Mooi verhaal. Hulde! Slaat de spijker op z'n kop. Geheel eens dat je van tijd tot tijd bij jezelf te raden moet gaan of je nog wel de juiste dingen aan het doen bent. Of je nog wel met voldoende passie de dingen aan het doen bent. Zonde om met werk te doen wat niet leuk is. Mijn motto is: geef me de baan die bij me past en ik hoef niet meer te werken!

Heel herkenbaar m.u.v. één punt. Teruggaan naar je jeug om te kijken wat je toen leuk vond draagt alleen maar bij om te zien hoe vaak je interesses al gewijzigd zijn. MIJn ervaring is dat veel hogeropgeleiden juist zoeken naar afwisseling of variaties op een thema maar niet blijven bij één set mogelijkheden.

Goed en inspirerend verhaal Marjan, en soms heb je behoefte aan een duwtje in je rug of zelfs aan een stuk - soms eenvoudige - sollicitatiebegeleiding.

Groeten
Ir. Nanne Mol
www.mol-kbc.nl

Beste Marjan,
Een mooie analyse en tegelijk een soort stappen plan waarmee men de baas kan worden over zijn/haar werk.
Mijn inziens zijn er twee belangrijke aspecten die mensen belemmeren om een dergelijk plan te volgen. Jouw voorstel betekent een wezenlijke verandering; niet alleen in de aanpak en het organiseren van je eigen leven/werk, maar ook durven een kijkje te nemen in je eigen 'innerlijke' keuken. Hoeveel mensen kunnen dat?
Een ander aspect is de angst voor onzekerheid. In Nederland zijn we gewend om met veel zekerheden op stap te gaan. Het lijkt op reisverzekeringen die we telkens sluiten. Hoe vaak hebben we gebruik van gemaakt? En is het ook echt dekkend bij calamiteiten ? Maar die zekerheid willen we en moeten we hebben. Anders gaan we niet op stap. Dit laatste raakt de diep gewortelde culturele waaarden en normen die we op alle terreinen hanteren. Zekerheid van een baan is iets dergelijks.

Verder is het nog steeds zo dat tijdens de volgende sollicitatie moeilijk uit te leggen is dat je gelukkig wil zijn, daarom ben je op zoek naar een andere baan. Met andere woorden de acceptatie van jouw verandering.

Mijn advies aan medewerkers is ook : zoek iets anders alles je niet gelukkig bent met je huidige baan. Ik merk wel dat er meer verdieping nodig is dan alleen het geven van een advies. Misschien brengen jouw stappen meer op.

Marjan,
leuk artikel. Maar de uitsmijter (punt 2.2, “Tijd om een andere baan te zoeken”) vind ik wel een beetje kort door de bocht. Hier begint voor velen het echte probleem pas. Als je gevangen zit tussen mooie nieuwe vergezichten enerzijds en je kosten van je hypotheek, studerende kinderen, 2e huisje in Frankrijk etc., dan verandert het probleem van “wat” in “hoe dan”.

Mijn ervaring is dat veel mensen in deze situatie hun echte mogelijkheden niet verkennen, omdat een aantal dingen al ingevuld zijn en heilig verklaard. Alles goed en wel, maar met behoud van inkomsten, status en de hele rataplan. Valse schaamte blokkeert de weg naar “een tandje terug”

Wat ik mensen dan aanraad is om het wel en wee als Chief Provider in een hutje op de hei sessie met het gezin te bespreken. Leg hen het probleem voor en laat ze meedenken over wat wel, minder of niet gewenste consequenties zijn. Vaak blijkt dat dingen helemaal niet zo afgebakend zijn als gedacht. Bovendien: vaak zijn het juist deze dingen die de situatie gecreerd hebben. Dus liever een happy Barbapappa of Barbamamma met tijd voor leuke dingen als een die slecht gehumeurd en gestrest naar zijn volgende hart-trik-trak onderweg is.

