Hoe we verandering tot stilstand praten

Columns

'Praatjes vullen geen gaatjes' is een bekend gezegde. Ondanks dit inzicht wordt er wat afgepraat in organisaties en zucht men onder de 'vergadercultuur'. Van stuurgroepen tot stand-ups, van zeepkistsessies tot deep dives en uiteraard alle reguliere overleggen. Eén groot overlegcircus waarvan het rendement sterk te betwijfelen valt. Uiteraard heeft overleg een belangrijke functie, maar het komt regelmatig voor dat ‘open discussies’ en 'draagvlaksessies' een patroon van besluiteloosheid, vrijblijvendheid en een gebrek aan leidinggevend vermogen camoufleren. Daniel Wolfs schrijft in zijn boek Magic Makers hoe we verandering tot stilstand praten.

En dat is het doel van dit verhaal: dit praatpatroon onthullen en ter discussie te stellen. Ik ben hierin een tikkeltje ongenuanceerd dus neem het af...

Jasper Emmering
Ik heb gewerkt op een kleine afdeling waar consensus heerste zonder overlegcultuur. Overleggen was niet nodig, er werd vrijdagmiddag geborreld. Iedereen wist van elkaar wat men deed en wat men wilde. Iedereen wilde het beste, iedereen was gedreven.

Nu werk ik op een hele grote afdeling. Daar heerst een overlegcultuur zonder consensus. Er moet verschrikkelijk veel vergaderd worden, maar uiteindelijk is het afdelingshoofd een kleine tiran die alles zelf beslist. De vergaderingen zijn nutteloos, behalve voor een enkele vergadertijger die kickt op het binnenhalen van kleine overwinningen die zo onbelangrijk zijn dat zelfs het afdelingshoofd het niet kan opbrengen om over zulke onbenulligheden de baas te spelen. Iedereen wil nog steeds het beste, namelijk ergens anders werken. Het verloop is gigantisch.

Meer over Vergaderen