In de vakantie stuitte ik op een interview met de Amerikaanse ‘publiek theoloog’ Nadia Bolz-Weber. Met al haar tatoeages ziet ze er niet uit als een dominee. En zo klinkt ze ook niet, met zinnen die doorspekt zijn met woorden als ‘shit’ en ‘fuck’. Dit soort dominees kwam ik vroeger, toen ik nog naar de kerk ging, nooit tegen.
Ik besloot haar boek ‘Vrijspraak voor losers’ te kopen. Ik wist inmiddels dat Bolz-Weber vroeger met een alcoholprobleem kampte, maar ik las nu dat ze nog steeds een woedeprobleem heeft, wat ze zelf ‘natuurlijk heel onelegant’ vindt voor een voorganger. “Ik kan van nul naar witheet hysterisch gaan in luttele seconden. Het is een soort speedball van adrenaline, cortisol en zonde – een woedeversterker – die door mijn bloed stroomt, waardoor mijn nek en borstkas zich aan...
Klopt: het kunnen tonen van je onvolmaaktheid en kwetsbaarheid is 'key' en juist een sterkte, ook voor leiders. Daarin zullen ze juist authentieker zijn en verschillen van de "old school leadership style" die volgens mij totaal ineffectief is en afgedaan heeft.