Loslaten is ook een Strategie.

Een project loslaten of zelfs een geheel bedrijf afstoten wordt vaak gezien als een teken van mislukking, het zittende management heeft het niet goed gedaan! Foei! En dat terwijl het loslaten juist een heel goede Strategie kan zijn, zelfs een normaal onderdeel kan vormen van een creatief destructie proces. Zo worden middelen vrijgemaakt en ben je weer vrij om op zoek te gaan naar nieuwe uitdagingen! Maar misschien moet je er eerst eens zelf door heen zijn gegaan, door zo'n exit of creatief destructie proces, voordat je in staat bent om (strategisch) los te kunnen laten.
De McKinsey Quarterly komt deze maand met een interessant artikel. Nu schrijven zij wel vaker over Strategie maar deze keer gaan zij in op een kant van Strategie die vaak onderbelicht is: 'Learning to let go: Making better exit decisions'. In het artikel beschrijft McQ verschillende praktijkcases waaruit blijkt dat menig gerenommeerde organisatie in het (recente) verleden niet in staat bleek te zijn om op tijd te stoppen met een bepaald proces, product, bedrijfsonderdeel etc. En dat vervolgens met alle gevolgen van dien, voor de organisatie als geheel.

McQ geeft enkele praktijkadviezen zoals:

• => analyzing the project(s) and in case of no-go:
• => deciding which project(s) to exit
• => proceeding with the cancellation

Allemaal logische onderdelen van een logisch stappenplan, vindt u niet? Weinig nieuws onder de zon, maar McQ voegt er nog iets aan toe. Uit evaluaties blijkt dat een paar facetten m.n. persoonlijk, bijdragen aan het te lang vast blijven houden, onverantwoord lang zelfs. Het zijn:

• => becoming unbiased
• => the psychological biases at stake

Nu schijnt het zo te zijn dat het voor het kunnen loslaten vooral van belang is dat de verantwoordelijken voor het exit-besluit hierbij geen psychologische belemmeringen kennen. Dat zij, eenvoudig gezegd, persoonlijk een keer betrokken zijn geweest bij een exit. Dat je er 'een keer doorheen bent geweest'. Wat is dus je ervaring met het loslaten? Haal die herinnering nog eens op. En dat een ervaring helemaal niet zo ver weg hoeft te worden opgezocht in uw geheugen, dat toont o.m. Arthur Japin ons aan in de inleiding van zijn Boekenweekgeschenk en ik citeer:

'Iedereen is klein geweest. Denk aan vroeger, toen u zelf naar iedereen moest opzien. Iemand heeft u opgetild om u in de ogen te kunnen kijken. Iemand heeft u neergezet en u laten reiken naar iets wat u graag wilde hebben, zo maar wat lekkers of een cadeautje dat hij voor het uit handen te geven net boven uw macht hield, heel even maar, grappig en onschuldig. Zulke dingen kan elk mens begrijpen. (.......) Misschien herinnert u het zich niet. U hebt het niet onthouden omdat het van voorbijgaande aard was. Het was voor u van geen belang. Maar het gaat er om dat u dit allemaal hebt ervaren. U weet wat het is. Daar hoeven we verder dus geen woorden aan te verspillen.'

Herinner u een exit, het hoeft niet persé de uwe te zijn, ongetwijfeld vindt u er één in uw grijze massa, en zo kan een destructie proces toch nog tot iets creatiefs opgroeien.