Veel verandertrajecten verliezen als snel het zicht op de werkelijkheid en verzanden, met name in grote organisaties, in politiek geharrewar. Veranderen gaat om vernieuwen en dat gaat het beste in een neuwe omgeving. dus laat het oude wat het is, c.q. bouw het af, en begin ergens anders opnieuw. Mensen uit de oude situatie kunnen 'solliciteren' bij de nieuwe club.

@Peter: mooie gedachte om het roer rigoureus om te gooien en zo de invloed van de interne politiek uit te vlakken. Ik heb echter mijn vraagtekens bij de haalbaarheid. Welke aandeelhouder slikt een paar jaar onrust en de ermee gepaard gaande omzetverliezen? De financiële risico's zijn te groot en daarom beslissen maar weinig grote bedrijven tot een omslag. De enige hoop is een bevlogen CEO die (enorme) risico's wil nemen met zijn bedrijf. Een forse crisis (categorie Brent Spar en huidige kredietcrisis) wil ook helpen.

De betekenis van de titel leg ik zo meteen wel uit, maar vooraf wou ik twee dingen kwijt.

In de eerste plaats mijn felicitaties aan de auteurs voor hun knappe analyse. De oorzaken voor onveranderbaarheid die zij citeren herken ik allemaal.

In tweede instantie toch een woordje opbouwende kritiek. Ik had graag gezien dat men aan elk van die factoren een gewicht had toegekend naargelang de kracht waarmee ze verandering tegenwerken. Ik ben ervan overtuigd dat de "Routines" (vaak ook "de macht der gewoonte" of "bedrijfsblindheid" genoemd) in verhouding torenhoog boven alle andere argumenten uitsteken. De omvang van het potentieel dat ze vertegenwoordigen is echter zeer onderschat, precies omdat ze per definitie als een deel van het gewone doen en laten beschouwd worden en niet als een hinderpaal die best uit de weg wordt geruimd.

In een column van een maandblad voor de KMO schreef ik daarover dit stukje ... over stompjes braadworst:

"De andere keren had Mieke zich wél kunnen bedwingen terwijl ze in de keuken haar moeder had staan observeren. Nu was ook weer versgedraaide worst aan het bakken, maar hoe hard Mieke haar lippen ook op elkaar perste, plots floepte de vraag vanzelf uit haar mond. “Mamie, die stompjes aan de uiteinden van de worst, waarom snij je die eigenlijk weg voor je hem in de pan legt?”. Compleet verrast onderbrak ze haar handelingen, staarde even recht voor zich uit en zei “Hmm, goeie vraag, maar ik heb geen flauw idee. Ik heb mijn moeder dat altijd zo zien doen, daarom”. Zichtbaar geïntrigeerd ging het duo stante pede aan oma tekst en uitleg vragen. “Meisjes toch, wat kunnen die lieve hoofdjes van jullie toch vreemde vragen verzinnen!” schertste ze, “Moemoe deed dat vroeger op precies dezelfde manier, dus dacht ik dat het zo hoorde en nam haar werkwijze gewoon over. Meer kan ik daarover niet zeggen”. Het driegeslacht schakelde nog een versnelling hoger en de ene had de andere zo nieuwsgierig gemaakt dat ze mekaar plechtig beloofden om het mysterie diezelfde dag nog te onthullen.
Na een kopje slappe rusthuiskoffie en enkele herhalingen had Moemoe de vraag eindelijk goed begrepen. “Hoezo, die stompjes eraf. Gebruiken jullie dan nog altijd dat veel te kleine pannetje om worst te bakken?”.