Bert Overbeek is trainer, coach en interim manager, maar tegenwoordig kan je ook zeggen: organisatiedokter en -innovator. Opgeleid door NS en Schouten en Nelissen, besloot Jongebazen-oprichter Bert Overbeek na 25 jaar loondienst om voor zichzelf te gaan werken. Hij wilde zijn klanten meer op maat bedienen, de basis van zijn werk verdiepen en de kwaliteit van zijn werk vergroten en had het gevoel dat hij daarvoor onafhankelijk moest kunnen opereren. Hij is er gelukkig van geworden. (Website met filmpje: www.pitchersupport.jimdo.com)
Prof. dr. Mastenbroek van Managementsite ‘ontdekte’ dat Overbeek meer kon dan bedrijven helpen met verbeteringen van resultaat en sfeer. Hij vroeg de schrijvende organisatieontwikkelaar of hij een weblog voor jonge managers wilde bijhouden, als partnerlink van het grote ManagementSite. Dat was tien jaar geleden. Sindsdien schreef Overbeek bijna 1500 artikelen en zes boeken. Ze werden uitgegeven door Haystack en door Futuro Uitgevers. Twee boeken werden bestsellers en eindigden in de top 10 (‘Het Flitsbrein’ en ‘Mannen en/of vrouwen’).
Overbeek vindt kosteloze kennisdeling en informatie-uitwisseling zo belangrijk, dat hij hier op jongebazen.nl nu 10 jaar de finesses van het managementvak deelt met vakbroeders en collega’s. Daarmee liep hij voor op de moderne social media trends waarin het ‘geven’ van gratis informatie een marketing tool is geworden.
Meer dan 100 000 mensen bezoeken Jongebazen per jaar. En het heeft hem veel respect opgeleverd in managementland. Alles wat te maken heeft met het verbeteren van organisaties, teams en mensen boeit hem. 21 jaar ervaring en intensieve studies helpen hem daarbij. Zijn humor leidt er toe dat mensen hem graag inhuren als spreker en inspirator, en zijn veelzijdigheid heeft hem het compliment van een topvrouw opgeleverd, dat hij altijd een eigen gezichtspunt kiest en je daardoor aan het denken zet.
Organisaties weten de weg naar hem te vinden. Hij zei daarover in een interview: ‘Het is niet altijd makkelijk om mijn werk te combineren met jongebazen, omdat je op zo’n blog wel eens inzichten los wilt maken die strijdig zijn met wat gangbaar is in mijn vak. Wat zegt hij daar nu weer?, denken opdrachtgevers dan. Maar ik kan ze gerust stellen. In mijn werk kan ik me goed op een opdracht richten.’
Bert twittert op Goeroetweets, een titel die is afgeleid van zijn boek ‘Goeroegetwitter’. Het woord ‘goeroe’ is duidelijk met een knipoog. Want hij is wars van goeroeneigingen, en prefereert laagdrempeligheid. Jongebazen heeft een eigen groep op Linkedin.
Correspondentie met Bert Overbeek via pitcher.support@hetnet.nl Zijn website is www.pitchersupport.jimdo.com
Nederland verzuipt inderdaad in zijn eigen regels en parasitair gedrag van de overheid en door de overheid toegestane stichtingen. Deze dragen niet bij tot productiviteit maar verhogen alleen de ergernis van de ondernemer.
Wij zijn een v.o.f. die alleen exporteert naar de USA en Canada en kopieeren nooit maar dan ook nooit enig nederlands artikel ..., zou ons meer aan papier en inkt kosten dan het ooit op zou brengen.
Een kompleet van de pot gerukt project... hoe kunnen we het nederlandse mkb nog meer in een hoek drijven, of... hoe vlaggen we ook het mkb nederland uit...... de grote steun pilaar in ons economisch bestel. Ik vraag mij werkelijk af welke ambtenaar heeft getekend voor de opdracht gegeven aan Veldkamp/Nipo.
Ik nodig de betreffende ambtenaar en het buro uit om in ons bedrijf een daadwerkelijk onderzoek te doen.
En, laat alle auteurs zorgen dat ze , net als iedere andere ondernemer, hun eigen boontjes doppen. Dat moet het mkb ook .
In iedergeval, lees de achter kant de factuur goed door, en ook u kunt vast stellen dat u er weer (legaal ?) wordt ingeluisd.
Mijn opinie: betaal in 3 termijnen: nu niet , morgen niet , en nooit niet.
De kosten voor correctie komen derhalve neer op het te betalen bedrag voor de komende 5 jaar.
Dat is natuurlijk een vrij gechargeerde voorstelling, maar wel een indicatie voor de mate waarin met de belangen van de betrokken bedrijven rekening wordt gehouden.
Hiermee zijn we er waarschijnlijk nog niet, aangezien St. Reprorecht kan verlangen dat bij een groot verschil tussen schatting en de opgave door het aangeslagen bedrijf door laatstgenoemde de juistheid wordt aangetoond. Er schijnt sprake te zijn van omgekeerde bewijslast.
www.reprorecht.nl , veel gestelde vragen, Q10
"
Als het opgegeven aantal sterk afwijkt van de opgaven van bedrijven in dezelfde branche en omvang van de organisatie, dan vraagt Stichting Reprorecht aannemelijk te maken waardoor die afwijking veroorzaakt is. Hoe Stichting Reprorecht precies haar controlerende taken moet uitvoeren zal in het uiterste geval door de rechter worden bepaald.
"
Niet betaling van de vastgestelde bedragen kan (zal) leiden tot invordering middels de gangbare procedures die uiteraard weer kosten met zich meebrengen die het oorspronkelijke bedrag vele malen overstijgen.
Het laat zich raden dat er een stortvloed van geschillen dreigt waarbij de totale kosten die gemaakt worden om tot een eerlijk bedrag te komen de oorspronkelijke verplichting in veel gevallen sterk overstijgen.
In de discussies wordt door St. Reprorecht geschermd met het woord 'Rechtsongelijkheid' ( volgens de stichting zou het bedrijfsleven al jarenlang in een gunstige positie verkeren t.o.v. overige instellingen die wel bedragen afstaan). Dit klinkt weliswaar zeer rechtschapen doch het komt mij voor dat hier sprake is van een vorm van handelen door de overheid en haar paladijnen die slechts leidt tot een onrechtsituatie. Het ene kwaad wordt dan voor een ander ingeruild.
De kosten voor correctie komen derhalve neer op het te betalen bedrag voor de komende 5 jaar.
Dat is natuurlijk een vrij gechargeerde voorstelling, maar wel een indicatie voor de mate waarin met de belangen van de betrokken bedrijven rekening wordt gehouden.
Hiermee zijn we er waarschijnlijk nog niet, aangezien St. Reprorecht kan verlangen dat bij een groot verschil tussen schatting en de opgave door het aangeslagen bedrijf door laatstgenoemde de juistheid wordt aangetoond. Er schijnt sprake te zijn van omgekeerde bewijslast.
www.reprorecht.nl , veel gestelde vragen, Q10
"
Als het opgegeven aantal sterk afwijkt van de opgaven van bedrijven in dezelfde branche en omvang van de organisatie, dan vraagt Stichting Reprorecht aannemelijk te maken waardoor die afwijking veroorzaakt is. Hoe Stichting Reprorecht precies haar controlerende taken moet uitvoeren zal in het uiterste geval door de rechter worden bepaald.
"
Niet betaling van de vastgestelde bedragen kan (zal) leiden tot invordering middels de gangbare procedures die uiteraard weer kosten met zich meebrengen die het oorspronkelijke bedrag vele malen overstijgen.
