ter verbetering.
Het is echter niet alleen een probleem in bedrijven, maar ook op scholen en in gezinnen. Ik durf te stellen dat dit een wereldwijd maatschappelijk probleem is.
Dit probleem kan echter niet opgelost worden door onze aanpassing aan de situatie.
In mijn optiek ligt de wortel van solidariteit in één van de meest elementaire menselijke eigenschappen, namelijk gemeenschapzin. Die gemeenschapzin begint al bij de ouder-kind verhouding en wordt gaandeweg uitgebreid in het leven. Waar door de duizenden jaren heen de fysieke gemeenschap (zijnde gezin, familie, stam, dorp, etc) noodgedwongen een heel belangrijke plaats heeft ingenomen voor het individu, is in de afgelopen eeuw een exponentieel toenemende ontvlechting tussen individu en gemeenschap waar te nemen. Feitelijk is het vandaag mogelijk om zonder direct menselijk contact te leven! En (in mijn beleving hoogst opmerkelijk) lijken alle maatschappelijke ontwikkelingen juist in die richting te sturen.
De oplossing die ik zie is dus: de gemeenschapzin opnieuw vorm en inhoud geven. Dat begint bij het gezin (ouder-kind), gaat verder op school en opleiding en in de werkkring. Dit alles moet gesteund worden door overheid en maatschappelijke bewegingen.
Duidelijk is één ding: je kunt dit niet met een truc oplossen of met het bijleren en scholen van een aantal vaardigheden, maar door de mens weer tot een (mede)mens op te voeden en 'de maatschappij' om te vormen tot een samenleving, een commune. Dat betekent ook dat het bedrijfsleven en de bedrijfscultuur zal moeten veranderen. En de politiek.
Over de haalbaarheid hiervan zal ik maar geen uitspraak doen. Ik ben bang dat de schrijver gelijk heeft: we zullen moeten leren leven zonder solidariteit.
Dank aan de schrijver. Spreken in deze is goud.
Vriendelijk groet, Hans