the e.m.15′.M.M.i.t.b. en andere managementzaken

Het duurde even maar er is weer contact en er gebeuren hier, in the US of A, managementzaken die ik u toch niet wil onthouden. Zo is er 'the every morning 15 minute Management Meeting in the Bar', de in omvang toenemende multiculturele en multinationale samenstelling van 'the workforce in the US of A' en, zeker niet onbelangrijk, het boek 'Over the Edge, Death in the Grand Canyon', een boek met ' prachtige' (sic) metaforen voor wat betreft crisismanagement.  
Als je aan deze overzijde van de oceaan bent dan vallen je, ongetwijfeld, een aantal zaken op. Zo zijn inwoners in de VS zeer geinteresseerd in waar je vandaan komt en wat je doet en 'how nice Holland really is!'. Iedereen is zelf wel eens in Nederland geweest of kent iemand die er was (allemaal in Amsterdam voor 1 dag, maar dat terzijde). Alles heeft een andere maat, feet, gallons en ounces, maar ook een andere omvang: een steak is toch op zijn minst 8 oz., een glas fris is toch op zijn minst een 1/2 liter en altijd heb je gratis(!) reefills, ook het water in de restaurants is gratis. Kom daar in Europa maar eens om. De Trailblazer is zoals bij ons de Golf en de Explorer is de Astra; auto's dus.

Wat ik een interessant fenomeen vind zijn de Mangement Meetings, bijna openbaar, die ik zag in de diverse hotels tijdens onze rondreis. Dagelijks is er een korte, 15 minuten, MM; vaak in de, nog niet door gasten gebruikte, the Bar. Op verzoek, en zodra men mijn achtergrond kende, heb ik er een paar meegemaakt. De agenda van de dag wordt doorgenomen, belangrijke zaken die staan te gebeuren (Zoals: belangrijke gasten maar ook belangrijke gebeurtenissen op logistiek gebied bijv., belangrijke investeringen) passeren de revue. Maar ook: de manager / medewerker die gisteren 'iets'  bijzonders deed krijgt warme aandacht: applaus!! Dat 'iets'  kan heel basaal zijn, zoals een betaling op tijd of voor een invalide gast de deur van de lift extra lang openhouden, een warm applaus van de aanwezige managers daalt neer op de gelukkige (en die straalt!!). Maar ook: als er 'iets'  beter kan dan hoort de betrokken manager dat, het is nog net geen spitsroeden lopen maar toch: prima initiatief vind ik.

Persoonlijk ken ik iets dergelijks bij een organisatie waar ik vaak kom: iedere ochtend ontmoet het management elkaar in 'de koffiehoek', prima, misschien is het nog een idee voor u, uw organisatie?

Wat valt verder op: de zeer grote multiculturele en multinationale samenstelling van het personeel. Zij komen werkelijk uit alle windrichtingen (nb: in de hotels draagt iedereen een name tag met naam en locatie van herkomst; zelfs of zeker uit China.....)! Navraag leert dat zij m.n. hoogopgeleid zijn in hun land van herkomst en mede daardoor een permit krijgen voor 3 jaar. Ze beginnen dan wel laag op de Amerikaanse arbeidsladder maar zij zijn in ieder geval in the US of A. Voor hen een Goede Zaak, want wellicht vinden ze hier hun toekomst, maar ook voor the US want: ook hier 'viert' de vergrijzing hoogtij. The US krijgt zo relatief goedkoop veel hoogopgeleiden binnen! Europees Dept. van Vreemdelingen Zaken: 'Eat your Heart out!', zo kan het dus ook.

Voor nu tot slot: ik kocht in the Grand Canyon het boek: 'Over the Edge, Death in Grand Canyon' van Myers en Ghiglieri. Het boek beschrijft, na veel onderzoek en met diepgaande details, nagenoeg alle fatal accidents die gebeurden in the Grand Canyon, zoals de auteurs stellen: je kan het in 1 adem uitlezen. Maar het boek biedt meer: het boek laat zien dat de fatale, dodelijke, fouten m.n. worden gemaakt door degenen van wie je het juist niet verwacht: mannen met de gemiddelde leeftijd van 34 jaar (dus geen vrouwen e/o kinderen). De details die de auteurs geven, waarom beslissingen fatal bleken, bieden een interssante metafoor voor crisismanagement. maar da's iets voor een volgende entry.