Het laat zich raden dat er een stortvloed van geschillen dreigt waarbij de totale kosten die gemaakt worden om tot een eerlijk bedrag te komen de oorspronkelijke verplichting in veel gevallen sterk overstijgen.
In de discussies wordt door St. Reprorecht geschermd met het woord 'Rechtsongelijkheid' ( volgens de stichting zou het bedrijfsleven al jarenlang in een gunstige positie verkeren t.o.v. overige instellingen die wel bedragen afstaan). Dit klinkt weliswaar zeer rechtschapen doch het komt mij voor dat hier sprake is van een vorm van handelen door de overheid en haar paladijnen die slechts leidt tot een onrechtsituatie. Het ene kwaad wordt dan voor een ander ingeruild.
De heer Waals slaat de plank enorm mis. Auteurs, en zeker auteurs van artikelen in magazines en vakbladen, waar ik er zelf een van ben, weten dondersgoed dat de vergoeding minimaal is. En een rechtschapen auteur heeft daar geen problemen mee, want daar doe je het niet voor. Als we echt heel belangrijke kennis dragen dan schermen wie die zelf af. Hetzij door deze in ons metier commercieel uit te nutten, hetzij door een boek te schrijven waarbij i.o.m. de uitgever en in verhouding tot de nieuwswaarde, een prijs kan worden bepaald voor de kennis.
Dit reprorecht gaat over de meest basale vorm van reproductie. Ordinaire copieen uit kranten, bladen en vakliteratuur. Algemeen toegankelijk, en daarvoor ook gebruikt. We betalen tenslotte vaak dikke abonnementprijzen hiervoor, en de inhoud is zelden van dat gehalte dat krampachtig moet worden gedaan over intellectueel eigendom.
Daarbij meneer Waals, als u praat over het feit dat ondergetekende zich niet heeft verdiept in het onderwerp; uit uw opmerkingen blijkt juist dat u inzicht en kennis ontbeert. Hoe legt u uit dat eenmanszaken, kleine bedrijven met enkele werknemers aanslagen ontvangen voor 14.000 copieen !!! Er is er echt geen een bij die 14,000 copieen maakt van artikelen in de diverse media. De meeste copieen die bedrijven maken zijn van eigen documenten, contracten, bestekken, enzovoort enzovoort. Hierop rust zelden tot nooit een copyright! Dus verdiep u eens in de materie voor u mensen van stemmingmakerij beticht. Komt veel intelligenter over!
U bewijst mijn eerdere stelling: u heeft zich niet goed geinformeerd of u kunt bepaalde feiten niet overbrengen en gaat vrolijk verder met stemmingmakerij
"eenmanszaken, kleine bedrijven met enkele werknemers aanslagen ontvangen voor 14.000 copieen !!! Er is er echt geen een bij die 14.000 copieen maakt van artikelen in de diverse media.
U schrijft aardig maar leest uw eigen woorden slecht terug!
Bedrijven betalen alleen over een percentage van het totaal kopieervolume van zeg 14.000 per jaar. Ze betalen dus niet voor 14.000 kopieen maar voor het aantal (bijvoorbeeld 5%) reprorechtplichtige kopieen dat daar tussen zit. Nuanceren meneer anders wordt het inderdaad tendentieus!
U doet zelf graag afstand van uw deel van de vergoeding waarop u recht heeft en u blijft de reacties op de reacties bij uw artikel op internet volgen omdat u al voldoende geld heeft verdiend met uw metier? U bent een geslaagd man!
U bewijst mijn eerdere stelling: u heeft zich niet goed geinformeerd of u kunt bepaalde feiten niet overbrengen en gaat vrolijk verder met stemmingmakerij
"eenmanszaken, kleine bedrijven met enkele werknemers aanslagen ontvangen voor 14.000 copieen !!! Er is er echt geen een bij die 14.000 copieen maakt van artikelen in de diverse media.
U schrijft aardig maar leest uw eigen woorden slecht terug!
Bedrijven betalen alleen over een percentage van het totaal kopieervolume van zeg 14.000 per jaar. Ze betalen dus niet voor 14.000 kopieen maar voor het aantal (bijvoorbeeld 5%) reprorechtplichtige kopieen dat daar tussen zit. Nuanceren meneer anders wordt het inderdaad tendentieus!
U doet zelf graag afstand van uw deel van de vergoeding waarop u recht heeft en u blijft de reacties op de reacties bij uw artikel op internet volgen omdat u al voldoende geld heeft verdiend met uw metier? U bent een geslaagd man!
Zoals u kunt lezen uit mijn verhaal gaat het reprorecht over de artikelen waar een copyright op rust (tijdschriften, vakliteratuur, enz). De overige copieen worden niet belast, inderdaad. (Dat was in mijn laatste reactie inderdaad onduidelijk) Maar de grondslag voor bedrijven (onderverdeeld in branches) van 1-49 man is op en rond de 14,000 copieen. Per branche is vastgesteld welk percentage vermeend reprorechtelijk kan worden aangeslagen. Onze branche valt in bijvoorbeeld de 10,3 procent schijf. Mijn argument is dus dat de grondslag van 14,000 copien / jaar belachelijk is voor kleine bedrijven. Die maken zelden tot nooit 14,000 copieen; sterker, de meeste kleine bedrijven hebben geen copieermachine. Bovendien is het merendeel van de tranche 1-49 medewerkers onderin die schijf te vinden; ofwel het leeuwendeel is kleiner dan of gelijk aan 10 medewerkers. Dit betekent een belangrijke onevenredigheid in de omslag, en dus verweer ik me daartegen; en met mij velen.
Uw laatdunkende opmerking over "binnen zijn" laat ik even voor wat ie is: onhandig, onbeleefd, dom maar vooral niet terzake doende.
Auteurs schrijven met het volle besef (tot voor kort dus) dat de vergoedingen meestal rond de 20-50 euro per gedrukte pagina liggen. Soms kan men het artikel in meer media kwijt. Dat weerhoudt weinigen te schrijven. Daarbij is 95% of wellicht meer, meer verhalende en marginaal informerende literatuur dan daadwerkelijk wetenschappelijk of van (in)noverend gehalte. Het is onterecht als u suggereert dat de auteurs van dergelijke artikelen tekort wordt gedaan. Nogmaals, een ieder die wetenschappelijk waardevolle kennis bezit en deze publiceert doet dat meestal in de vorm van uitgegeven boeken of wetenschappelijk afgeschermde media (hoge abonnementskosten: bijvoorbeeld - kritiek op - jurisprudentie). Daar wordt men vaak veel beter voor vergoed. Ook wordt wetenschappelijke of praktisch innoverende kennis commercieel aangewend in een werk of carriere omgeving, en betaald de afnemer de hoofdprijs (consultants, marktafscherming, mono- of oligopolies). Er is dus geen plaats voor medelijden voor de publicist van beperkt innoverende teksten.
