Knetterend oneens.

Merken met een wereldnaam van de A van Alfa Romeo tot de Z van Zippo hadden en hebben nog steeds fanclubs. En niet door twitter, twatter, twotter of shitterdeshitchat: deze media bestonden nog niet eens. Maar doordat ze een knetterend goed product leverden en nog steeds leveren. Producten die door de consument EN de handel omarmd en gekoesterd werden en worden. Waar de natte pleuris uitbreekt als de fabrikant een proefballonnetje voor een nieuw model uitprobeert. Denk aan het “vernieuwde” flesje van Coca Cola. Duurde één maand, en de oude was weer terug: als een speer. Gebruikersgroepen ontstaan spontaan, mèt of zónder de toestemming van de leverancier. Ze verworden tot fanclubs als men het product lief heeft. Dáárom.

Nou is een goed product maken langzaam een commerciële fossiel aan het worden. Niet alleen producten worden disposable, maar ook klanten. Is een mentaliteitskwestie. En als je tóch zonodig op de social media moet, bedenk dan dat het medium zich razendsnel en massaal tègen je kan keren. Het “Joep” syndroom. Daar komt bij dat negatieve berichten tig keer zo snel gaan als positieve. Uitermate riskant, als je middelmatig of zwak product levert.

Als je wéét dat je een minderwaardig of “mee-too” product (of dienst) levert, doe dáár dan wat aan inplaats van je druk te maken over de kleur van het verpakkingspapiertje.

Groet,
Jos Steynebrugh
Marketing & Innovatie Consultant

Ook hier ligt de waarheid in het midden, volgens mij. Jos heeft helemaal gelijk dat een goed (knettergoed) product de basis is. Social media kan je wel degelijk helpen dat goede product aan de man te brengen. Social media heeft ook de rol van scheidsrechter: zwakke producten worden meteen herkend en uitgebreid belicht. Prachtig toch!