Ziek of spijbelen?

De ene medewerker zou bij wijze van spreken vanaf zijn bed in de intensive care nog inloggen op de email van het werk, de andere medewerker heeft aan opstaan met gekke zware oogleden al genoeg om te vinden dat ie beter thuis kan blijven. Een aantal factoren spelen daarbij een rol, de vraag is vooral: wat doe je d’rmee als manager? 

De verzuimdrempel is zo’n factor. Hoe makkelijk maak je het je medewerkers om zich ziek te melden? Is een telefoontje van de partner van de zieke aan een collega al genoeg? Of de mededeling: ik voel me niet zo lekker geloof ik, als ik er morgen niet ben, dan ben ik ziek, ok? Over dit soort zaken kun je als manager afspraken maken. Hoe strakker de afspraken, hoe hoger de drempel. Medewerkers kunnen de afspraken belachelijk streng vinden, maar je trekt een heldere lijn en je kunt mensen attenderen op het feit dat er iets anders afgesproken is als ze zich niet aan de regels houden. 

Een andere factor is verzuimbehoefte. Daar komen we op gladder ijs. Hoe meer een medewerker het naar zijn zin heeft, hoe lager de verzuimbehoefte. Zegt de theorie. Maar verzuimbehoefte is ook een  persoonlijk iets. Mijn moeder heeft mij geleerd dat je met een snotneus en forse hoofdpijn best naar school of je werk kunt. Dan maar een aspirientje. Ik sprak laatst iemand die dat volstrekt belachelijk vond. “Als je ziek bent of dreigt te worden, blijf je thuis. Je kunt allerlei bacteriën meenemen en de hele hut aansteken. Er lopen op je werk mensen rond die straks met jouw bacteriën hun kinderen aansteken. Onverantwoord, je gaat alleen werken als je gezond bent.??? Ik moest er even van bijkomen. Maar misschien heeft ie gelijk. Hoe kijken jullie aan tegen de grens tussen ziek en gezond?