Natie der navelstaarders

Columns

Na de 16e verjaardag van mijn oudste was werk een bijna dagelijks onderwerp van gesprek bij ons thuis. Ik ben van de ouderwetse stempel die vind dat als je iets leuks wilt, je er voor moet werken. Dus toen hij vroeg om een nieuwe en nog mooiere smartphone wees ik hem richting de lokale supermarkt en de prachtige perspectieven in het vakkenvullersvak. Zijn antwoord: maar dat lijkt me niet leuk en het is toch belangrijk dat je iets doet wat je leuk vind. Mijn antwoord: ga eerst maar eens je eigen geld verdienen.

Hoe kwam deze knul van 16 op het idee dat het belangrijk is iets te doen wat je leuk vind? Ik kan mij niet herinneren ooit dergelijke vreemdsoortige gedachten te hebben gehad toen ik op die leeftijd werk zocht. Zijn opmerking lijkt voort te komen uit een ideologie die de laatste dece...

Jos Steynebrugh
@Max

Het verbaast me, zeker van een psycholoog, dat je alle drijfveren, passies en hartewensen op één hoop gooit. Ik denk dat als je de "lagere drijfveren" (geld, spulletjes, aanzien, erkenning, macht etc ) scheidt van de "hogere" (bijdragen, iets zinnigs doen etc) dat een héél ander verhaal ontstaat.

Ook mis ik het aspect conjunctuur in je beschouwing. Je beschrijft een situatie waarin het ons eigenlijk aan niets meer ontbreekt (relatieve hoogconjunctuur). Eigenlijk schrijf je over verwende conjunctuurkrengetjes.

Groet,
Jos Steynebrugh
Max
@Jos

Dank voor je reactie.

In de wetenschap wordt niet echt meer het onderscheid gemaakt dat je voorstelt, zie ook deze column voor toelichting: http://flowq.wordpress.com/2011/04/17/maslow-of-darwin/

Conjunctuur maakt niet echt veel in de beschreven type factoren, het zijn redelijk consistente voorspellers. De populariteit van de ideologie wordt mogelijk wel beïnvloed door conjunctuur, we zien nu ook eindelijk een toename van studenten op technische opleidingen. De ideologie zelf is echter diepgeworteld en de meeste coaches en loopbaanadviseurs die ik ken zien dit allemaal als waarheid.
Koen Krikke
Beste Max,

Je stelling dat er een te groot belang aan het volgen van je passie wordt gelegd, herken ik helemaal. Ik denk dat dat idee van 'je passie volgen' vooral in bepaalde generaties en omgevingen bon ton is. Bij mij werkt het niet, meen ik.

Ik heb meerdere passies. Het lastige is dat die niet zo makkelijk grijpbaar zijn. En bovendien veranderen ze in de loop der jaren. Algemeen geformuleerd, is mijn passie is het willen weten hoe iets werkt, en het vervolgens zelf in de praktijk brengen. Dat kon ik kwijt in piano-spelen (vroeger een passie, nu weer), surfen op een zelfontworpen surfplank (nu geen passie meer), en mijn TU studie (nog steeds een passie, meen ik, maar werkgevers herkennen dat niet). In mijn werk ontwikkelde ik een passie voor organisatiedynamiek. Het zal je maar gebeuren...

Het kennen van je passie en daar ook je werk van maken, is mij niet gelukt. Als we vroeger geen piano hadden gehad, dan had ik die passie wellicht niet ontdekt? Of misschien is het geen echte passie? En dan surfen: als ik 15 jaar eerder was geboren dan bestond dat niet eens. Misschien was het dan wel zeilen geworden? Of vliegeren? Of... Tenslotte: als je meerdere passies hebt (denkt te hebben) kan er een conflict optreden: pianospelen en surfen gaat bijvoorbeeld niet goed samen.

Koen
Jiska
Beste Max,

Boeiend wat je hier schetst...

"Onze collega’s in de oertijd werkten in kleine hechte groepjes, op basis van eerlijkheid, gelijkwaardigheid en gezamenlijke belangen. Zij konden hierin bijdragen en werden gewaardeerd wordt voor die bijdrage. Ze konden hun vaardigheden blijven ontwikkelen binnen die groep en hadden heldere en passende uitdagingen. Geef mensen dit in hun werk en ze gaan er elke maandag fluitend naar toe."

Mij fascineert de vraag in hoeverre je dit aan mensen kunt 'geven'. En wat het effect is van de verwachting dat iemand anders dan jijzelf de omstandigheden, voorwaarden voor je creëert. Of ligt de sleutel tot geluk juíst in het zelf werken voor wat je leuk en prettig vindt? En daar zelf de volle verantwoordelijkheid voor voelen en nemen? In je intro noemde je het al...

Onze collega's in de oertijd werd geen eerlijkheid, gelijkwaardigheid, waardering, uitdagingen en ontwikkelmogelijkheden 'gegeven'. Ze maakten het allemaal zelf, in interactie met elkaar.

Groet,
Jiska
Dik Brouwmeester
Dat volgen van je passie is slechts voor een klein deel van de mensen weggelegd. Hoeveel mensen staan niet dagelijks in de file of mogen op de fiets op weg naar stom, eentonig en afstompend werk? Werk dat echter wel moet gebeuren en waar de samenleving niet buiten kan.

Je kunt je beter richten op dingen die wel binnen je bereik liggen. Beter stom werk, maar leuke collega's en een rijk sociaal leven, dan al die zogenaamd uitdagende en inspirerende banen waar je in werkelijkheid constant op de schopstoel zit.

Ik heb lopendebandwerk gedaan, in de haven gewerkt, postpakketten gesorteerd, afijn van alles, en gezien dat dat niet was wat ik wilde. Maar er zijn genoeg mensen die daar wel gelukkig mee zijn en in hun vrije tijd oude auto's opknappen, tuinieren, naar de kroeg gaan of in een band spelen.

Meer over Scholing en werk