Dag Dirk-Jan,

Het niet volgen van de plan-do-check-act cyclus is geen typisch overheidsprobleem of ketenprobleem. Ook in de private sector komt dit vaak voor en ook op kleinschaliger niveau zoals binnen afdelingen die een probleem zelf end-to-end in de hand hebben komt het voor.

Volgens mij zijn een gebrek aan persoonlijke eigenschappen zoals discipline en vasthoudendheid de hoofdoorzaak dat ergens onderweg in de Deming circle het proces van veranderen en verbeteren stokt.

V.w.b. de commissie Elias en de hoorzittingen deel ik je zorg. Het lijkt er sterk op dat nu al in de richting van een gebrek aan competenties bij de overheid wordt aangestuurd. Dat is volgens mij een te eenzijdige benadering. Wat ik zelf opvallend vind is dat een commissie die o.a. onderzoekt waarom projecten bij de overheid langer duren dan gepland zelf ook 9 maanden meer tijd vraagt om haar onderzoek te voltooien...

Vriendelijk groet,
Leon Dohmen

Democratische politiek en effectief ingerichte uitvoeringsorganisaties staan op zeer gespannnen voet met elkaar. Hoeveel enquêtes en onderzoeken worden gehouden; ik verwacht weinig dan wel beperkte verbetering, helaas. Echter, ik laat me graag in positieve zin verrassen. De tijd zal het ons leren.

Edwin Tuin | organisatie- en IT-veranderspecialist | www.Victalis.nl

Beste Dirk Jan
Ik heb de serie interviews op You Tube gescand. De wijdlopigheid en omhaal van woorden vallen mij op. Met elkaar maakt men het steeds complexer. Ieder lid van de commissie heeft een eigen stokpaardje. De geinterviewden komen weg met abstract geklets over de complexiteit van de problematiek en de talloze factoren die belangrijk zijn. De commissie leden doen dapper mee met hun vragen over weer andere factoren die ook relevant zijn.

Als dat zo doorgaat dan wordt dit een vaag rapport met veel aandacht voor de grote complexiteit, met veel welluidende aanbevelingen en met weinig houvast voor de praktijk.

Waar is de poging om het patroon te zien in de talloze mislukte ICT projecten? Waar is het focus op de factoren met de grootste ‘hefboomkracht’? Waar is de poging tot reductie van complexiteit?

Ons dossier <a href="http://www.managementsite.nl/dossiers/ict-projectmanagement-overheid-it-projecten" target="_blank" rel="nofollow">ICT projecten en IT projectmanagement bij de overheid</a> neemt minder tijd en is vele malen duidelijker.
Alleen al de aanbeveling in deze column <em>‘een gezamenlijke aanpak waarbij alle partijen met elkaar zich hadden gecommitteerd aan dat ene doel’</em>, met als vuistregel <em>'iedere drie weken werd er wat opgeleverd dat direct door de gebruikers werd getoetst’</em>, zou een stap in de goede richting zijn.

Wat is dat toch met die commissies. Waar komt die dynamiek naar ingewikkeld gezwam vandaan. Denkt men op deze manier indruk te maken. Is dat de toon waarop men kennelijk zaken wil doen. Zo spaar je wel de koe en de geit en valt niemand een buil.
Het <a href="http://www.managementsite.nl/39840/strategie-bestuur/behoorlijk-bestuur-semipublieke-sector.html" target="_blank" rel="nofollow">rapport van de commissie Halsema</a> eind vorig jaar, ontaardde in een slap verhaal. Men geeft een opsomming van relevante factoren. Vervolgens een serie aanbevelingen zonder veel smaak of kracht. Iedereen in Haagsche kringen is er vervolgens heel tevreden over of doet alsof.
Ik zie het meer en meer als een bubble waarin dit de ongeschreven regels van het spel worden.

Als we weer zoiets krijgen dan stel ik voor om een commissie te benoemen om ‘het systeem’ en de dynamiek eigen aan parlementaire commissies te onderzoeken.

Willem Mastenbroek

Dank voor jullie uitgebreide reacties. Snijden allemaal hout. Je oud collega Arend Ardon Willem heeft een prachtig boekje geschreven 'Doorbreek de cirkel'. Niet voor niets al tijden in de top100 van best verkochte managementboeken op een indrukwekkende plaats. Gebaseerd op het insinaty-gedachtengoed van Albert Einstein: doing the same thing over and over again and expecting different results! Systeeminterventies zijn ook ingewikkeld. Want een systeem geeft houvast, duidelijkheid, rust, regelmaat, etc. Wellicht een stimulans voor andere auteurs om eens met bestpractices te komen van hoe dat succesvol aangepakt kan worden. Want dat we tegen de grenzen oplopen van ons systeem lijkt me wel duidelijk ...

Groet Dirk-Jan

Boeiende materie. Ik werd getriggerd door deze zin.

"Want zoals iedereen weet zijn ICT projecten helemaal geen technische feestjes, maar zijn het integrale verandertrajecten met een forse technische component – waarmee ze nog taaier zijn."

Misschien zit hem hier wel de kern van het probleem. Want het suggereert dat reorganisatie trajecten worden aangevlogen als ICT projecten. En ICT projecten als reorganisatie trajecten.

Dat lijkt mij in beide gevallen een recept voor problemen.

Reorganisaties vergen duidelijke en transparante communicatie, processen van betrokkenheid en uiteindelijk ondubbelzinnige besluitvorming met perspectief voor de betrokkenen. Op het moment dat het om hun baan gaat, hebben mensen wel wat anders aan hun hoofd dan processen, schermen en interfaces.

En viceversa een ICT project is gewoon een ICT project. Als de betrokken teamleden voortdurend wisselen en zelf ook niet weten waar ze aan toe zijn, kun je moeilijk verwachten dat ze tot heldere input en besluitvorming binnen het team komen. En dat is echt essentiële voorwaarde voor een succesvolle implementatie of bouw.

jan prins
directeur http://www.PRiMAN.nl

Kolen en geiten komen er ook dit keer weer goed af, denk ik. De conclusie zal waarschijnlijk luiden dat we hier 'met z'n allen verantwoordelijk voor zijn', 'het met z'n allen te ingewikkeld hebben gemaakt', dat 'tussen de overheid en ICT nu eenmaal sterke spanningsvelden bestaan', 'de betrokkenen lering gaan trekken' , 'bij nieuwe ICT-projecten van begin af aan verantwoording wordt afgelegd' en zo kan ik er nog wel een paar verzinnen.

Mogelijk wordt er ook weer een toezichthouder ICT opgetuigd, waarvan een of andere ex-politicus of bestuurlijke bobo de voorzitter wordt. Vervolgens worden er diverse grote plassen gedaan en gaat men over tot de orde van de dag.
Een andere mogelijkheid is dat de regelgeving rond ICT en overheid zo stringent wordt dat er eigenlijk niets meer van de grond komt. Het is kiezen uit meerdere kwaden, ben ik bang.

Politiek, overheid en automatisering zijn van nature tegengestelde krachten. De politiek wil iets, de overheid heeft haar eigen structuren en belangen en automatisering moet de oplossingen leveren.
Uiteraard is de overheid als de dood voor kostenoverschrijdingen, dus wordt er laag ingeschreven. Loopt de boel vast, dan is overstappen naar een andere automatiseerder vrijwel onbegonnen werk. Voilà! Aanbestedingsprocedures zijn bovendien een ware uitputtingsslag, heb ik begrepen, dus een nieuwe of kleinere aanbieder maakt weinig of geen kans.