Sommige organisaties onderbetalen hun trainers

Vanochtend had de Volkskrant een goed artikel. Het ging over een taaltrainster die 216 euro verdiende met een belangrijke klus. Haar opdrachtgeefster toucheerde maar liefst een paar 1000 euro. Dit mag rustig een tendens genoemd worden. Ze is ontstaan in de crisistijd, toen de wat grotere trainingsbureaus de gages voor trainers in ras tempo omlaagschroefden.

Ik heb het ooit meegemaakt dat een groot trainingsbureau eerst 450 euro per dagdeel betaalde, en dan ook nog voorbereiding, hotel- en reiskosten.

Datzelfde bureau betaalde na overname door een andere club 275 euro per dagdeel. Voorbereidingskosten en hotel- en reiskosten kwamen voor rekening van de trainer. Ook het concurrentie- en relatiebeding werd aangescherpt. Wie er over klaagde, kon vertrekken of kreeg heel vriendelijk te horen dat trainers zo wel ‘de interessante klussen’ kregen.

Opmerkelijk is overigens dat de beste trainers grote organisaties meestal verlaten. Die denken: wat ik voor hen kan doen, kan ik ook alleen. De grotere bureaus vinden dat niet leuk. Soms proberen ze de weg moeilijk te maken. En het is sowieso geen gemakkelijke stap. Alleen zij die een onderscheidende marketing, weten te organiseren, overleven. Naast de groep die altijd werk houdt via mond-tot-mond-reclame. En hoewel ik het voorrecht heb om tot die laatste groep te behoren, vind ik het toch niet eerlijk tegenover collega’s.

Zelf heb ik besloten niet meer te werken voor organisaties die hun trainers te weinig betalen. Ik vind het simpelweg niet eerlijk. Een supplier is geen wandelende pinpas. Eerlijke beloningen zijn belangrijk. Ook als het om zzp’ers gaat. Duizenden euro’s verdienen aan een taaltrainer, en die maar 216 euro betalen is respectloos. En past ook niet meer bij deze tijd.

Voor het argument dat je dit jezelf aandoet als zzp'er ben ik ongevoelig. Dat het een marktmechanisme is, vind ik ook onzin. Organisaties die mensen onderbetalen laten daarmee iets zien van wie ze zijn. En laten ook zien dat de penningen voor hen belangrijker zijn dan kwaliteit. Niet voor niets lopen de beste trainers vaak weg.

En dat het anders kan, bewijzen verschillende organisaties. Het energiebedrijf Stedin werkt bijvoorbeeld met een trainers- en coaches-pool. Daarmee zijn afspraken gemaakt, die recht doen aan de trainers en coaches, en aan Stedin. Stedin is een voorbeeld uit mijn eigen netwerk, maar ik ken ook andere organisaties die dit professioneel aanpakken, met respect voor de mensen die de prestaties leveren.

En nog eens: ik schrijf dit niet omdat ik er zelf last van heb. Ik doe het echt voor mijn collega's.