Tenslotte stelt u in uw eerste reactie nog dat auteurs zouden overwegen hun kennis niet te delen (u noemt dat onterecht de kenniseconomie; dat is iets geheel anders!) omdat de vergoeding zo matig is. Welnu, de vergoeding van de reprorechten gaat vooral naar de uitgevers, en in veel mindere mate (ik meen maximaal 38% bruto) naar de auteurs. Dit zal echt geen extra prikkel zijn om mensen over de streep te trekken hun "lang verborgen kennis" ineens te gaan publiceren. Nee, eerder zal het auteurs van retorische succesverhalen aanmoedigen nog meer te gaan schrijven. Uw argumentatie houdt hier totaal geen stand. Kenniseconomie wordt gestimuleerd door hoogwaardig onderwijs, (handhaving van) hoogwaardige industrie en onderzoekcentra, internationale participaties en door investeren in een economisch stabiel model (voor de continuiteit). Dat heeft helemaal niets uit te staan met de uitwisseling van obligate ervaringen zoals in het gros van gepubliceerde artikelen gebeurt. De omslag van de opbrengsten is zo generaal dat van een impuls aan de kenniseconomie vrijwel niet tot geen sprake kan zijn.
Ik heb op alles gereageerd waarop u meende kritisch te zijn. Verder zijn we uitgepraat vermoed ik. Sterkte met de verwerking!
"Digitaal is vrijgesteld.”
Onjuist. Ook op digitale reproduceren is het auteursrecht van toepassing. Verschil tussen elektrokopies en fotokopies is dat u voor de tweede categorie uw eventuele inbreuk op het auteursrecht kunt afkopen voor een dubbeltje. Voor de eerste categorie heeft u nog steeds de instemming van de rechthebbende nodig.
"De regeling is wat mij betreft super arbitrair.”
Klopt. Die regeling is in overleg met VNO-NCW opgezet, omdat het werkgeversverbond een voorkeur had voor een simpele grondslag in plaats van een bewerkelijke administratie. VNO-NCW heeft en pilot-study gezien waaruit bleek dat in zakelijke dienstverlening meer dan tien procent van alle kopieën auteursrechterlijk beschermd werk betrof, en geen bezwaar gemaakt tegen de onderzoeksopzet. Nu dezelfde methode op heel Nederland wordt toegepast en de nota’s de deur uit zijn, vraagt deze arbiter om een herevaluatie. Graag uw mening over de de houding van VNO-NCW.
"Ten eerste vind ik dat een reprorecht pas kan worden geheven als een artikel nieuwswaarde heeft.”
Wie bepaalt wat nieuwswaarde is? Waarom kopieert u een artikel dat geen nieuwswaarde voor u heeft?
"En wat nu als ik als auteur iets belangwekkends schrijf, een echt novum breng, en door ontvangst van extra vergoeding via mijn uitgever, constateer dat een partij ervan door gaat met mijn novum?”
Dat is gangbare praktijk, ook zonder vergoeding. Als auteur bent u niet de bezitter van het novum, slechts van het auteursrecht op de gehele publikatie.
"Waarschijnlijk meer media, nog meer vermeende vakliteratuur, meer mensen die gaan publiceren omdat ze denken dat een extra centje leuk is, en weer een papierberg voor bedrijven erbij.”
U slaat een beetje op hol. Mijn voorstel is dat u het goede voorbeeld geeft en stopt met schrijven. Of tenminste publiekelijk uw auteursrecht opgeeft. ;)
Kort reagerend op uw kritiek. Jammer, ook van u, dat u het oneens zijn met iemand probeert te verwoorden in minne teksten. Dat kan de intrinsieke inhoud van uw reactie devalueren!
Digitaal is wel degelijk vrijgesteld. U bent abuis. We praten in casu over repartitie, en de regeling vanuit Stichting Reprorecht. Hierbij is digitaal copieren vrijgesteld c.q. uitgesloten van de regeling. Dat goedkeuring van de auteur is vereist is niets nieuws. We praten hier echter over een collectief non-facultatief opgelegde heffing op vermeende reproductie.
Arbitrair: Ja, abritrair, want VNO-NCW mag dan de studie hebben ingezien en voor "ons" hebben beslist, dat wil niet zeggen dat daarmee per decreet is besloten. Het arbitraire element is de grosso modo aanname van aantal gemaakte copieen, en het percentage auteurrechtelijk beschermde daarvan. Met name het kleinbedrijf wordt onevenredig hoog aangeslagen. De meeste bedrijven met minder dan 10 werknemers hebben niet eens een copieermachine. Er wordt echter wel gesteld dat men vermeend meer dan 1,000 copieen per maand maakt, en zeker 100 hiervan auteurrechtelijk zijn beschermd. Zeer arbitrair, meneer Anders.
Nieuwswaarde. Ik ben het met u eens dat nieuwswaarde soms moeilijk meetbaar is, maar wie publiceert weet dat hij of zij zich bloot geeft. Tussen 1912 en 2003 hebben we met ze allen willens en wetens dat de vergoeding beperkt was ons bloot gegeven. Dan moeten we niet ineens in 2003 gaan zeuren dat we daarvoor vergoed willen worden. Dan moet je stoppen met schrijven (uw conclusie dienaangaande aan het eind van uw reactie impliceert dan ook dat u de tekst niet goed begrijpt!). Als er plagiaat wordt gepleegd, dan pas vindt u mijn steun voor het vorderen van auteursrechten. Laten we niet krampachtig doen; veel auteurs vinden het prachtig geciteerd of gedistribueerd, uberhaupt al gelezen, te worden!
Ten aanzien van "het novum" en ermee vandoor gaan ondersteund uw kritiek de mijne. Dus geen verder commentaar.
Het laatste punt kunt u bestrijden (alhoewel uw methode meer vragen oproept over uw redenering dan over mijn hypothese), maar is waarschijnlijk een feit. Er zijn veel vakbladen of branche organen waar opvallend veel wordt geschreven door vertegenwoordigers van "de grote jongens". Veelal pulp, of sterk propagandistisch geschreven. Daarnaast wordt in die organen te vaak in PR achtige stijl geschreven. Ik kom soms huzarenstukjes tegen van collega consultants, waarbij ik bij de beschreven zaak betrokken was. ZIj verstaan het vak van een bijna mislukking of neutraal resultaat een huzarenstukje te maken. Moeten deze publicisten worden beloond? Daarbij zijn er veel auteurs die schrijven om het schrijven. Deze mensen zullen eerder worden aangemoedigd meer te schrijven dan minder, doordat de vergoeding stijgt. Mijn retorische vraag was en is: willen we dit? Antwoord dus "neen". en u eindigt dan met de wat onverklaarbare conclusie dat ik zou moeten stoppen met schrijven! Als u doelt op de column, dan begrijpt u wellicht niet dat opinies als deze niet auteurrechtelijk worden beschermd. Als u spreekt over geschreven media, denk ik dat u het juist helemaal verkeerd hebt begrepen. Ik vind verhoging van een fee onnodig, en zeker dat het bedrijfsleven er in deze generalistische vorm voor moet betalen. Als we informatie wensen nemen we een abonnement, en betalen daarvoor. WIj maken veel gebruik van recht en jurisprudentie. Daar betalen we jaarlijks duizenden guldens voor. Ons bedrijf copieert hoogstens contracten, bestekken en andere documenten van onszelf of onze klanten. Moeten wij dus gaan betalen voor zaken die we zelf aanleveren of onze klanten? Welnee. De regeling klopt van geen kanten. Voert u eens argumenten aan die de regeling rechtvaardigen. En vervalt u dan niet (ook) in de auteurswet van 1912, want dat is erg afgezaagd ...
Zonder regeling is het kopiëren van auteursrechterlijk beschermd materiaal simpelweg verboden. In landen waar geen collectieve regeling bestaat (let wel: ik vind het huidig reprorecht ook geen goeie regeling) zoals de VS, Engeland en Frankrijk loopt u het risico op gevangenisstraf of forse geldboetes als u betrapt wordt met een kopie die niet voor strikt persoonlijk gebruik bedoeld is.