En als je single bent? Zelfde verhaal, maar dan met jezelf

Groet,
Jos Steynebrugh
Marketing & Innovatie Consulent

Je inspiratie bronnen vinden, daar gaat inderdaad om. Goed verhaal. En Kamal geeft terecht aan dat het moeilijk is om jezelf uit de modder te trekken. Het gaat er namelijk om hoe uit je comfort zone kunt stappen. Naar mijn idee heb je daar iemand bij nodig die je vertrouwd. Iemand waarmee als het ware afspraken maakt om kleine stappen te zetten in het onbekende. Hulpmiddelen zijn dan bijvoorbeeld vormen van coaching en intervisie (waarbij vertrouwen erg belangrijk).

Beste Marjan.

Zoals Marjan zegt, heel herkenbaar. Ook voor mij geldt terug naar je jeugd geeft niet de oplossing. Het moeilijkste punt is naar mijn idee het hardop tegen jezelf zeggen dat het anders moet, of je nu een andere baan wilt of je baan anders wilt. Beide maakt niet zo'n verschil. Pas wanneer je jezelf kan vertellen dat het anders moet kan je vorm gaan geven hoe je dat in wilt gaan gaan doen. Dan kom je niet tussen in het dilemma van Jos. Dan wordt het een keuze maken van wat je wel en niet wilt en welke prijs je daarvoor over hebt.

Vrij vertaald als je de status, het huisje in Frankrijk of wat dan ook belangrijk vindt moet je accepteren dat er daar wat tegenover staat. En andersom ook, Wanneer je (top) manager bent en verder wilt als schoenpoetser oid dan moet je accepteren dat de status anders wordt. Wil je het huis in Frankrijk behouden betekend dat dus dat je wel heel veel schoenen moet poetsen.

Kortom eerst bewust zijn dat de keuze in jezelf zit. En dan er vervolgens naar handelen als je vindt dat het beter anders kan. Uit ervaring weet ik dat het niet makkelijk maar wel te doen.
En ja het hebben van een sterk thuisfront helpt wel.

Met vriendelijke groet,

Mark Slot

Beste Marjan,

Een prima verhaal.
Wat mij steeds weer opvalt is dat we verworden zijn tot een generatie die het " altijd maar leuk moet hebben". Laatst las ik een artikel waarin werd geschetst dat de huidige werkende generatie (daar ben ik er zelf een van) te weinig eelt op hun ziel hebben. Tijdens opvoeding pamperen we onze kinderen zodanig dat ze denken onfeilbaar te zijn en alles te kunnen. De lat steeds een stukje hoger leggen zodat kinderen zich moeten stretchen is er nauwelijks nog bij. Het gevolg is dat kinderen zich ontwikkelen tot "ontevreden" medewerkers die snel op dingen zijn uitgekeken omdat ze ook denken alles snel en zonder fouten te kunnen, dat is ze namelijk altijd voorgehouden. Maar juist van deze fouten leer je pas. Vandaag de dag lijkt het erop dat deze fouten veel stress opleveren bij individuen met als gevolg dat men zijn werkomgeving niet meer leuk vindt en wat jij ook terecht aangeeft de "schuld " hiervan bij zijn omgeving legt. Men vlucht voor afwijzing en afkeuring in plaats hiervan te leren. Doorbijten/doorzetten verschillende wegen zoeken en bewandelen om verbeteringen in je huidige positie aan te brengen is er vaak niet meer bij. Inruilen voor iets anders is dan de makkelijkste weg, maar helaas het proces begint dan weer van voren af aan.

Misschien kun je het onderzoek in je jeugd beter houden of je werd gestimuleerd het uiterste uit je zelf te halen zowel door de mensen in je omgeving als de omstandigheden waarin je zat. Als je moeilijke situaties voor ogen hebt en met de acties die je vervolgens ondernam blij bent geworden, projecteer die dan eens op je huidige situatie. Wat deed ik toen anders dan nu?
En ja, als je na al die zelfanalyse en acties die je hebt ondernomen om een betere omstandigheid voor je zelf te creeren nog niet gelukkig bent, dan wordt het tijd het roer om te gooien.

Het is goed om met dit soort artikelen mensen eye openers te bieden maar met mijn korte betoog hoop ik iets toe te voegen aan de spiegel die we onszelf dagelijks moeten voorhouden.

Met vriendelijke groet

Esther