Zorginstanties log en niet pro-actief

Woedend word ik af en toe op de instanties. Mijn vader gaat snel achteruit. Zijn vergeetachtigheid begint nu Alzheimer-achtige vormen aan te nemen. Hij raakt de weg kwijt in zijn Hyundai, rijdt dan door volkomen onbekende wijken, noemt zijn zoon ‘pa’ en begint vreemdsoortige dingen uit te kramen. Eergisteren hadden ‘de hondjes kinderen gekregen’. 

Woedend word ik af en toe op de instanties. Meestal doe je dat als je er een keer echt mee te maken krijgt. Het volgende is het geval. 

Mijn vader woont in Harderwijk. Dit jaar is hij vijftig jaar getrouwd met mijn moeder. Mijn moeder was nooit ziek, maar heeft sinds vier weken alles tegelijk. Een geamputeerde teen, een hartinfarct en acht liter vocht achter haar longen. Ik laat de warrigheid en het gebrek aan coördinatie in het ziekenhuis ter plaatse nu even onbesproken. Ik wil het over mijn vader hebben. 

Mijn vader gaat snel achteruit. Zijn vergeetachtigheid begint nu Alzheimer-achtige vormen aan te nemen. Hij raakt de weg kwijt in zijn Hyundai, rijdt dan door volkomen onbekende wijken, noemt zijn zoon ‘pa’ en begint vreemdsoortige dingen uit te kramen. Eergisteren hadden ‘de hondjes kinderen gekregen’. 

We zijn twee keer met hem bij de EHBO geweest, twee keer bij de dokter, hij heeft door ons aandringen een verwijzing voor de geriater, ouderdomssuiker (maar eet gewoon chocolaatjes als we even niet kijken), twee tenen zijn zwart door de suiker, een beenwond wil maar niet genezen, hij heeft hart- en maagmedicijnen en deze week kreeg hij een TIA. 

Pa gaat dan naar de dokter en zegt dat hij niets mankeert. De dokter is niet alert. Als we niet hadden aangedrongen, zou mijn vader geen verwijzing hebben gekregen voor de geriater. Het is voor mij een raadsel dat zo’n man maar kan blijven rijden en rijden. Dat er niets met die signalen wordt gedaan, dat niemand iets kan doen. 

Zorgapparaten zijn veel te log en niet pro-actief, wordt mijn conclusie.