In Nederland zien we een vergelijkbare liberale handhaving van het auteursrecht op software, getuige ploitie-invallen op instigatie van de Business Software Alliance. Ik ben benieuwd wat uw reactie zou zijn als de uitgevers met steun van de sterke arm der wet komen binnenvallen in bedrijven die intern readers verspreiden.
In eerdergenoemde 'liberale' landen bieden zogenaamde copyrights clearance centers de mogelijkheid om kopieerrechten te kopen op basis van overeenkomsten tussen rechthebbenden enerzijds en gebruikers anderzijds. De laatste groep wordt vaak vertegenwoordigd door branche-organisaties die vergoedingen afspreken op basis van statistische gemiddelden. Het is duidelijk dat al die handling veel meer kost dan een generieke regeling.
Of het nou door de kat of de hond is, gebeten wordt u toch. Tenzij u helemaal niks kopieert uiteraard. Had de Stichting Reprorecht het principe van auteursrecht beter uitgelegd en een aangifteformulier verzonden met meer ruimte om uw daadwerkelijk gebruik van beschermde kopieën in te vullen, dan was al die opwinding ook niet ontstaan. Een algemene regeling is zo slecht nog niet; alleen zou die wat beter uitgevoerd moeten worden.
En nou verzoek ik u antwoord te geven op de wat mij betreft wezenlijke vraag: als het voor u geen waarde heeft, waarom kopieert u dan?
PS - Uw redenering dat wie openbaart niet moeilijk moet doen over kopiëren, is te vergelijken met het bagatelliseren van diefstal (had je maar niet met zo'n dure fiets de stad in moeten gaan) of aanranding (had je maar geen kort rokje moeten dragen).
Dank voor je reactie. Laat ik eerst ingaan op je vraag (aan het eind van je reactie). Ik vind de vraag wat onlogisch. Ik heb duidelijk de argumentatie aangevoerd dat met name het kleinbedrijf weinig copieert. Dus waarom de vraag stellen "waarom copieren als het geen waarde heeft"? Maar stel dat ik wel copieer, wat natuurlijk wel eens gebeurt voor eigen gebruikt. Dan nog gaat m.i. je redenering mank. Een artikel kan een enkele zin bevatten die je aanspreekt, of een verwijzing naar een stuk literatuur of rapport, wat van belang kan zijn. Het is heel heftig auteursrechten te leggen op dergelijke triviale zaken. Natuurlijk is het soms zo dat zaken worden gecopieerd voor doeleinden waar auteursrechten geheven zouden kunnen worden. Belangrijk voorbeeld zijn studieboeken; hier wordt meer van gecopieerd dan boeken worden verkocht.
De insteek van mijn hele betoog was dat ik a. de regeling te generiek vind en b. dat ik vind dat auteursrechten fijner zouden moeten worden omschreven.
a. Met name de staffeling in de onderste regionen van het MKB is veel te grof. Als je bedrijven tussen de 1 en 49 werknemers in een staffel gooit, dan is dat een veel grovere indeling dan bedrijven tussen de 100-250 werknemers. Waarom? Omdat kleine bedrijven (gemakshalve tot 10 personen) vaak heel specialistische bedrijven zijn: detailhandel of andere kleine dienstverleners. Deze bedrijven zullen in de praktijk bijzonder weinig auteurrechtelijk beschermde artikelen copieren.
b. Auteursrechten op boeken en officiele syllabi / standaardwerken vind ik niet meer dan terecht. Ik vind echter auteursrechten voor in tijdschriften, organen en vakliteratuur overdreven. Deze media hebben een veel hoger opinie-gehalte, en zijn vaker strategisch georienteerd. Deze media zouden wat mij betreft vrijplaatsen moeten zijn voor auteursrechten, niet in de laatste plaats om het (vaak; niet altijd) beperkte wetenschappelijk karakter. Het is maar een opinie van mijn kant, maar de simpele retoriek van als het geen waarde heeft copieer dan niet vind ik echt te ver gaan. Een copy wordt soms gemaakt om iets in vrije tijd nog eens aandachtig te lezen, of om andere bagatelle redenen. Zwaarwichtig doen over auteursrechten is dan gewoonweg misplaatst.
In het algemeen:
Je kunt natuurlijk de mening aanhangen dat er nou eenmaal auteursrecht is, en dat dat dan maar betaald moet worden. Op zich niets tussen te krijgen. We moeten ons echter afvragen of een gedoogbeleid van bijna 100 jaar opeens, met bijzonder slechte (strategisch economische) timing, moet worden omgezet in sanctie c.q. heffingbeleid. Daarbij, en dat vind ik van wezenlijk belang, gaat het auteursrecht van veel artikelen over op de uitgever bij het ondertekenen van het contract tussen uitgever en auteur. De royalties komen dus niet bij de auteur terecht maar de rechthebbende. Die rechthebbende verdient al aan advertenties en abonnementsgeld. We kunnen ons dus afvragen of er wel zoveel baat voor de auteurs is.
Daarbij moeten we ons realiseren dat door het betalen van deze heffing we de facto de copieer markt vrijgeven. Immers, wie durft de strijd aan voor de rechter tegen degene die een artikel heeft gecopieerd en er gebruik van heeft gemaakt (plagiaat, copyright) terwijl diegene er voor heeft betaald middels de heffing, De grond wordt weggeslagen onder de voeten van de eiser, omdat je niet kunt vorderen dat iemand wel voor een copy moet betalen maar het vervolgens niet mag gebruiken c.q. aanwenden.
De vergelijking met software gaat natuurlijk helemaal mank. Software is een zeer arbeidsintensief product, waarin massa's tijd en investering gaat zitten. Bovendien is software vaak uniek of van buitengewoon gehalte. Onvergelijkbaar met een artikel in een vakblad dat zelden innoverend is, zelden nova brengt en qua arbeidsintensiviteit (vaak) bijzonder laag is. Bovendien, en dat is minstens zo belangrijk, wordt software als product in de markt gezet om te worden verkocht. Een artikel wordt vaak gepubliceerd als reclame uiting van de schrijver (en/of diens bedrijf), als kers op de taart van een geslaagd project, als discussie of opiniestuk of als verslag naar de abonnees. Natuurlijk wordt er ook geschreven met de pure intentie anderen te willen informeren. Maar dat deden we al 91 jaar zonder dat daarvoor substantieel werd betaald. Laten we dan niet doen alsof we 91 jaar tekort zijn gedaan en nu eindelijk recht wordt gedaan aan die arme publicist; die anderhalve beroepsschrijver daar gelaten.
Nee, ik vind het een actie uit linkse hoek, die zeker qua opzet en timing flink de plank misslaat. Behalve de argumentatie van de auteurswet die al sinds 1912 bestaat en nu wordt geeffectueerd, zie ik in geen van de reacties een ondersteunend argument voor de reproheffing. Anders dan een regeling die qua kosten de baten zal overtreffen, en dus niets meer is dan nodeloos geld en lasten verplaatsen. Geld weghalen bij de ondernemer, lasten krijgen om de regeling te kunnen bekostigen. Financieel-economisch oliedom!
De grap is dat u door uw verontwaardiging over die kopieerheffing in het kamp van de anarchisten en communisten belandt, die individueel eigendom en zeker intellectueel eigendom immers afwijzen. Uw argumentatie lijkt bovendien op die van de kraakbeweging: 'Mijn behoefte aan kopiëren heeft voorrang op uw eigendomsrecht.' Misschien is het nuttig om u eens te wijzen op de oorsprong van ons moderne intellectueel eigendom. Die is geworteld in de Franse revolutie en Amerikaanse declaration of independence. Ons kapitalistische systeem en ondernemingsgewijze productie zouden ophouden te bestaan als we het intellectueel eigendom afschaffen. Trotzki zou trots op u zijn, kameraad Goossens.
