je zou wensen dat er een objectief waardesysteem is voor de kwaliteit van argumentatie binnen de verschillende perspectieven zoals korte vs. lange termijn; goed voor jouw persoon, jouw gezin, jouw omleving of jouw wereld(je); boekhoudkundig handig of juist, verantwoordbaar of verantwoordelijk; onwerkelijk of werkelijkheidszin betraqchtend; gemakkelijk of bevochten; en u kunt nog tal van voorwaardelijkheden toevoegen.
En de identiteitsvervulling van de een t.o.v. da ander (status?) speelt ook een niet onbelangrijke rol.

Alles (m.i.!) mede ingegeven door het democratisch gelijkheidsprincipe van 'one man one vote'.

Voorbeeld:
iemand die wat zinnigs te zeggen heeft zal geen behoefte hebben om zelf 'stemkracht' te hebben, indien hij participeert in net(te)werken: hij kan voelen dat hij er mag zijn via zijn doen en laten.

Tja, dat is dan ideaal! Zo werkt het niet!
hoor je tegenwerpen ...

En waarom?
De Machtstrijd wordt gevoeld door de massa als werkend principe ... en in stand gehouden door de zittende macht.

Macht is iets dat niet zit, of ergens een plek heeft ... macht is iets dat een draaggolf is van werkelijkheidszin ...
in het bijzonder richting de komende generaties die ...
blablabla.

:{thommie can you hear ME?}:

avé

Opvallend detail: in het buitenland mislukt "maar" 60% van de projecten. Ook erg, toch? Zonde van alle geld en inspanning. Waarom worden die projecten eigenlijk gestart? En mag het wel "project" heten? Zitten we elkaar lekker bezig te houden? Of heeft e.e.a. op de lange termijn toch (verborgen) effect?
Maar hoe dan ook: we zijn niet tevreden met de resultaten. Welke norm wordt er eigenlijk gehanteerd? Hoe fout mag fout zijn en wat is fout? Worden in het buitenland projecten anders geleid? Of is het gewoon toch een kwestie van cultuur: "we zien wel waar het schip strandt"?

Hallo,

Ik denk dat er fundamenteel verschillende vormen van verandering zijn. Enderzijds veranderingen die we denken vanuit onzelf, vanuit onze werkelijkheid (de idee, het model), anderzijds veranderingen die plaatsvinden in de wereld buiten ons, in de realiteit (de omgeving). Beide werelden zijn buitengewoon complex.

De realiteit is slechts beperkt kenbaar; het is niet vast te zetten. Gevaar bij het 'bedenken' van verandering is reductie van de complexiteit van de realiteit, reductie van betekenisgeving in een omgeving. Oversimplificatie ligt op de loer. Vastzetten leidt vaak tot beperken van de mogelijkheid te handelen naar bewind van zaken.

Kunnen we accepteren dat de wereld beperkt maakbaar is volgens een model, dat betekenisgeving vanuit onszelf slechts één vorm van betekenis is? En: welke vorm van betekenis mag bepalend zijn: geld, getallen, structuur, het model, efficiency óf de klant, de medewerker, de passie, betrokkenheid, effectiviteit?

Groet,

Georg

gisteren 'n dag je UvHumanistiek gepleegd ...
stuit ik in dit verband op de notie 'stress is transported'
en het modelmatig ingrijpen via
'a stress hiërarchy improves system behaviour'.

dit neerslaand tot nuance ...
zou je kunnen beseffen dat de toppertjes dit wetende ...
de stress van 'kwetsbaarheid' manipulerend verorganiseren naar ...

en dan zijn we weer terug bij AF, u ontvangt geen ...
monopolie-spel
groet aan
de eenvoudig te decompliceren men-taal