Korte rokjes maken mannen niet scherper

In het kader van diversiteit wordt vaak het onderwerp 'kleding' overgeslagen. Met name de effecten van sexy kleding worden nogal eens onderschat. In business, maar ook in de trein. Voor mannen is het namelijk lastig, omdat het testosteron ze dwars zit. Natuurlijk uitstekend dat ze hun primaire driften weten te controleren. Maar 'in hun kracht staan' wordt daardoor niet gemakkelijker. Zijn ze dan zielig? Dat niet. Maar korte rokjes, daar hebben ze toch maar weinig verweer tegen. Ik vond het tijd om er eens een column met een knipoog over te schrijven. Dat vergde even moed. Maar ook lastige verschijnselen verdienen aandacht. Gaat over treinen, maar misschien kan je zelf de vertaalslag maken naar je werkplek. 

Wie iets zegt over korte rokjes begeeft zich op glad ijs. Het kan namelijk een hangijzer (ik laat bewust het woord ‘heet’ weg) zijn tussen mannen en vrouwen, en dat alleen al is reden om de 17 miljoen bondscoaches van dit land tot een mening te verleiden. Er is namelijk geen volk dat zo gretig gebruik maakt van een mening, als ons volk. Als we daarbij onze opiniaire tegenstanders mentaal de hersens in kunnen slaan, zullen we dat vol overtuiging en zonder meedogen doen.
Dit is nog eens extra het geval als het over mannen en vrouwen gaat. Alleen al het feit dat je dit ‘de’ twee seksen noemt, kan je op een reactievloed komen te staan, waarbij tsunami’s poedelbrandinkjes zijn. Er zijn namelijk meer seksen te bedenken; denk maar aan de transgenders, die overigens zelf niets liever willen dan man of vrouw genoemd te worden.
Ik waag me er toch even aan, aan de korte rokjes. Deze zomer heb ik namelijk mogen vaststellen, en niet zonder masculine genoegen, dat de rokjes per jaar korter lijken te worden. Wie op een treinstation op de roltrap staat en per ongeluk omhoog kijkt, kan zomaar verrast worden met de aanblik van een string die de laatste vrouwengeheimen nog net aan het oog onttrekt.
En voordat je nu denkt: wat een dirty old man is die schrijver, wil ik toch even iets ter verdediging aanvoeren. Ik heb er namelijk niet om gevraagd om getuige te mogen zijn van een dergelijke exposure van schoonheid, want tot mijn schande moet ik bekennen dat ik het als schoonheid ervaar.
In de oudheid, in boeken als de bijbel die een groot deel van de mensen als een ongezellige en achterhaalde verzameling van wetten ervaart, werd vrouwen aangeraden zich ‘degelijk’ te kleden. Dit ruime begrip wisten generaties en culturen op hun eigen wijze uit te leggen, zodat bijvoorbeeld mannen uit het hooggesloten Victoriaanse tijdperk al opgewonden werden van de aanblik van een blote vrouwenenkel.
Iets langer terug vond Constantijn Huijgens de overdreven aandacht voor kleding een ‘costelijkck mal’. Modes die vrouwen en mannen aantrekkelijker moesten maken pasten niet zo in zijn denkbeelden. Wel liep hij dag in dag uit zelf ook met zo’n zwarte pietenkraag. We moesten in zijn opinie, en in die van veel van zijn tijdgenoten, gewoon niet zo bezig zijn met kleding.
Nou, dat is intussen wel anders. We worden voortdurend aangemoedigd om ons aantrekkelijk te kleden. Kwam het in mijn jeugd nog wel eens voor dat mannen broeken tot aan hun oksels droegen, en vrouwen rokken die onder hun knie begonnen en ver boven hun navel eindigden, tegenwoordig zouden de bestaande peergroups je buiten sluiten en wegpesten.