"Je kunt natuurlijk de mening aanhangen dat er nou eenmaal auteursrecht is, en dat dat dan maar betaald moet worden. Op zich niets tussen te krijgen. We moeten ons echter afvragen of een gedoogbeleid van bijna honderd jaar opeens moet worden omgezet in een heffingbeleid.”
Honderd jaar geleden was de boekdrukkunst al wel bekend, maar het kopieerapparaat en de printer moesten toen nog uitgevonden worden. Die bestaan pas een kwart eeuw, en dat is niet toevallig ook de voorgeschiedenis van het reprorecht. Het zijn niet de rechthebbenden die het kopiëren al die tijd gedoogd hebben, maar de fanatieke kopieerders bij de werkgeversorganisaties die een regeling vertraagden.
U heeft kortom een kwart eeuw in een kraakpand mogen zitten, en nu komt dan eindelijk de sterke arm aankloppen. Volgens mij mag u niet mopperen. U bezit geen enkel auteursrechterlijk beschermd kopietje? Dan vult u simpelweg een nul in op het formulier en u bent van alle lasten verlost.
"Tussen 1912 en 2003 hebben we met ze allen willens en wetens dat de vergoeding beperkt was ons bloot gegeven. Dan moeten we niet ineens in 2003 gaan zeuren dat we daarvoor vergoed willen worden.”
Uw gebruik van het woordje ‘we’ roept vraagtekens op. Namens wie spreekt u hier eigenlijk? Als ik het goed begrijp bent u een consultant die een soort van ingezonden opinie plaatst op een open forum dat door Managementsite.net opengesteld is. Prima. Maar dan spreekt u dus namens consultants met een opinie. Ik kan mij voorstellen dat het auteursrecht voor u geen primair belang is, daar het schrijven niet uw primaire activiteit is. Voor uw opinie wordt u dan ook niet betaald, veronderstel ik. Uw 'we' is daarom een paar maatjes te groot. Er zijn namelijk legio mensen die bestaan van het vergaren en vervolgens verkopen van kennis. Daar wordt een 'waarde' aan gehecht. De uitgever betaalt honderden tot duizenden euro's voor het recht om dat werk te mogen reproduceren. En lezers die dat werk op hun beurt weer gaan kopiëren, geven door hun daad aan dat ze er ook waarde aan hechten. Alleen betalen ze niks.
"Ik vind auteursrechten voor tijdschriften, organen en vakliteratuur overdreven. Deze media hebben een veel hoger opinie-gehalte, en zijn vaker strategisch georienteerd. Deze media zouden wat mij betreft vrijplaatsen moeten zijn voor auteursrechten, niet in de laatste plaats om het (vaak; niet altijd) beperkte wetenschappelijk karakter.”
Hoe zou u dat aanpakken in uw ‘fijnere’ omschrijving? Wilt u dat de wetgever een afbakening maakt: hierop is het auteursrecht wel en daarop is het auteursrecht niet van toepassing? En hoe gaat u dat dan handhaven? U introduceert zo meer ambtenarij in plaats van minder, vrees ik. Maar misschien heeft u een slimme methode.
...en wat bedoelt u precies met de 'strategische' oriëntatie van media?
"Een copy wordt soms gemaakt om iets in vrije tijd nog eens aandachtig te lezen, of om andere bagatelle redenen. Zwaarwichtig doen over auteursrechten is dan gewoonweg misplaatst.”
Een enkel kopietje voor persoonlijk gebruik blijft gewoon toegestaan. Uw misbaar daarover is dus misplaatst. Kopieert u echter voor zakelijk gebruik, dan pleegt u diefstal. U draagt bij aan de normvervaging heer Goossens, door deze misdaad te bagatelliseren. U praat de pik-in mentaliteit goed. U brengt law & order in gevaar met uw opruiende columns.
In uw bedrijf gaat het misschien om een enkel vergrijp (voor gevangenisstraf zie ik dan ook geen aanleiding); bij grotere bedrijven worden echter complete readers samengesteld uit auteursrechterlijk beschermde vakbladen. Het aantal abonnees daalt daardoor bij die bladen, hun ‘bereik’ neemt af, adverteerders lopen weg: uiteindelijk worden ze opgedoekt.
"Daarbij, en dat vind ik van wezenlijk belang, gaat het auteursrecht van veel artikelen over op de uitgever bij het ondertekenen van het contract tussen uitgever en auteur.”
Sterker nog: wanneer de auteur werknemer is, heeft de uitgever het auteursrecht automatisch. Dit reprorecht dient dan ook vooral om de kas van de uitgevers te spekken, dat heeft u goed gezien. De helft van de heffing gaat naar de uitgevers, en dan nog eens deel van het auteurspenningen. Zelfstandige auteurs geven het auteursrecht echter zelden uit handen. De contracten waar u over spreekt, worden in praktijk nauwelijks benut.
" Een artikel wordt vaak gepubliceerd als reclame-uiting van de schrijver (en/of diens bedrijf), als kers op de taart van een geslaagd project, als discussie of opiniestuk, of als verslag naar de abonnees.”
Wanneer u als (vakmatig) lezer prijs stelt op onafhankelijke (vak)informatie dan is het in uw belang onafhankelijke kwaliteitsjournalistiek te steunen, ook financieel. Er zijn helaas legio branches waar onafhankelijke vakbladen nauwelijks nog kunnen bestaan. Daar tref je meer en meer gesponsorde magazines aan, en media die de scheiding tussen redactie en commercie niet zo nauw nemen. Triest, maar om dan meteen het hele auteursrecht af te schaffen is wel heel radicaal. U heeft overigens een cynische kijk op de journalistiek, heer Goossens. Misschien omdat in de sector waarin u werkzaam bent ‘onafhankelijkheid’ een wat vaag begrip is.
"Daarbij moeten we ons realiseren dat door het betalen van deze heffing we de facto de kopieermarkt vrijgeven.”
De facto? Niks facto. De kopieerheffing geeft u geen vrijbrief om kopieën te verkopen. Dat mag nog steeds niet. U mag zelfs geen kopieën uitdelen aan uw relaties. Alleen heeft de Stichting Reprorecht dit niet zo duidelijk uitgelegd. Zoals wel meer zaken vaag zijn. Of slecht geregeld. Want op dat punt ben ik het met u eens: door deze invoering van het reprorecht krijgt het auteursrecht een slechte naam bij het MKB. Maar dat had ik al eens gezegd.
U heeft overigens nog niet gereageerd op mijn beschrijving van de handhaving van het auteursrecht in de Verenigde Staten, Engeland en Frankrijk, namelijk op basis van individuele (soms sectorale) overeenkomsten en met steun van de sterke arm. Deze (minder linkse?) regulering kan leiden tot gevangenisstraf voor kopieerders. Misschien kunt u een land noemen dat de goedkeuring van Goossens krijgt?
Overigens wil ik u nog wel even wijzen op het vandaag verschenen protest van de open source leveranciers, die furieus zijn over deze nieuwe wetshandhaving. Open source is namelijk ook zo'n voorbeeld van gewenst doorzetten van copieen door "auteurs".
Er zijn veel mensen vooral gebelgd over de wijze waarop wordt gehandhaafd (sinds februari 2003), niet het feit dat auteursrecht bestaat.
