Beste Alexandra,

de vraag die ik je niet hoor stellen is: moet de werkdruk aangepast worden aan de persoon of kan de persoon ook beter toegerust worden op de (stijgende) werkdruk? Ik kan me namelijk niet echt vinden in jouw stelling dat bezuiniging geen argument mag zijn voor gebrek aan aandacht voor werkdruk. Aandacht voor de persoon, die met de werkdruk te maken heeft, is belangrijker. Hij of zij moet leren copen met meer werkdruk.

En ik ben een P&O-er!

Maar hoe zit het dan met de andere omstanders in het veld: de afdelingsmanagers, P&O-ers, OR-en, bedrijfsartsen, de preventiemedewerkers en bedrijfsmaatschappelijk werkers

Nou die denken aan hun eigen hachje, baantje, Alexandra. Zo simpel is het. Interesseert ze NIETS dat bejaarden in hun vuil liggen, niet goed verzorgd worden en het welzijn van het personeel interesseert ze ook niets. als zij hun baan maar niet kwijtraken. geld erbij? dan geven ze dat uit aan managementdingetjes en systemen. Niet aan handen aan het bed.

Dat is de reden. Dat gaat ook niet meer veranderen. Als je behoorlijk carriere wilt maken, kan dat niet meer inhoudelijk , maar alleen maar door toe te treden tot de praatlagen.
Ik zie je oplossingen wel, maar ze zijn puur technocratisch... werken dus niet. De wereld is nl. net ff anders....

Hoe dit kan?
nu zolang de graaiers hun gang kunnen gaan en personeel onder druk zetten zal dit door blijven gaan.

Rapnummer
Themabijeenkomst 1 September 2011 ''nooit meer 'n dag alleen” Nooit meer 'n dag alleen.

ik ben nooit meer een dag alleen
en soms zit ik hier dwars doorheen
haaks op de zaak
ben ik geen oplossing waard
eerder een probleem
een cijfer dat door andere wordt geleefd
zie dat niet als een probleem want dit is mijn leven
niet iets wat ik wil maar heb gekregen
heel mijn leven in de regen en al dat gezeik
en soms ben ik jullie liever kwijt dan rijk
gevangen in de zorg
gevangen in de maatschappij
nooit meer een dag alleen nooit ben ik meer vrij..

klem gezet door beleid
ben ik niet meer dan een cijfer voor de overheid..

ik ben papier op regels
ik ben beperkt spier wil bijna niet bewegen
en je wilt dat ik teken ook al ben ik ziek
ik lijk wel een cijfer in leven gehouden voor economie
je flikkert maar op
je graaft mijn graf en je noemt het tekort
de zorgstaat is verkocht
wat wil je hebben wil je mijn wielen
moet ik mijn ziel verkopen zodat jij geld kan verdienen
geld is een ziekte dit gaat over leven
dit gaat over hoe ik me door een dag kan bewegen
of ik uit mijn bed kom of de zorgen tegen de kosten opwegen
dit maakt mijn leven onzeker
hier kan ik niet tegen
vandaag mag ik alles en morgen mag ik niks
zonder betekenis heb je beslist
mijn lichaam is beperkt nu word mijn leven een gevangenis
het zijn bezuinigingen waar ik een puntje aan zuig
kruip jij je bed uit
dan bouw ik een vliegtuig
bommenwerpers zet bommen opscherp
want eerlijk is eerlijk zorg is werk
maar met winst in je ogen is de zorg beperkt
en bommenwerpers zorgen dat je sterft
maar een ding is zeker dat jij het niet merkt
bommen los los op de ongelovigen
de zorg sector is verneukt op naar de volgende
alles moet branden voor de motor van het kapitaal
het is niet anders dan normaal
lever je vrijheid in voor pijn en staal
maar aan het eind van dit verhaal

Ben ik nooit meer een dag alleen
ik wil leven en ik bijt erdoorheen
alles om me heen lijkt een probleem
vol gas ik ga d'r dwars doorheen
ik ben geen cijfer dat ben ik niet
ik ben wel een met jou maar voor de rest ben ik uniek
met mijn eigen blijdschap en mijn verdriet
met mijn pijn en je stempel jij bent ziek
maar voor ik die verdien
moet ik een raar dansje doen met jullie publiek

ik zeg start de muziek
ik dans voor je ogen tot je zwart ziet
steek je ogen uit dit is mijn perspectief
hoeft niet zwart op wit en zo negatief
hoeft niet op de korte termijn zodat er wordt verdiend
het enigste wat ik vraag is of jullie mij zien
mijn mens zijn geen cijfer maar mijn gezondheid
geen overheid die zich naar mij schikt
jij wil dit en ik wil dat
alleen moet ik elke dag vragen of ik dat mag
veroordeeld, onzekerheid is mijn straf
criminelen daar in tegen die zijn beter af
is dit sociale zekerheid is dit niet maf
ik heb onzekerheid tot aan mijn graf
en een crimineel weet zeker dat ie elke dag luchten mag
is dat de grap
het systeem met mooie haken en ogen
en je staat vrolijk mooie praatjes te verkopen
doe mij een plezier
en gebruik je formulier als wc papier
ik ben nooit meer een dag alleen
vind geen rust ik zit er dwars doorheen
trek je de grond onder mijn voeten uit dan heb ik een probleem
en nu vind je het vreemd dat ik er alles aan deed
dat ik uit mijn bed kom en zorg dat iemand me kleed
ik ben nooit meer een dag alleen
en voor jou ben ik een cijfer gewoon in het algemeen
mijn hart is koud geworden van baksteen
ik stap niet met mijn verkeerde been uit bed
ik moet wachten tot iemand mij uit mijn bed trekt
ik ben echt nooit meer een dag alleen
nee ik ben echt nooit meer een dag alleen

Hoe dit kan?
nu zolang de graaiers hun gang kunnen gaan en personeel onder druk zetten zal dit door blijven gaan.

