Smartphones zijn een zegen

Ik hoor zoveel apocalyptische negativiteit over het telefoongebruik van de jeugd, dat ik de neiging krijg om de positieve kanten ervan op een rij te zetten. Eerlijk gezegd vind ik verslaving wel een reeel gevaar, maar 40 jaar geleden maakten mijn ouders zich zorgen over onze televisieverslaving. Bleek ongegrond. En facebook een goed nieuws show? Schone schijn? Kunstenaars stellen al eeuwen de schone schijn ter discussie. Die was er voor facebook dus ook al.

Kijk ik 40 jaar terug, dan hadden we telefoons en waren er telegrammen die bezorgd werden door mensen van telex-afdelingen. Als je een afspraak met iemand maakte, dan gebeurde het ook al per telefoon, of gewoon aan het einde van een gesprek:' Maandag 3 uur hier'. Er was ook toen veel oppervlakkige communicatie. Bij bakkers, op de markt, bij slagers, daar ging het niet echt diep. Net als op Facebook.

Dat Facebook is trouwens ook een beetje het plaatjesboek van vakanties geworden. Dat bespaart je de ellenlange video's en diaverzamelingen die je vroeger zat te bekijken als iemand terug kwam van vakantie. Een ellende was het. En zo kan ik nog wel even doorgaan. De mens is niet zo vreselijk veranderd, maar hij communiceert anders.

En dan de zegeningen. Bankzaken zijn in een flits geregeld. Informatie is snel gevonden. Ook over je favoriete schrijvers, kunstenaars of musici; die haalde je vroeger uit dikke encyclopedieën, die je had op te bergen in wandbekledende boekenkasten. Nu zitten de encyclopedieën en woordenboeken in je smartphone. Platen komen voor een tientje per maand naar je toe, voor films hoef je niet meer naar videotheken. De cultuurpessimist vindt dat een veeg teken. Weer minder sociaal contact. Vroeger had je toch even contact bij de videotheek. Nu niet meer. Maar wat voor contact was dat?

En wat dat sociale contact betreft: de jeugd communiceert in groeps apps.

Ik word ook moe van psychiaters en psychologen die geen mogelijkheid onbenut laten om te zeggen dat mensen zichzelf niet leren kennen vanwege sociale media. Dat je niet in het hier en nu bent met zo'n phone, dat er geen echte communicatie is. En die alles, maar dan ook werkelijk alles wat met de moderne tijd samenhangt problematiseren. Ik snap wel dat dat voor hun boterham goed is, maar de jongere generatie is er niet mee geholpen als mensen allerlei dreigende taal uitkramen.

Laten we het eens omdenken: de smartphone levert een bijdrage aan meer sociaal contact en verdieping. Voor de jeugd is het een zegen. Hun leven is een stuk levendiger dan vroeger.

Ik hoor graag wat anderen er van vinden.

Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen

Probeer het Pro-abonnement een maand gratis

En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.

Word een PRO 

Wouter Stim
klasse stuk. Dat eeuwig terug kijken en dat conclusie trekken, vergelijken met wat was levert vaak pijnlijke conclusie op. Was het maar als vroeger; alles wat nu moeilijk (te begrijpen?) is moet weg, weer als vroeger oplossingen van onze eigen oude begrijpelijke wereld. Jongeren krijgen zo, net als wij, steeds van de volwassenen te horen dat hun wereld niet deugd. Ik hoor mijn vader waarschuwen voor lang haar, de Beatles enz. Wat ben ik goed terecht gekomen. Mijn dochter heeft via internet haar hartsvriendin gevonden aan de andere kant van Nederland, mijn zoon heeft een hechte vriendenkring waar men met elkaar organiseert om bij een zieke vriend op bezoek te gaan .Ik kan nog wel even door gaan, maar de strekking lijkt me duidelijk: wees nieuwsgierig en oordeel niet voor je het begrijpt. (Wouter 65 jaar)
Helge
Uit mijn hart gegrepen. De smartphone is een toevoeging op andere manieren van communiceren, wat mij betreft. In sommige gevallen verdiept hij soms zelfs sociale contacten, namelijk met diegenen die 'in het echt' niet makkelijk praten over wat hen bezig houdt, maar dat via een scherm wel durven. Dat geldt ook voor mijn dochter met autisme die moeite heeft met 'irl' (in real life) contacten, maar enthousiast whatsappt met een paar vriendinnetjes. Overigens vind ik ook gamen een aanvulling op het sociale leven en niet een bedreiging. Mijn zoon en zijn vriendjes bespreken tijdens online games met zijn vrienden voortdurend tactieken en planningen maar ook andere dingen die in hun levens spelen. Soms allemaal thuis achter hun eigen console, soms met elkaar, bij elkaar. Contacten tussen vriendjes van school en sportclubs worden gelegd en er ontstaan nieuwe 'irl' (in real life) vriendschappen. Prachtig.