Ik heb het boek twee keer gelezen. Het is lezenswaardig, want veel objectieve feiten over narcisme. Maar het is wel beperkt. Narcisten halen allerlei trucs uit, zoals blame shifting, gaslighting en veel meer; plus ze hebben meelopers (enablers). In feite is narcisme een diepgaande psycho-sociale dynamiek. Narcisme treft de narcist soms/vaak helemaal niet, juist omdat het voor hem een sterk beschermingsmechanisme is. Zo sterk, dat dit ook voor deskundigen niet meteen herkenbaar is. (Pas als contact tussen een deskundige en de narcist zich (toevallig) verdiept, zal hij zulks ervaren. In het boek staat zoiets bij het experiment met de studenten, waarbij de narcist na een week of zes door de mand is gevallen.)
In de praktijk zie je, dat mensen soms 30 jaar gehuwd zijn, voordat ze ontdekken met een narcist getrouwd te zijn. Kortom: een narcist maakt veel slachtoffers.
Daar wordt geen aandacht in het boek aan besteed.
Voor narcisten zijn er therapieën. Voor de slachtoffers nauwelijks, want iets als het Narcistisch SlachtofferSyndroom staat niet in de DSM waar zorgverleners zich aan houden. Dus zijn er veel commerciële therapeuten die dit aanpakken, gelukkig.
En dan het -ontbrekende- onderwerp enablers. Vooral in bedrijven is dit van belang. Mensen vallen voor de (gemaakte) charme van de narcist, en helpen de slachtoffers verder de vernieling in. Of directie-leden die vallen voor een narcist die ongemerkt hun bedrijf naar de filistijnen helpt. Dus aan dit aspect mag wel eens aandacht geschonken worden, Eddie. Je schrijft prachtig, en hopelijk is dit een idee voor je volgende boek!