Koester die ene Mier die door Volharding een Volksverhuizing Leidt (2)

In mijn vorige blog beschreef ik hoe één mier, die afwijkt van alle afspraken, gewoontes en regels de weg naar de suikerpot kan hervinden. En zo zijn hele volk weer van voedsel kan voorzien. Vandaag het verhaal over hoe één mier in zijn eentje het gehele mierennest kan laten verhuizen. Ook een verhaal van Arjan Postma, auteur van het heerlijke boek ‘Buiten’, in het Radioprogramma Kunststof.

Een mierennest begint altijd op een gunstige plek. Onder een niet al te groot boompje, met voldoende zonlicht om het nest te verwarmen. Zo groeit het nest uit tot de enorme hopen die we vaak in het bos zien liggen. Maar met het groeien van het nest, groeit ook het boompje. En daarmee krijgt het mierennest steeds minder zonlicht, totdat het vrijwel de gehele dag in de schaduw staat. En dat vinden mieren niet prettig. Dus, zo zou je verwachten, ze komen massaal in actie en gaan op zoek naar een nieuwe plek. Maar nee hoor, ze zitten zo vast aan hun gebaande paden, aan hun ingesleten patronen, dat geen mier erover denkt om het nest te verlaten.

Allemaal? Ja, allemaal. Totdat er eentje komt….Weer zo’n afwijkende mier als die ene mier die zich niets aantrekt van de onderbreking van het geurspoor waarover de vorige blog ging. Deze mier gaat zo af en toe op avontuur, trekt zich dan niets aan van de geursporen van de anderen, kijkt goed om zich heen en ontdekt zo een plek die ideaal is: onder een klein boompje, lekker in de zon.

Opgetogen en vol van de kansen en mogelijkheden die deze mier ziet, gaat hij terug naar het nest, pakt de eerste de beste mier die hij tegenkomt in zijn nekvel en sleept hem naar de nieuwe plek. Niet zo zachtzinnig allemaal, maar daar zijn het dan ook mieren voor. Maar die ‘ontvoerde’ mier vindt dat allemaal maar doodeng; hij houdt helemaal niet van verandering en snelt terug naar het nest in de schaduw.

Gelukkig voor zijn volk laat de avontuurlijke mier het daar niet bij zitten. Opnieuw gaat hij terug en weer pakt hij de eerste de beste die hij tegenkomt op en sleept hem naar de nieuwe plek waar het zo lekker warm is. Dat doet de avontuurlijke mier tientallen, zo nodig honderden keren. En even zo vaak vluchten de 'ontvoerde' mieren terug naar hun oude, vertrouwde plek in de schaduw…

Totdat, en die zijn er in elke mierenhoop natuurlijk toch ook, één in zijn nekvel gegrepen wordt die net zo avontuurlijk is als die ene mier. En vanaf dat moment gaan er twee mieren op pad om anderen te ‘ontvoeren’. Met zijn tweeën gaan ze met evenveel energie en doorzettingsvermogen aan het werk, vrijwel steeds zonder resultaat…totdat……ja, en dan zijn er opeens vier…en weer even later 8. En daarna gaat het snel, 16, 32. 64, 128 enzovoort, enzovoort.

En als dan de kritische massa is bereikt, pakken alle mieren als door een onzichtbare hand gedreven, hun dennennaalden op, lopen in slagorde naar de nieuwe plek en binnen mum van tijd is het gehele volk verhuist naar de nieuwe plek, vanaf nu weer lekker in het zonnetje.

Onze ene avontuurlijke mier heeft het voor elkaar: zijn hele volk is verhuist naar een plek die veel beter is dan de oude plek.

Die ene mier had een goed idee, hield daar aan vast, bleef geduldig en vooral onvermoeibaar anderen over halen om hem te volgen….Hij deed iets, wat in de ogen van buitenstaanders heel normaal  en verstandig is, maar in de ogen van zijn volk was het volstrekt buiten elk denkbare orde.

De analogie ligt weer voor de hand: hoe vaak laten wij in onze moderne organisaties dit nog toe? Hoe vaak krijgt die ene mier in onze organisatie voldoende tijd? Hoeveel van onze managers, van wie je het toch zou mogen verwachten, hebben het zelfde geduld en doorzettingsvermogen als die ene mier?

Om even een blik in de toekomst te geven. Mijn volgende blog gaat over het geven en daarmee krijgen van vertrouwen. Iets wat net zo normaal en voor de hand liggend zou moeten zijn als het zoeken naar een plekje in de zon. Maar o, wat is dat normale gedrag ver weggestopt onder een alles verstikkend tapijt van regels, richtlijnen en procedures die elk initiatief en eigenaarschap in de kiem smoren. Hierbij de link naar mijn vorige blog: Koester die ene Mier.

Eric Spaans; KaapZ