Rapnummer
Themabijeenkomst 1 September 2011 ”nooit meer ‘n dag alleen” Nooit meer ‘n dag alleen.

ik ben nooit meer een dag alleen
en soms zit ik hier dwars doorheen
haaks op de zaak
ben ik geen oplossing waard
eerder een probleem
een cijfer dat door andere wordt geleefd
zie dat niet als een probleem want dit is mijn leven
niet iets wat ik wil maar heb gekregen
heel mijn leven in de regen en al dat gezeik
en soms ben ik jullie liever kwijt dan rijk
gevangen in de zorg
gevangen in de maatschappij
nooit meer een dag alleen nooit ben ik meer vrij..

klem gezet door beleid
ben ik niet meer dan een cijfer voor de overheid..

ik ben papier op regels
ik ben beperkt spier wil bijna niet bewegen
en je wilt dat ik teken ook al ben ik ziek
ik lijk wel een cijfer in leven gehouden voor economie
je flikkert maar op
je graaft mijn graf en je noemt het tekort
de zorgstaat is verkocht
wat wil je hebben wil je mijn wielen
moet ik mijn ziel verkopen zodat jij geld kan verdienen
geld is een ziekte dit gaat over leven
dit gaat over hoe ik me door een dag kan bewegen
of ik uit mijn bed kom of de zorgen tegen de kosten opwegen
dit maakt mijn leven onzeker
hier kan ik niet tegen
vandaag mag ik alles en morgen mag ik niks
zonder betekenis heb je beslist
mijn lichaam is beperkt nu word mijn leven een gevangenis
het zijn bezuinigingen waar ik een puntje aan zuig
kruip jij je bed uit
dan bouw ik een vliegtuig
bommenwerpers zet bommen opscherp
want eerlijk is eerlijk zorg is werk
maar met winst in je ogen is de zorg beperkt
en bommenwerpers zorgen dat je sterft
maar een ding is zeker dat jij het niet merkt
bommen los los op de ongelovigen
de zorg sector is verneukt op naar de volgende
alles moet branden voor de motor van het kapitaal
het is niet anders dan normaal
lever je vrijheid in voor pijn en staal
maar aan het eind van dit verhaal

Ben ik nooit meer een dag alleen
ik wil leven en ik bijt erdoorheen
alles om me heen lijkt een probleem
vol gas ik ga d’r dwars doorheen
ik ben geen cijfer dat ben ik niet
ik ben wel een met jou maar voor de rest ben ik uniek
met mijn eigen blijdschap en mijn verdriet
met mijn pijn en je stempel jij bent ziek
maar voor ik die verdien
moet ik een raar dansje doen met jullie publiek

ik zeg start de muziek
ik dans voor je ogen tot je zwart ziet
steek je ogen uit dit is mijn perspectief
hoeft niet zwart op wit en zo negatief
hoeft niet op de korte termijn zodat er wordt verdiend
het enigste wat ik vraag is of jullie mij zien
mijn mens zijn geen cijfer maar mijn gezondheid
geen overheid die zich naar mij schikt
jij wil dit en ik wil dat
alleen moet ik elke dag vragen of ik dat mag
veroordeeld, onzekerheid is mijn straf
criminelen daar in tegen die zijn beter af
is dit sociale zekerheid is dit niet maf
ik heb onzekerheid tot aan mijn graf
en een crimineel weet zeker dat ie elke dag luchten mag
is dat de grap
het systeem met mooie haken en ogen
en je staat vrolijk mooie praatjes te verkopen
doe mij een plezier
en gebruik je formulier als wc papier
ik ben nooit meer een dag alleen
vind geen rust ik zit er dwars doorheen
trek je de grond onder mijn voeten uit dan heb ik een probleem
en nu vind je het vreemd dat ik er alles aan deed
dat ik uit mijn bed kom en zorg dat iemand me kleed
ik ben nooit meer een dag alleen
en voor jou ben ik een cijfer gewoon in het algemeen
mijn hart is koud geworden van baksteen
ik stap niet met mijn verkeerde been uit bed
ik moet wachten tot iemand mij uit mijn bed trekt
ik ben echt nooit meer een dag alleen
nee ik ben echt nooit meer een dag alleen

Beter dan Velthoven kan ik het niet zeggen!

nog een reactie. werkdruk kost geld zeg je alexandra. Welnee, Werknemers zijn afval. die kosten schuif je af op de maatschappij en je vervangt je werknemers steeds. dat is de realiteit. Je stuk is geschreven vanuit een theorie. Helaas werkt de praktijk anders (en ja, ik ben het ook niet eens met die praktijk!!). dus je hele stuk is overbodig om het maar zo te zeggen. Want staat buiten de realiteit.