En dat heeft dan uiteindelijk geleid tot royaal te bezichtigen strings op stationsroltrappen, en de verplichte bewondering van allerlei lichaamsdelen, waarvan de Victoriaan in paniek zou uitroepen dat hij in een bordeel terecht was gekomen. Wij vinden dat allang niet meer, het moet kunnen, en ik vind dat ook. Ik vind dat iedere man of vrouw het recht heeft om zich te kleden naar de eigen wil en smaak. We leven in een democratisch land, en de waarden daarin zijn dat je verplicht je mening moet laten horen, dat je elke dag naar je werk gaat, dat je regelmatig een barbecue organiseert, en tenslotte dat je de wereld met behulp van je kleding laat zien hoe je je ‘voelt’.
Bij mannen, en ik heb het gecheckt, scheppen shaars geklede dames nogal eens verwarring. Zoals ik onlangs in de trein weer mocht waarnemen. Daar zaten één vrouw en drie mannen, die van niets naar niemand op reis waren, en enige tijd moesten wachten voordat ze op hun bestemming waren. Hoewel het compartiment op mij na verder leeg was, zaten ze allemaal dicht op elkaar, terwijl ze elkaar niet kenden. De vrouw zat in de rijrichting, de mannen reden achteruit. Ze zaten zo, dat ze allemaal een gedegen uitzicht hadden op de dame, die druk bewoog met haar benen. Dan sloeg ze ze weer over elkaar, dan gingen ze weer uit elkaar en op andere momenten stonden ze naast elkaar. Maar het wisselde voortdurend.
De mannen lazen een krant op hun ipad of werkten achter een computertje. Maar ze hadden meer interesse voor de vrouw. Ze keken allemaal een beetje stiekem, zag ik. Niemand zat openlijk te loeren. Maar gescand werd er, al voorkwamen alle heren dat het werd opgemerkt.
En daar gaat het me om. Als er geëtaleerd wordt, mag je dan ook openlijk kijken? Is dat wel of niet de bedoeling? Wie denkt dat het antwoord daarop eenvoudig is, maakt een vergissing. Vrouwen zeggen vaak tegen mij, dat dat mag. Maar dat kijken moet dan wel aan bepaalde voorwaarden voldoen. Het mag niet vulgair zijn. Maar wat dat precies is, is niet altijd duidelijk.
Moeten mannen dan per se kijken? Nee, eigenlijk niet, maar ze zijn behept met een even vrolijk als primair hormoon. Testosteron. Dat wat ons verbindt met de mannelijke makaak. Dat wat ons dezelfde ogen geeft als een leguaan of kikker. En als man voel je dat! Je voelt dat je een moment van zwakte hebt, en dat wil je niet. Instinctiefmatig wil je iets met zo’n vrouw, en dat lijkt in de verste verte niet op patat eten.
De biologie zit ons, mannen, hier behoorlijk in de weg. Daar waar vrouwen in hun brein een schakel hebben, waarmee ze een rem hebben op primaire instincten, moeten mannen het doen met moeilijker te controleren amygdala. Lastig dus, zo’n string op de roltrap. Ik heb vaker dan eens mannen waargenomen die onderaan een roltrap omhoog bleven wachten om een minirok te laten passeren. Loeren. Gluren. Geen verweer, zo leek het, tegen hun instincten.
Nu ik dit opschrijf, hoor ik alweer een aantal vrouwen roepen: ‘Oh, dus ze zijn zielig? Ze kunnen er niets aan doen? Kom nou.’ Maar nee, dames, we kunnen er niets aan doen. En eigenlijk zou je mannen, die ‘vulgair’ kijken meer moeten vertrouwen dan mannen die een hoffelijk gesprek met je voeren wanneer je rok kort is. Dat zijn de echte smeerlappen. Die willen hetzelfde, maar verbergen het met mooipraterij. Mijn advies is: Heb medelijden met die arme gluurders, die pijnlijk lijden onder je schoonheid, en geen letter meer kunnen tikken. Want dat viel me ook op in die trein. Hoewel alle heren iets leken te doen, kwam er niets uit hun handen. Het komt vaker voor. En we benoemen het niet. Uit angst voor smeerkees te worden uitgemaakt. Maar wie draagt nu eigenlijk die string?

Toch, gentlemen, hou je in. Het zou me wat moois zijn als we ons als reptielen gingen gedragen. En wat je ook moet onthouden: die toevallig passerende vrouw draagt sexy kleding niet voor jou. Al is dat lastig te begrijpen voor een reptiel.