Wat is het doel van dit stukje tekst? Wie heeft dit bedacht, op basis waarvan? Ik vind het kort door de bocht en eenzijdig. Of is per ongeluk slechts een gedeelte van het artikel geplaatst?

Nico Sturm

Een op het eerste gezicht een heldere en ogenschijnlijk supereenvoudige methode en analyse. Helaas is de praktijk toch wat ingewikkelder en dat weet de auteur ook wel denk ik.

Ik kan me helemaal vinden in de opmerkingen van Nico Sturm. Er staan geen onwaarheden in deze tekst, maar verder.... De naam van Willem Mastenbroek is de enige die voorkomt, maar lijkt me geen stuk van zijn hand. Toch, Willem? Kortom, ik heb wel eens betere artikelen over dit onderwerp op Managementsite gelezen!

Waar is dit opgedoken? In het archief? Boekje bij de Slegte?
Geschreven door een "Theorie-X" manager [McGregor]? Of een afstandelijke consultant die gek is op modelletjes?
Dit is een zeer correcte opsomming van hoe een verandering succesvol schipbreuk te laten lijden.

Waar is de "menselijke maat"? Als redelijk succesvol "veranderaar" kan ik zeggen dat wanneer je denkt dat je er bent als "het doel duidelijk is voor iedereen", je de plank in blinde arrogantie misslaat! Draagvlak, betrokkenheid, en nog een paar "human factors" zijn de pijlers bij verandering.... en daar deden ze in de tijd dat McKinsey die 7-S bedacht nog niet aan......
Communicatie is de "key factor"! En nee, ik heb geen geitenwollen sokken.......

Alweer een stukje wat in mijn optiek ruikt naar een blaudruk aanpak voor verandering.
Ik heb maar een drietal spreuken die belangrijk zijn:

1. Mensen laten zich niet veranderen , ze veranderen alleen zich zelf.
2. Mensen veranderen alleen maar door verleiding of door pijn.
3.Organisaties bestaan uit mensen.

Verandering in organisaties gaan dus over het veranderen van gedragingen van individuen. Alleen als er een gemeenschappelijk doel is , dan zal een verandering slagen.
Dat is mijn praktijkervaring en ............. theorie. Is leuk om te weten.

Heeft de redactie van ManagementSite zitten pitten toen dit stuk ter publicatie werd aangeboden?!De schrijver (wie is het overigens?) zet hiet al te klakkeloos een aantal (meestal verouderde) concepten en modellen op een rijtje met de suggestie: hoe meer hoe beter.

En alles vanuit de veronderstelling dat het allemaal maakbaar zou zijn. Alsof hij nog nooit heeft gehoord van een ontwikkelingsaanpak. Ik schaar mij bij de reacties van Sturm, Boonstra, Burkels en Garnier (zoder overigens alles te delen wat zij zeggen)
Laat de redactie in het vervolg wat kritischer zijn op de teksten die ze plaatst. Of is het zometijd=komkommertijd?

Waar gaat dit over?
Misschien waar, en zijn er nieuwere concepten dan deze - of geven deze basisregels eigenlijk de cirkel aan waarin we als verandermanagers rondzingen?
Wat is er trouwens mis met de mens als maat voor alle dingen? Dit uitgangspunt lijkt me vandaag de dag zeer to the point maar ook toekomstgericht.
Kijk om je heen - of luister: het gaat over demografische verwachtingen, over hoe de organisaties van morgen er dan zouden moeten uitzien - vergrijzing, ontgroening en nog veel meer.
Als de mens de maat van alle dingen zou kunnen worden dan betekent dat in mijn beleving dat we met al onze veranderkundigecapaciteit, het kompas nu eens zullen moeten richten op de koers die nodig is om alle negatieve bedenksels die in de literatuur opduiken het hoofd te kunnen bieden. Dat betekent het kompas richten op de mens als maat voor de dingen - zonder vooroordelen, en niet discriminerend, op welke grond dan ook. Het biedt ruimte om mensen kansen te bieden - steeds maar weer, gericht op behoud van zelfstandigheid en eigen verantwoordelijkheid, zonder betutteling door 'leidinggevenden' of andere onnodige belemmeringen die mensen weerhouden hun maatschappelijke verantwoordelijkheid waar te maken.
Het zou kunnen gaan betekenen dat veranderen niet meer om het veranderen zelf gebeurt, maar omdat mensen zelf vinden dat het beter is te veranderen - veranderkundigen zullen zichzelf daarbij zosnel mogelijk overbodig maken - mensen kunnen het zelf wel aan - wanneer we tenminste in staat zijn een ieder zijn of haar plek te gunnen en die plek ook laten veranderen zoals mensen dat nodig hebben om goed te kunnen functioneren. Zo blijft veranderkunde een mooi vak, waarin mensen centraal staan die de wereld om zich heen veranderen om te overleven in die wereld. Veranderkunde is dan niet meer maar ook niet minder een vorm van 'conduct'. Mensen zullen dan niet alleen de maat der dingen zijn, maar ook beter maatjes van elkaar kunnen worden ten gunste van het resultaat van de activiteiten en dat resultaat zou weleens breder dan alleen economisch kunnen zijn. Zowel maatschappelijk als psychologisch en sociaal zijn hiermee grote voordelen te behalen.
De Erasmusuniversiteit in Rotterdam koppelt m.i. ook niet voor niets de mens als maat van alle dingen aan technologie van organisatie en arbeid! Het lijkt me de discussie meer dan waard!