Overigens wil ik u nog wel even wijzen op het vandaag verschenen protest van de open source leveranciers, die furieus zijn over deze nieuwe wetshandhaving. Open source is namelijk ook zo'n voorbeeld van gewenst doorzetten van copieen door "auteurs".
Er zijn veel mensen vooral gebelgd over de wijze waarop wordt gehandhaafd (sinds februari 2003), niet het feit dat auteursrecht bestaat.
U verwijt mij aanmatigende en respectloze kwalificaties en metaforen, terwijl u zelf niet aarzelt (ik herhaal het nog maar eens) om te spreken over 'de overheid en haar paladijnen', over 'de gemiddelde auteur die zelden veel creativiteit stopt in zijn artikel' en over de kopieerheffing als een 'actie van links'. Kan het zijn dat u met twee maten meet?
Dat zijn krokodillentranen heer Goossens. Als u mij een paladijn noemt, mag ik u een consultant met een opinie noemen. Dus nu graag over tot de orde, en niet zo snel weglopen van het slagveld der argumentatie. Er wacht nog een hele lijst vragen en stellingen op uw reactie. Wat vind u bijvoorbeeld van de buitenlandse regelingen? En hoe zou u het Auteursrecht verfijnen, wat u eerder suggereerde.
Overigens: het protest van de VOSN is al een maand of drie geleden geuit.
Kijk ook eens op http://www.wieringa-advocaten.nl/artikelen/artikel21.htm voor een wat meer objectieve uitleg over de regeling.
Een aantal kanttekeningen:
"Wie heeft meegewerkt?"
Het is niet duidelijk in de onderbouwing of alle werknemers binnen een organisatie in de juiste verhouding zijn onderzocht. Zo werken in het bankwezen relatief veel kenniswerkers en in de industie weinig. Hoe zit het met de functies van de deelnemers aan het onderzoek? Heeft ook een recpetioniste of een schoonmaker meegewerkt aan het onderzoek? Een verpleegster? Een stratenmaker?
"Waarom geen harde cijfers gebruikt"
Iedere kopieermachine heeft een teller. Veel organisaties leasen of huren de apparutuur en maken gebruik van een service contract. Onderdeel hiervan is het registreren van de tellerstanden. Dit betekent dat veel organisaties een redelijk beeld hebben van het totale kopieervolume. Waarom staan in het onderzoek deze gegevens niet vermeld?
Juist omdat vrijwel alle kopieen geregistreerd worden zijn deze gegevens relatief gemakkelijk te achterhalen bij de leveranciers, zoals Oce, Xerox, Danka, Lanier, NRG, Canon. De leveranciers zoeken nu naar de onbekende marktleider... 19 miljard kopieen...
Een eenvoudige crosscheck is wel het minste wat in het onderzoek zou mogen staan... het marktvolume volgens de leveranciers...
"Simpel"
In het onderzoek zijn geen gegevens terug te vinden van kopieerwerk dat door de gebruiker zelf (op de gang), op de repro, of in de copyshop wordt gemaakt. Doet dit niet ter zake?
Een eenvoudige 'enquete', gehouden in een willekeurige week onder 3000 mensen wordt gebruikt om wel erg simpel te extrapoleren... 1 persoon kopieert X, dus Y medewerkers Y in Z weken. NIPO... Het is toch geen voorspelling van een verkiezingsuitslag?
"Extreem hoog"
De alarmbellen hadden bij reprorecht direct moeten gaan rinkelen als ze de moeite hadden genomen om het spreadsheet te openen... over circa 10% van de afdrukken dient een reprorecht vergoeding te worden betaald. Dus 'belast' met een vergoeding van 4,5 eurocent. Omgerekend naar alle kopieen een opslag van 0,45 eurocent per kopie. In veel gevallen betekent dit een kostenverhoging van 20% op de huidige kopieerkosten. De leveranciers verliezen een offerte op beduidend lagere verschillen.
10% is extreem hoog. Waarschjnlijk zijn er maar twee organisaties in Nederland die dit doen: NIPO en de stichting Reprorecht. Veel waarschijnlijker is een percentage tussen de 1% en 0,1%!!
"Gemak dient de mens"
Onder het mom van "het bedrijfsleven niet opzadelen met administratieve rompslomp" is een regeling bedacht waar iedere andere ondernemer direct bij KASSA! zou moeten verschijnen. Waarom wijkt deze regeling zoveel af van de veel oudere regeling binnen de overheid en onderwijs? Is de stichting bang voor veel werk? Waarom de regeling na 30 jaar ineens in een jaar willen invoeren? Als bedrijf ben je verplicht opgave te doen... Waarom niet eerst een goede procedure (Hoe meet u ..) ... verzamelen van opgaven en analyseren en bijstellen...
Wat kan uw organisatie doen
Diverse organisaties zijn bezig te juridische mogelijkheden te onderzoeken. MKB Nederland roept haar leden op bezwaar aan te tekenen en overweegt een proefproces.
Als een organisatie minder wil betalen zal zij dit moeten kunnen aantonen. Dit betekent een deugdelijke administratie voeren. Is de factuur hoog genoeg? Indien een organisatie meer dan 500.000 afdrukken per jaar maakt, is dit zeker aan te bevelen.
Daarnaast zijn er mogelijkheden om het kopiervolume naar beneden te krijgen en beschikken de leveranciers over software om de administratie te vereenvoudigen.
Wilt u meer weten? neem dan contact op met Johan Kosters van Seducom via tel. 0570-620005 of via e-mail info@seducom.nl.
Seducom ondesteunt documentintensieve organisaties bij het inrichten en professionaliseren van de documentverwerking. Seducom begeleid organisaties op het gebied van post, repro, archief en documentautomatisering.
Een aantal kanttekeningen:
"Wie heeft meegewerkt?"
Het is niet duidelijk in de onderbouwing of alle werknemers binnen een organisatie in de juiste verhouding zijn onderzocht. Zo werken in het bankwezen relatief veel kenniswerkers en in de industie weinig. Hoe zit het met de functies van de deelnemers aan het onderzoek? Heeft ook een recpetioniste of een schoonmaker meegewerkt aan het onderzoek? Een verpleegster? Een stratenmaker?
"Waarom geen harde cijfers gebruikt"
Iedere kopieermachine heeft een teller. Veel organisaties leasen of huren de apparutuur en maken gebruik van een service contract. Onderdeel hiervan is het registreren van de tellerstanden. Dit betekent dat veel organisaties een redelijk beeld hebben van het totale kopieervolume. Waarom staan in het onderzoek deze gegevens niet vermeld?
Juist omdat vrijwel alle kopieen geregistreerd worden zijn deze gegevens relatief gemakkelijk te achterhalen bij de leveranciers, zoals Oce, Xerox, Danka, Lanier, NRG, Canon. De leveranciers zoeken nu naar de onbekende marktleider... 19 miljard kopieen...
Een eenvoudige crosscheck is wel het minste wat in het onderzoek zou mogen staan... het marktvolume volgens de leveranciers...
"Simpel"
In het onderzoek zijn geen gegevens terug te vinden van kopieerwerk dat door de gebruiker zelf (op de gang), op de repro, of in de copyshop wordt gemaakt. Doet dit niet ter zake?
Een eenvoudige 'enquete', gehouden in een willekeurige week onder 3000 mensen wordt gebruikt om wel erg simpel te extrapoleren... 1 persoon kopieert X, dus Y medewerkers Y in Z weken. NIPO... Het is toch geen voorspelling van een verkiezingsuitslag?
