Achter de schermen van de Zuidas zweeft de zinloosheid broeierig rond

Het is altijd moeilijk om in deze tijden van internet te bepalen wat een onderscheidend boek is, maar 'Zinloos op de Zuidas' van Gern Huijberts is er een. In een sfeer, die nu eens aan Jiskefet of Voskuil’s Het Bureau, dan weer aan Houellebecqs desolate menslandschappen doet denken, maken we kennis met de ongein van de werkplekken van onze moderne tijd. De schrijver schetst in even nuchtere als meedogenloze taal de verborgen wereld achter ons arbeidzame leven. Het e-book is hier te bestellen: https://www.smashwords.com/books/view/942001

Natuurlijk zijn er affaires in de broeierige werkomgevingen die Huijberts beschrijft, en ook ontwaart de lezer de welbekende valse ambitieuze spelletjes, waarmee mensen zich naar boven werken in hun organisaties, of anderen tegenhouden om dat te doen. Maar dat is nog niet alles, want  verontrustender dan de gecorrumpeerde directie-sjacheraars zijn de spirituele veranderconsultants die de revu passeren in het uit twee delen bestaande boek.

De manier waarop Huijberts de misleidende zweefpraktijken van in deel 1 Ywo den Besten en in deel 2 Addo -alias Atje- Blokker afpelt, werkt enorm op de lachspieren. Hoewel ik een voorstander ben van het benutten van spirituele diversiteit op de werkvloer, en daar zelfs een boek over schreef, ga ik volledig mee in de kritiek die de schrijver in ‘Zinloos op de Zuidas’ nergens expliciet, maar in het hele verhaal voelbaar heeft op de spirituele coaches en trainers. Dit zijn zakkenvullers van de eerste orde, die niets anders doen dan hun privé-overtuigingen opdringen aan organisaties.

Ze maken daarbij handig gebruik van de zinledigheid, die heerst op veel werkplekken, en die Huijberts met zijn droge, ogenschijnlijk onschuldige humor zo messcherp fileert. De medewerkers en directieleden dwalen rond in een onderling interactiesysteem, dat op geen enkele manier positief bijdraagt aan of leidt tot verbetering van het bedrijfsresultaat, en al helemaal niet van de sfeer. De in de titel genoemde zinloosheid is overal voelbaar. Men doet maar wat. Juist daardoor ervaar je als lezer al dat gedoe rondom psychologische, spirituele en vooral ook villeine change agents als één grote poppenkast.

De naakte waarheid van veel organisaties is dat er gewoon geld moet worden verdiend. Dat komt kraakhelder naar voren in een anekdote, waarin topmanager Axel ter Steeg iemand Richard Branson hoort citeren. Branson zegt dat succes te maken heeft met ‘putting the employee first’. Axel vindt dat onzin. We volgen het boek even.

‘Wat een flauwekul’ dacht Axel ‘De enige manier waarop bedrijven rijk worden is door hun personeel als eerste uit te knijpen. By squeezing the employee first.’

Medewerkers slecht behandelen, willekeur, roddel en achterklap, je carrière via seksueel gedrag vooruithelpen en totaal geen waarde hechten aan specifieke persoonlijke kwaliteiten zijn de grondtoon van ‘Zinloos op de Zuidas’. En dit amorele gedrag wordt dan weggeglazuurd met mooie praatjes, MBTI-testjes en coachende kwakzalvers.

Gern Huijberts heeft de juiste keuze gemaakt om er een verhaal van te maken, en niet het zoveelste managementboek. Dit heeft hem in staat gesteld om zijn eigen waarnemingen, bevindingen en ideeën op krachtige wijze met ons te delen. Wie wil lachen en zich wil ontwikkelen op het gebied van inzicht in minder nobele persoonlijke strategieën van mensen, kan veel aan dit boek hebben.

Ik zelf vond er een antwoord op vragen die ik heb over waarom het met die diversiteit maar zo matig lukt. Een eenvoudig antwoord. Men zegt in het openbaar a, maar in de afgezonderde wanen van de dag doet men vervolgens b. De wereld achter b, dat is waar Huijberts ons in mee neemt. En dat is leerzaam. Omdat die werkelijkheid wel wat detectie nodig heeft.

Lezen dus.

Er verscheen al eerder een artikel over Gern Huijberts. Dat vind je hieronder.

/jonge-bazen/diversiteitde-doelloze-kant-van-management