Ai, dan ben ik bij deze een nep-leider. Dat wist ik natuurlijk al, een papiertje gehaald, mensen ontmoet die veel van dat papiertje verwachten en dan fris binnenkomen bij een nieuwe werkgever een hele afdeling onder je krijgen.

Het is dat ze daar zelf wel weten hoe alles moet, en dat mijn voorganger zo weinig initiatief had dat ik toch nog makkelijk kan scoren met 'nieuwe' ideeën en verbeteringen, anders was ik meteen door de mand gevallen (onzekerheid: check). Nu rustig doorgaan met je best doen (check), en met een paar jaar zit ik vastgeroest, vindt iedereen het werk dat ik doe, het werk dat ik moet doen, en help ik het bedrijf niet zover vooruit als de bedoeling (en mogelijk) is.

Treurig vooruitzicht. En een vooruitzicht dat ik wil (ga!) veranderen. Tenminste, als je van nep-leider toch nog kan groeien naar iets beters, iets (iemand) dat (die) er wél toe doet. Dus: neus stoten, informatie zoeken, kortom: doen! Ik ben benieuwd of dat het gewenste resultaat oplevert (nee: ik wéét dat dit het gewenste resultaat op gaat leveren).

U leest het al, mijn denktrant gaat al automatisch in de verkeerde versnelling. Positief punt: dat constateer ik inmiddels wél, dus dan zou de rest ''vanzelf' ook moeten komen dacht ik zo.

Help.

Waarom accepteren we nepleiders?

Het punt is dat (te) veel mensen werk zijn gaan doen en/of blijven doen waarin ze weinig plezier en genoegen beleven.

Ze hebben bij zichzelf een knopje uit gezet en zijn in de overlevingsmodus gaan staan.

Het nadeel van deze modus is dat je weinig uitdaging, plezier en bevrediging meer in je werk vindt.

Het voordeel van de overlevingsmodus is dat je geen risico's loopt, geen klappen meer op je hoofd krijgt en dat je salaris elke maand wordt overgemaakt.

Die mensen zeggen ook meestal: het is maar werk, er zijn belangrijker dingen in mijn leven.

Ja, als je werk niet je levensvervulling is zit je ongeveer 1/3 van je leven en de helft van elke werkdag hieraan te verdoen!

Dat is een keuze die veel mensen maken. Voor mij blijft de vraag in de kop van dit overigens uitstekende artikel niet helemaal beantwoordt.

Met andere woorden: waarom nemen veel mensen genoegen met middelmatigheid in hun leven in plaats van te streven naar het beste dat je eruit kunt halen?

Het grote probleem (in mijn optiek) ontstaat op het moment dat een leidinggevende vanuit wantrouwen zijn of haar medewerkers aanstuurt. Het gebrek aan vertrouwen in de wil van de medewerker om het werk naar beste kunnen te willen uit voeren. Het niet er op durven vertrouwen dat een medewerker niet enkel op zoek is om op de meest gemakkelijke manier het snelst zijn of haar loon te verdienen.

Een goede leider zal inzien dat door transparant te zijn in zijn/haar keuzes , zijn leidinggevende positie juist versterkt wordt. Duidelijkheid en kunnen verantwoorden zijn de basis voor het meest efficiënt leidinggeven en het optimaal functioneren van medewerkers. Daarentegen ook het kunnen en durven terugdraaien van keuzes die achteraf anders uitpakken dan gewenst, is ook een kwaliteit behorende bij een leider.

Een verborgen agenda hanteren is daarentegen funest voor een leidinggevende én zijn/haar medewerkers.