"Extreem hoog"
De alarmbellen hadden bij reprorecht direct moeten gaan rinkelen als ze de moeite hadden genomen om het spreadsheet te openen... over circa 10% van de afdrukken dient een reprorecht vergoeding te worden betaald. Dus 'belast' met een vergoeding van 4,5 eurocent. Omgerekend naar alle kopieen een opslag van 0,45 eurocent per kopie. In veel gevallen betekent dit een kostenverhoging van 20% op de huidige kopieerkosten. De leveranciers verliezen een offerte op beduidend lagere verschillen.
10% is extreem hoog. Waarschjnlijk zijn er maar twee organisaties in Nederland die dit doen: NIPO en de stichting Reprorecht. Veel waarschijnlijker is een percentage tussen de 1% en 0,1%!!
"Gemak dient de mens"
Onder het mom van "het bedrijfsleven niet opzadelen met administratieve rompslomp" is een regeling bedacht waar iedere andere ondernemer direct bij KASSA! zou moeten verschijnen. Waarom wijkt deze regeling zoveel af van de veel oudere regeling binnen de overheid en onderwijs? Is de stichting bang voor veel werk? Waarom de regeling na 30 jaar ineens in een jaar willen invoeren? Als bedrijf ben je verplicht opgave te doen... Waarom niet eerst een goede procedure (Hoe meet u ..) ... verzamelen van opgaven en analyseren en bijstellen...
Wat kan uw organisatie doen
Diverse organisaties zijn bezig te juridische mogelijkheden te onderzoeken. MKB Nederland roept haar leden op bezwaar aan te tekenen en overweegt een proefproces.
Als een organisatie minder wil betalen zal zij dit moeten kunnen aantonen. Dit betekent een deugdelijke administratie voeren. Is de factuur hoog genoeg? Indien een organisatie meer dan 500.000 afdrukken per jaar maakt, is dit zeker aan te bevelen.
Daarnaast zijn er mogelijkheden om het kopiervolume naar beneden te krijgen en beschikken de leveranciers over software om de administratie te vereenvoudigen.
Wilt u meer weten? neem dan contact op met Johan Kosters van Seducom via tel. 0570-620005 of via e-mail info@seducom.nl.
Seducom ondesteunt documentintensieve organisaties bij het inrichten en professionaliseren van de documentverwerking. Seducom begeleid organisaties op het gebied van post, repro, archief en documentautomatisering.
Ik heb een klein produktie bedrijf met een holding als "paraplu".
Nu schijnen wij in de holding 163000 ja..."honderdrieenzestig duizend"kopieen per jaar te maken en in het produktie bedrijf nog een 88000. WIj hebben op kantoor zeggen en schrijven 3 mensen.
Wij maken zeggen en schrijven 14000 kopieen per jaar (zit namelijk een teller op zo'n ding).
Of ik maar even zo'n 800 Euro wil overmaken
En ik moet dan gaan bewijzen dat ik niet "schuldig" ben.
Ik dacht dat omgekeerde bewijsvoering niet kon in de Nederlandse wetgeving.
Om het maar even simpel te zeggen als de St Reprorecht en Buro Veldkamp zo vriendelijk willen zijn zich zelf op te heffen.
Het is schandelijk dat de belasting betaler de salarissen van dit soort prutsers moet betalen
Ik heb nu een ander veel beter idee:
Het omrijden van flitspalen begint ernstige vormen aan te nemen en kost ons veel geld.
Ik stel voor dat we vanaf nu drie categoriën auto's vaststellen voor het gemak Mercedes klasse, Ford Vector klasse en Pandaklasse.
Omdat iedere automobilist in Nederland gemiddeld 2 keer per jaar een bekeuring krijgt van eur 177,50 totaal gaan we naar alle autoeigenaren een brief sturen waarin wij vaststellen welk soort wagen zij hebben en hoeveel km wij verwachten dat zij zullen rijden per jaar basis aantal gezinsleden en in welke regio opa en oma wonen.
Op die basis sturen wij iedereen aan het begin van het jaar een rekening, hakken alle flitspalen om, en zullen nog lang en gelukkig leven.....
Tenzij u de rekening niet betaalt.
Dan zal de rechter vaststellen hoeveel mannen van uw leeftijd er gemiddeld hoeveel dagen in de gevangenis zitten en .........
Als ik echter een stichting in het leven roep die "met de wet in de hand" een vette miljoenenomzet creeert, dan "steel" ik niet, want het is "legaal", ook als ik 2 jaar lang de rechten niet uitkeer door administratieve beperkingen, terwijl ik wel kans zie een actie te ondernemen om, na onderwijsinstellingen, nu ook het bedrijfsleven te belasten met het "reprorecht".
En daar zit hem volgens mij nou net de kneep: het bedrijfsleven voelt feilloos aan dat het hier een "handeltje" betreft dat "riekt", dat - hoewel gelegaliseerd - een ordinaire belangenclub vertegenwoordigt, met maar 1 doel: geld, geld en nog eens geld!
Tja, ondernemers onder elkaar, maar gelukkig zijn de meeste (MKB)-ondernemingen een stuk "eerlijker"!
Als ik echter een stichting in het leven roep die "met de wet in de hand" een vette miljoenenomzet creeert, dan "steel" ik niet, want het is "legaal", ook als ik 2 jaar lang de rechten niet uitkeer door administratieve beperkingen, terwijl ik wel kans zie een actie te ondernemen om, na onderwijsinstellingen, nu ook het bedrijfsleven te belasten met het "reprorecht".
En daar zit hem volgens mij nou net de kneep: het bedrijfsleven voelt feilloos aan dat het hier een "handeltje" betreft dat "riekt", dat - hoewel gelegaliseerd - een ordinaire belangenclub vertegenwoordigt, met maar 1 doel: geld, geld en nog eens geld!
Tja, ondernemers onder elkaar, maar gelukkig zijn de meeste (MKB)-ondernemingen een stuk "eerlijker"!
1) een gerechtelijke procedure van copieëerapparaatlozen?
2) massaal pas betalen tot VLAK voordat het naar een incassobureau gaat?
3) in tween of in drien betalen
Volgens Parkinson (die van de bloemkool) zullen ze dan snel voor 1000% ondergesneuwd zijn in betalingsherinneringen 1,2 en 3, aanmaningen en uiteindelijk falliet gaan op de portikosten
Groet en sterkte,
Jos Steynebrugh
Marketing Consulent zonder copieerapparaat
Innovatie in Europa
Brussel: dikke woorden. Europa zal de (3e?) wereld even laten zien hoe je dat doet met innovatie en kennisdistributie. Innovatie Commissies schieten als zwammen uit de grond en dóén dat ook.
Voorbeelden zijn Europees Technologie-Instituut (EIT) en Europees Centrum voor Innovatie (ECI)
Maar onze pan-Europeese dataserver (Ramon) werkt niet, is niet benaderbaar, geeft lege pagina’s, antwoordt niet of . . . vereist een password hier en daar.
Nederland Innovatieland
Ook in Nederland gonst het van de activiteiten op innovatiegebied. Ons Nationale Innovatie Boegbeeld, Jan Peter, heeft het over onze VOC (nee, is géén fonetisch Engels) mentaliteit. Een kleine groep voelt zich aangesproken, anderen verwijzen naar een ver verleden.
In korte tijd werden een aantal instellingen opgericht: Innovatie Platform, Nederland Innovatieland, Stichting Maatschappij en Onderneming (SMO) werpt zich in de strijd en het Ministerie van Economische zaken wijdt een groot deel van de website aan het onderwerp. Biza start o.a. het Persoonlijk Internet Pagina project. SenterNovem regelt al jaren subsidies en veroorzaakt talloze initiatieven. Maar er gebeurt in effect niet veel.
