Helpen die coaches ons nou echt?

Het lijkt tegenwoordig wel of de ene helft van Nederland de andere helft coacht. We kunnen inmiddels spreken van een heuse epidemie. Nederland telt bijna 50.000 coaches, dat is 1 op 340 mensen. De coachpraktijken schieten als paddenstoelen uit de grond: Wandelcoaches, loopbaancoaches, levenscoach, organisatiecoach, personal-coach etc. Je kunt het zo gek niet verzinnen of er is tegenwoordig wel een coach voor.

Tegelijkertijd constateren we in het westen een aantal maatschappelijke trends. Vier van deze trends houden direct verband houden met coaching. 1. lang gezond willen leven, 2. authenticiteit en geluk, 3. schaarse tijd, ruimte en aandacht, 4. regie over eigen leven. Wellicht dat dit een beperkt antwoord is op de explosie van coaches. Zij spelen simpel weg in op de maatschappelijke trends.

Maar helpen al die coaches ons nou echt? Worden we er gezondere mensen, betere leiders, slimmere werknemers en liefdevollere echtgenoten van? Worden we er betere mensen van? Brengt de coach waar we naar op zoek zijn?
Of is het vooral gewoon een gebrek sociale cohesie, of simpeler gezegd een gebrek aan buurvrouwen, dat we uit pure armoede gaan betalen om eens even ons hart te luchten en wat raad en daad te krijgen? Waarmee ik de coach niet wil degraderen tot een willekeurige buurvrouw maar wellicht is er wel een parallel. Of is het inderdaad zo dat we boven aan de behoeftepiramide van Pavlov zijn beland en we plotseling ontdekt hebben dat het tijd wordt bezig te gaan met onze persoonlijke ontwikkeling nu onze basisbehoeften grotendeels zijn vervuld? Of is de wereld zo ingewikkeld geworden dat steeds minder mensen het op eigen houtje redden, in een crisis terecht komen en ondersteund moeten worden door een coach? Of is het van alles een beetje? Het intrigeert mij als coach. Wat denkt u?

Annet Murre heeft een coachingspraktijk. http://www.murre-coaching.nl/index2.php