Klompen voor China

Onze buren zijn verhuisd, ze hebben onze rustige straat verlaten voor een woning-met-bedrijfsgebouw in het buitengebied. Dit weekeinde hebben we, een collectief van nu hun oud-buren, deze vooralsnog tijdelijke woning bezocht. Op het moment dat ik het bedrijfsgebouw betrad borrelden er spontaan allerlei ideeën in me op!

In dit kleine fabriekje, uit het pré Industriële Revolutie tijdperk, heeft de tijd letterlijk stil gestaan. Generaties van klompenmakers voorzagen de lokale bevolking van hout-ladingen schoeisel. Tot aan de laatste c.q. vorige bewoner zijn er als bron van inkomsten klompen gemaakt, de oudste zoon (18) heeft de taak nu als hobby op zich genomen; en met verve. 

Op dat moment zag ik busladingen Chinese toeristen door dit fabriekje struinen, een Gouden Kans! Niet alleen voor mijn oud-buren maar voor onze gehele, ooit zo nijvere, Gemeente! 'En de ambtenaren dan?' vroegen mijn buren, 'Die gaan nooit accoord met zo veel drukte in het buitengebied!'. Maar ook daarvoor had ik een oplossing......

Mijn oud-buurman is een manager in de ICT, dus zeker geen klompenmaker. Hij kocht deze woning-met-bedrijfsgebouw van de erfgenamen van een overleden klompenmaker. Hij heeft het idee om de woning te vernieuwen maar wil het oude fabriekje, met de nadruk op 'je', laten voortbestaan. 'Als museum!' riep hij enthousiast en zijn gezin van 5 doet met hem mee. Wellicht was het komisch bedoeld maar toch.... (nb: Freudiaans misschien?)

Het fabriekje straalt de serene rust uit van oude tijden. Enkelsteens muren, houten deuren en kozijnen die de tand des tijds hebben weerstaan maar waar deze avond de harde wind dwars doorheen waait. De gedateerde machines zijn enigszins aangepast aan de eisen der tijd. Ooit mechanische machines zijn door een handige electriciën deels geautomatiseerd. Het schaafsel ligt overal op de grond. De eeuwenoude mallen voor de te fabriceren klompen staan in een rek, met de minder courante maten volledig onder het stof. De voorraden hout en halffabrikaten liggen verspreid door de werkplaats (nb: het lijkt of de overleden klompenmaker nog ieder moment kan binnen komen.....). Rode en gele verf zit op de muren. (nb: de rode verf biedt de ideale gelegenheid om de toeristen te vertellen dat 'Op deze plek was het dat oud-oom Jan, tijdens zijn noeste arbeid, zijn beide vingers verloor!') Buiten loeit een vuurkorf waarin de restanten worden verbrand. Nu op deze winteravond vormt het een idyllisch plaatje, ooit was het een harde werkelijkheid. 'Prachtig!', dacht ik, 'Dit schreeuwt gewoon om Chinese toeristen....'.

Toeristen afkomstig uit China die met busladingen naar onze landelijke Oost Brabantse contreien worden vervoerd. Die dan een bezoek gaan brengen aan het Jan Heesters Huis, een herinnering aan een lokaal kunstenaar. Die wandelen naar de plaatsen waar ooit onze historiche zeeheld Jan van Amstel zijn laatste dagen sleet. 'Onbewust' komen ze dan ook langs de molen gelegen in de obligate molenstraat. Chinese toeristen die een blik werpen op de plannen voor een glazen boerderij, een boerderij nagenoeg volledig van glas die zijn plaats zal vinden op de markt in het centrum. Dé glazen boerderij getekend door onze local celebrity architect Winny Maas. Hebben ze hem gezien dan kunnen ze direct door naar de galerie van zijn broer. De Chinezen brengen ook een bezoek aan ons grandioze (nb: bijna gerealiseerde) theater, een geschenk van onze enige dorpsgenoot die de Quote 500 heeft gehaald en groot Feyenoord-fan, Hans Brus. Een theater waarin op dat moment 'ons' Brabants Muziek Theater de obligate klompendans opvoert. & Vervolgens..... Vervolgens is het nog maar een zeer kleine & volledig logische stap richting het genoemde klompenmuseum!

Ons ooit zo nijvere en toen redelijk welgestelde dorp zal weer op de Kaart verschijnen! 'Maar de Gemeente dan?' vroegen mijn buren nog steeds 'Die gaat nooit accoord! Zij blokkeren juist economische kansen'. 'Morgen al,' antwoordde ik, 'Benaderen we de lokale overheid van de Chinese provinciestad Xi-An. We zorgen er voor dat hun en onze Gemeente "in Vriendschap worden verbonden" (nb: u kent die borden wel als u weer een plaats binnenkomt). Dat onze burgemeester vervolgens ter plaatse wordt gefêteerd en in de lokale Chinese media verschijnt met pitoreske plaatjes van onze Gemeente. Na dat bezoek kan hier geen enkele ambtenaar meer een vriendschapsbezoek vanuit China weigeren. Succes gegarandeerd dus!'. Mijn buren heb ik in vreugde achtergelaten.

Wat ik nu ga doen? Onze woning beschikbaar stellen aan de Chinese toeristen om te laten zien hoe een Nederlandse gezin momenteel woont. In de keuken bestaat dan voor hen de mogelijkheid om mini-pakjes hagelslag, pindakaas, drop e.d. in te slaan (nb: tegen toeristen-prijzen natuurlijk). Wij zijn geopend van 10.00u - 16.00u. Mijn vrouw en dochters figureren ter plekke. Omdat onze woning nu ook een toeristische locatie is wonen wij ook in het buitengebied. & Zelf? Voor de toeristen ben ik tijdens hun bezoek aan onze 'woning' afwezig als: 'de Nederlandse kostverdiener die in de dagelijkse file zit'. Klinkt logisch, & in het weekeinde ben ik 'overwerkt'. In werkelijkheid knoop ik nauwe banden aan met de Chinese gidsen tenslotte zij zijn het die de route naar onze mooie plaats dienen te vinden. Ook denk ik na om het 1-daags verblijf uit te breiden naar 2 dagen, misschien kan Van der Most hier 1 van zijn opmerkelijke hotels realiseren; aangepast aan Chinese voorkeuren, dat wel natuurlijk.

Nu ik er zo over nadenk, Goed Plan! Ik ga er vandaag nog aan beginnen. ;-)

('Is er al.' zegt u? Klopt. Maar als er in % van de bevolking net zoveel welgestelde Chinezen naar NL komen als Noord Amerikanen, dan is NL, dan is zelfs de EU, te klein met haar huidige aanbod.... ook daarom komt er Nieuw AanBod.)