Professor Guus Berkhout is roepende in de klei-woestijn. Hij lanceert het splinternieuwe Cyclisch Innovatie Model (CIM). Kordaat vat hij de wereld van de Dijkgraven bij de kladden en ziet: er BEWEEGT iets na 350 jaar. Zijn model heeft een hoge praktische toepasbaarheid, maar . . . . een nieuwe manier van denken is noodzakelijk: kennis delen? Hoezo? Open Innovatie? Natte droom!
Het zootje ongeregeld van den Nederlandsche Uitbaters wordt in toom gehouden door betuttel-wetjes, pestregeltjes, octrooitjes, patentjes, non-disclosure etc. Een voorbeeld.
Case: IPC
Het Octrooicentrum Nederland werkt met een code: IPC. Deze staat in meer dan 600 plakjes (aparte files) verdeeld op hun website. Trots vermeldt men dat aan een database wordt gewerkt.
Nou, ik zou het hele ding wel in één file willen hebben. Even bellen.
Medewerkster X: “Doen we niet”. Waarom dan niet? “Nee”. Ik vraag naar een argument. “Nee”. Dan maar haar baas. “Is er niet” Wanneer wel? “Morgen”. Hoe heet ie? “Y” (met duidelijke tegenzin).
De volgende dag bel ik meneer “Y”. “Doen we niet”. Waarom niet. “Policy”. Ik vraag naar zijn baas. Meneer “Z”. “Nee”. Mag ik een argument horen ? “Nee”. Ik verwijs nog fijntjes naar belastinggelden, maar ook dat maakt geen indruk. Ik bied als ruil het hele ding geschikt voor databasegebruik terug te geven. “Nee”. Argument? “Nee”.
Als ik pisgiftig aan de slag ga met specialistisch gereedschap stop ik na enkele minuten. Ik zie waarom er “Nee” wordt gezegd: het is een rijstebrij van tabs en spaties om de boel optisch/grafisch te laten lijnen in de printer. Één grote viespeukerij, automatiseringstechnisch gezien. En dan hebben we het nog niet over de inhoud: taal van begin 1900 met dito producten die allang niet meer bestaan en andere, recente (wat heet recent?) zijn gewoon onvindbaar. Een kopje “Computer” ontbreekt.
Typisch voorbeeld van ambtenaren mentaliteit. Ik heb niets tegen ambtenaren, zolang ze zich maar ziek melden. Maar NIET aan het werk en anderen voor de voeten lopen svp.
Case: geodata
Nog een voorbeeld. Wie in Nederland iets wil met geodata (X- en Y coördinaten van postcodes) moet te biecht bij het KPN-Kadaster kartel (mag dat eigenlijk?) en voor een Godsvermogen zijn data te koop die door de belastingbetalende burger reeds zijn betaald. Schandelijk.
Kinderlijke Bloopers
Op het Internet kom je die hinderlijke “op-slot-doenerij” veelvuldig tegen. En dan vaak ook zeer amateuristisch afgeschermd óók nog:
• Rechtermuisknop disabled (dan maar Prt Screen)
• Achterdeur open laten staan (kom binnen via een plaatje en dan gewoon “klimmen” in de search-tree van Google, simpel he?)
• Bij “beeld” kiezen voor “bron” niet afgevangen (toegang tot HTML code)
• Kopiëren in de menubalk vergeten te de-activeren
Inhibitors/hindernissen/bottlenecks voor innovatie:
• Octrooien (snappen we, ondanks het bestaan van non-disclosure verklaringen)
• Universiteitsbibliotheken die op slot staan (password)
• CBS: Microlab, alleen voor stagières etc geheimhouding clausule uit het jaar nul
• Kartelvorming: Kadaster / KPN / KvK: X-Y coördinaten van postcodes Godbetere het
• Centraal Plan Bureau: database met Nederland in homeopathische verdunning
• Mosaic: Wijk en Buurtregister in een commercieel jasje: voor goudgeld opnieuw te koop
• Telefoonboek: zoeken op postcode en huisnummer: Wet op de privacy!
• Gele, gouden, bruine gids: exporteren van gegevens afgegrendeld
• En het piece de resistance: Wet op de ontsluiting van gegevens
Reprorecht
Samenvattend: elke kenniskeutel die ook maar IETS voorstelt wordt afgeschermd door octrooien, patenten, passwords, botte onwil of onbenul of . . . grenzeloze zelfoverschatting van diverse instanties. ALS er al iets de moeite waard is, WIL ik dat helemaal niet op papier. Een milieuheffing op kopieerpapier zou ik nog kunnen billijken.
Er valt niets van enige waarde te kopiëren op papier. En als het WEL wat waard is moet ik er stevig voor betalen. Daarom verklaar ik hierbij het reprorecht als overheidswitteboordencriminaliteit.
Literatuur:
“Commercialisering en toegankelijkheid van geografische overheidsgegevens in Nederland” van
Ir. Bastiaan van Loenen bevat een lange literatuurlijst over dit onderwerp.
www.bastiaanvanloenen.nl/pubs/2000_BvL_Lustrumboek.pdf
Ben je tegen de wetsartikel waarin het reprorecht is geregeld ga dan - evt. via brancheorganisatie - naar Den Haag.
Hetzelfde bedrijf zonder all in one wordt niet aangeslagen.. Dit betekent dus dat bedrijven zonder dergelijke printer of kopieerapparaat dus geen enkel kopie maken?
All in one of niet, als je dermate veel kopien wilt maken voor zakelijk gebruik zal dit in beide gevallen niet op die all in one printer plaatsvinden, maar in een printshop.
De hele regeling rammelt van links naar rechts. Hoewel ik de regeling bij muziek en de toeslag op lege cd media ook op verschillende manieren kan aanvallen, zou het ook op die manier aangepakt kunnen worden, namelijk 0,5 eurocent extra per leeg velletje papier..? Kan de administratieve last wat minder gefragmenteerd (handel) afgedragen worden ipv per bedrijf. Ook deze wijze vind ik onjuist, maar is volgens mij eerlijker richting kleine bedrijven dan afgaan of ze een apparaat hebben waarmee ze kopien kunnen maken (all in one printer)
wat wil het geval: de medewerker leeft een aantal maanden, zeg 24, een nieuwe functie voor, nl. inspiratie en communicatie manager. bespreekt deze nieuwe functie ook met personeelszaken, lees functionarissen :: mensen die zich hiertoe lenen, en wordt en passant door het directoraat besmet en gevolgtijdelijk eruit gekegeld :: waarna in korte tijd de functie inspirator communicatiemanger is ingevuld en ... de medewerker bij de ingeschakelde rechtbank uit hoofdstedelijk rayon te horen krijgt dat er voor hem-haar geen functie beschikbaar is anders dan degene die hij-zij zo voorbeeldrijk vervulde ...
interessant is hier dan ook waar berust het intellectuele eigendoms recht van de innovatie :: lees: de kennelijke verrijking van het collectief: lees stichtinggebaseerd gezelschap of geselschap (hoe zit de lezer erin, al dan wel narcistisch ingeseind door hollands rentmeesterschap) ...
dat gaan wij nog eens uitvissen en komen dan op dit net terug ...
fijne weekent alvast voor de vrijdagvrijen onder ons, jan/peter uitgezonderd, want die werkt 7x24 uur tussen de brilpoten ...
avé