Champions League: het GROOTSTE team won.

http://www.youtube.com/watch?v=KhToU5sm6KQ

Tikki Takki voetbal kunnen spelen, 18 talenten mee kunnen nemen die voor een belangrijk deel afkomstig zijn uit een hoog gekwalificeerde jeugopleiding, beschikken over een charismatisch coach, een geoliede organisatie en ruim voldoende middelen om het geheel langdurig in stand te kunnen houden. Dat gaat op voor beide ploegen die gisteren op het gras van The Wembley Arena de finale van de Champions League speelden: FC Barcelona & Manchester United.

Geïnteresseerd kijk ik naar het spelletje, meer nog ben in geïnteresseerd in dat wat nu uiteindelijk hét verschil maakt, het verschil tussen winnen en verliezen. Waarom wint het ene team & waarom verliest het andere terwijl de omstandigheden voor beiden gelijk zijn?

Nu, het ultieme moment zegt alles: in het als eerste in ontvangst mogen nemen van de Cup met de Grote Oren!

Over het algemeen is dat de captain van het team. Nu was er bij FCB al iets bijzonders aan de hand: Carles Puyol, normaliter captain van dit team, was geblesseerd. In het veld werden nu zijn honneurs waargenomen door Xavi Hernandéz. Kort voor tijd bracht coach Pep Guardiola Puyol in om ook hem zijn speelminuten te gunnen & om hem, als captain-voor-het-leven, de Cup in ontvangst te kunnen laten nemen. Hernandéz droeg daarvoor dan ook de aanvoerdersband over aan Puyol.

Maar ergens onderweg, op die lange trap van het veld naar de eretribune, is er door het team van CFB besloten dat niet Puyol maar Éric Abidal de Cup als 1e omhoog mocht houden, hij kreeg daarvoor zelfs de aanvoedersband om de arm.

Als je niet weet wie Éric Abidal is, dan zegt je dit gebaar weinig tot niet maar als je weet dat hij, een getalenteerd voetballer, op 15 maart 2011 werd geconfronteerd met kanker, zich terugvocht & daarvoor een plaats verdiende in het team dat gisteren op het veld verscheen. Dan besef je wellicht de grootsheid van het gebaar dat zijn team hem gunde.

CF Barcelona is in alles een team dan speelt met & voor elkaar. Zelfs 'Wereldvoetballer van het Jaar' Lionel Messi kan als een kind zo blij zijn met zijn medespelers wanneer, bijv., Ibi Afellay een splijtende voorzet geeft waaruit Messi vervolgens 'kinderlijk eenvoudig' kan scoren. Daar waar andere 'stervoetballers' toch eerst de eer voor zichzelf opeisen. Dit team karateriseert zich door samenspel, inzet, sensitiviteit, compassie, dienstbaarheid wellicht zelfs nederigheid, maar ook door spelplezier. Dit gedrag staat werkelijk aan het andere eind van het spectrum waar iemand als Strauss-Kahn zich bevindt. Zelfs de topmensen in het voetbal zelf kunnen hieraan een voorbeeld nemen.

Maar er is nog iets: wil een team dit met elkaar (kunnen) presteren & voor elkaar over hebben, dan dient er daarvoor een cultiverende cultuur te zijn. Die blijkt te bestaan in Spanje. Er is daar namelijk nog iets opmerkelijks aan de hand.

Andrés Iniesta, de man die ons op 11/07/2010 'zum verhängnis wurde', wordt tot op de dag van vandaag in ieder stadion van Spaanse tegenstanders waar FC Barcelona verschijnt toegejuicht omdat hij degene was die Spanje de Wereldcup bracht. Kom daar maar eens om in een ander land.......