Leuk, die definitie van benchmarken: (Quote) “gedetailleerd vergelijken van de overhead met die van andere organisaties, op basis van een gemeenschappelijke definitie” (Unquote). Vrij vertaald: “vergelijk een lamme met andere lammen” of “éénoog met andere éénogen”.
Als je dat doet, kun je er natuurlijk een quasi wetenschappelijk sausje verpakt in academische taal overheen doen. Wie weet kun je er ook op afstuderen, maar het blijft rotte appels met rotte appels vergelijken.

Kijken naar andere branches en disciplines
Veel uitdagender, bijvoorbeeld, is een ziekenhuis vergelijken met een industrie. Dingen als groepentechnologie, plannen tegen eindige capaciteit en doorrekenen van ketens zijn daar al tientallen jaren uitgekauwd. Opereren op afstand trouwens óók (robotica). Of met een hotelketen (hospitality). Of met de modesector (kleur van bandages en prothesen). Of met de reisbranche (visualisatie en “things to do”). Of kijk eens naar Kwaliteit Management (fouten op overdrachtspunten). Of een assemblagelijn (volgorde). Etc, etc, etc.

Bij een apotheek zie ik de meest verschrikkelijke kwalen op de vitrines, maar geen enkele oplossing. Marketing? Hoezo! Bij de gemeentelijke instellingen druppelt langzaam volgnummersysteem door. Maar de wachtkamers bij tandartsen, fysiopeuten en medisch specialisten zitten nog steeds propvol. In een willekeurig ziekenhuis zitten gemiddeld 30 patiënten (sorry: CLIËNTEN !!!) een vol uur of langer te wachten. Da’s 30 x modaal uursalaris (17,41 euro) ofwel 522 euro per uur. En waarom? Kan die academisch geschoolde medicus niet plannen? Tuurlijk wel. Sterker nog: dat doet de computer voor hem/haar. Dan moet je alleen wél zorgen dat je normtijden een beetje kloppen. Maar ja, elk kwartiertje uurtje onbezet is verlies, dus volplempen die wachtzaal. Boze opzet dus! Maar niemand piept: de werkgever betaalt de wachttijd, de verzekering de tarieven. WIJ dus met z’n allen (tarieven).

En dan piepen over de kosten van de gezondheidszorg? De ECHTE kosten (incl. wachttijd) zijn vele malen hoger. Heren medici: ga eens kijken in een auto- of machinefabriek. Die hebben ook “verstoringen” (spoedgevallen), “no show” van grondstoffen (vgl. patiënten) en calamiteiten.(bijv. brandalarm). Als ik dan op TV een specialist hoor zeuren over 26.000 codes uit z’n hoofd leren, dan schiet ik vol. Slechts een zéér klein deel daarvan komen dagelijks voor en . . . niet HIJ moet dat doen, maar de secretaresse. Het ECHTE (verborgen) argument is natuurlijk dat de rekening transparant wordt. Vandáár!

Samenvattend: ik heb niets tegen benchmarking, maar maak dan WÈL een vergelijk die nog een paar millimeter ruimte voor ambitie overlaat! Dus doe de XY-ray i.p.v de X-ray.

Groet,

Jos Steynebrugh
Change Enhancement, Zoetermeer