Beste Norbert, herkenbare casus en interessante uiteenzetting. Wat eraan toegevoegd kan worden, is dat Christa eigenlijk hetzelfde doet als haar team. Bezig zijn met wat buiten haar cirkel van invloed ligt. Zij kan niet eisen dat mensen ophouden met klagen. Wat zij wel kan doen is eens echt luisteren naar die klachten en het verlangen wat er achter zit en er in gesprek samen uitkomen wat in wiens cirkel van invloed ligt. Dat zou ook wel eens buiten haar comfortzone kunnen liggen, want het voelt als stilstaan terwijl zij vooruit wil. Ze kan echter pas vooruit als ze eerst gaat stilstaan. En accepteren dat dingen nu even niet zo zijn zoals zij wil, is inderdaad de eerste stap die ook niet comfortabel voelt voor oranje. Althans, in eerste instantie. Het is gelukkig wel te leren en heel comfortabel als je eenmaal weet hoe het werkt.

Ik begrijp en herken hier echt niets van. Klagen over zaken die buiten de cirkel van invloed vallen is als blaffen tegen de maan. Klagen kan een soms ‘even’ een gezonde uitlaatklep zijn, maar voortdurend klagen van sommigen vergt ingrijpen en dat begint met een persoonlijk gesprek. Leidend in het geheel zijn de teamprestaties, de kwaliteit van dienstverlening en de onderlinge samenwerking. Als het aan een van deze drie schort, moet de teamleider corrigeren.
In mijn lange loopbaan als manager in profit en non-profit was de mens in het team altijd het meest belangrijk, maar wel gericht op het behalen van gezamenlijke en haalbaar geachte doelen. Personen die hierbuiten vielen, kregen het moeilijk met mij. Dat is wellicht heel blauw (kleurendenken) en fysiek/mentaal (human dynamics), maar het schept duidelijkheid en doelgerichtheid.