De bankencrisis, de economische crisis en allerlei fraudegevallen hebben laten zien dat de controller met zijn risk management niet de zekerheid biedt die we ervan verwachten. Waar was de controller in affaires zoals bij ABN Amro, de IJsselmeerziekenhuizen, Amarantis, InHolland, Vestia en Laurentius? Werken onze klassieke controlsystemen – gebaseerd op motto’s als ‘meten is weten’ en ‘vertrouwen is goed, controle is beter’ – nog wel? Wat is er aan de hand?
De klassieke benadering
Het eerste probleem is dat de klassieke controller een eenzijdige blik heeft. Hij kijkt door een rationele, bedrijfseconomische bril naar de organisatie. Hij probeert orde te scheppen en hanteert daartoe methoden en systemen zoals BSC, ERP, KPI, COSO en Lean. Voor de klassieke controller staan de organisatiedoelen...
En volgens mij tevens van toepassing op andere managementlagen waar het adagium 'vertrouwen is goed, controle is beter' van toepassing is...