The dog whisperer

Kijken als Darwin II

Mijn vrouw en ik zijn verslaafd geraakt aan de ‘Dog Whisperer’. Ieder weekend kijken we trouw hoe Cesar Millan het meest extreem ontspoorde gedrag van honden vaak in luttele minuten normaliseert. Daarna komt het echte werk. “I rehabilitate dogs and I train people. I am the Dog Whisperer.” In 20 jaar ontwikkelde een Mexicaanse vluchteling zich ongemerkt tot de psycholoog van Amerika. Inderdaad: niet van de honden, maar van de mensen. Naar Dr Phil kijkt geen Chihuahua meer.Honden die overbeschermend zijn, honden die bij iedere toenadering beginnen te blaffen of bijten, agressieve honden die hun eten verdedigen of in de auto onbeheersbaar beginnen te kwijlen. Honden die maar blijven likken tot hun tong bloedt of achter iedere fiets of skateboard aanrennen. Honden die elkaar de tent uitvechten en met schotten, deuren en kooien de hele dag van elkaar gescheiden moeten worden. Bange honden, onzekere honden, dominante honden, onderdanige honden en red zone cases. Cesar rehabiliteert ze allemaal.

[youtube: http://www.youtube.com/watch?v=IL9bLsuVFn4]

Hij begrijpt hoe een hond ‘denkt’: sociaal. Een hond kent zijn plaats, de plaats die hij sociaal gezien ten opzichte van de andere leden van de ‘pack’ heeft. Met die kennis is het voor Cesar een fluitje van een cent om de ‘pack leader’ te worden. Het gaat om energie, houding, uitstraling, ‘calm and assertive’, dat is de energie van de leider. Cesar weet precies hoe hij dat moet uitstralen. Hij staat recht, maar toch ontspannen. Hij staart niet, maar ziet alles. Met zijn non-verbale energie ontstaat als het ware een ‘bubble’ om hem heen, het is de ruimte die de sociale leider claimt, wie zich daarin begeeft dient zich te gedragen naar zijn positie. Je bent onderdeel van de pack.

Praten helpt niet: “Ik ben de baas, want ik betaal jouw eten en zorg voor een dak boven die harige kwijlkop van je. Dus gedraag je een beetje!”, de hond kijkt je kwispelend of grommend aan. Bij een hond moet je het zien te redden met je uitstraling en als niemand in het gezin de energie van een leider uitstraalt dan laat je je hond geen keus, dan wordt z/hij het, want in ‘the pack’ moet iemand de leiding hebben. Zo kan de kleinste pispekinees een heel gezin terroriseren. En, sorry dames, meestal is het de vrouw des huizes die haar ‘little baby’ aan haar boezem koestert en daarmee het gedrag van haar megalomane mops legitimeert en onbewust aanmoedigt. Maar jaren van selectie op theesalonfähigkeit hebben deze wolf weliswaar gedegenereerd tot een marmot met scherpe tandjes, maar als moppie door de situatie gedwongen wordt om de leiding te nemen dan zie je zijn schaduw bijna groeien. Hij zál zijn ‘bitch’ beschermen.

Ik heb het Cesar één keer zien opgeven. Moeder zit op de bank met haar gremlin, haar zoon van acht zit ernaast en daarnaast zit Cesar. Hij vraagt aan het ventje of hij het hondje wil aaien en trouw steekt hij zijn handje uit. Het mormel reageert als door een wesp gestoken en bijt gillend in het handje. Cesar grijpt vliegensvlug in maar zijn les is net zo snel afgelopen als begonnen. Moederlief grist het beestje weg en drukt het tussen haar voluptueuze borsten. Cesar springt overeind en kijkt haar met grote ogen aan. “Vind je het niet goed als ik je hondje corrigeer?”, vraagt hij verbijsterd. De vrouw zwijgt, maar haar uitdrukking zegt genoeg. “Dus hij mag je zoon bijten, maar ik mag er niets aan doen?” Ze zwijgt nog steeds en Cesar verzucht: “Als je meer van je hondje houdt dan van je zoon kan ik niks voor je doen”.

Het wordt tijd voor de moraal van het verhaal. Ik kan iedereen adviseren om naar The Dog Whisperer te kijken. Cesar is fenomenaal met honden, maar nog interessanter is wat hij mensen laat zien. Via de hond – die geen enkele rationaliteit kent – laat hij ze zien wat ze constant aan lichaamstaal uitstralen. Hoe ze het verband tussen het gedrag van hun hond en de omstandigheden waarin deze verkeert volledig missen. Hoe ze hun eigen behoeftes en vooringenomenheden projecteren op hun viervoetige vriend en hem behandelen als een minivolwassene die zich moet kunnen ontplooien, zichzelf moet ontdekken, zijn dromen moet kunnen najagen. Kortom hij laat ze zien wat ze aan leiderschap in het sociale zijn kwijtgeraakt.

De status van Cesar is inmiddels zo hoog dat mensen niet meer vragen of hij hun hond kan corrigeren, maar vooral of hij hen zélf kan helpen. Ze zijn ontroerd en oneindig dankbaar als hij ze vaak belachelijk simpel en altijd galant weer op weg helpt, de hond dient slechts als medium. Wat hij ze bijbrengt is niet weinig. Hij leert ze weer waarnemen, het gedragspatroon herkennen en het verbinden met de omstandigheden, zoals bij de Italiaanse macho die zijn Bulldog en Boxer niet wil laten castreren en zich verbaast over hun agressieve gedrag naar elkaar. Cesar fronst zijn wenkbrauwen en vraagt: “Okay, but do you provide for them?”, “What do you mean?”, “Do they mate?”, “Uh, no”, Cesar buldert van het lachen. Hij spiegelt hun projectie van vooringenomenheden en gedrag. Hij leert ze communiceren met energie en uitstraling vanuit hun innerlijke toestand. En last but not least, hij leert ze consequent zijn: “Follow through”. Als Cesar gedrag corrigeert voert hij niet zomaar een handeling uit, hij stelt zich de gewenste toestand voor en blijft net zo lang interveniëren tot die toestand ontstaan is. Zonder boos te worden, zonder machtsvertoon, calm and assertive leadership. Het is een sociale vorm van leiderschap die we verloren lijken te hebben. Niet alleen in de relatie tussen mensen en honden, maar ook tussen ouders en kinderen, scholen en leerlingen, kroegen en klanten, politie en burgers, politiek leiders en samenlevingen. Cesar, please help us!