Gouden horloge

Toen ik jaren geleden net als jong broekie aan net het werk was bij IBM, nog niet eens droog achter mijn oren, werd ik meegenomen door mijn baas naar een jubileum van een collega die er veertig dienstjaren op had zitten. Veertig dienstjaren! Een receptie met de bekende rituelen natuurlijk. Waaronder een gouden horloge met inscriptie ‘voor bewezen trouwe diensten’. Uitgereikt door de hoogste baas zelf. Met een klinkend verhaal. Ietwat weemoedig ging ik naar huis. Denkend aan die eindeloze tijd die ik nog zou moeten alvorens ik dat moment bereikt zou hebben. Voor dat ik dat gouden horloge dan omgehangen zou krijgen. En dat benauwde me geweldig. Alleen die gedachte van dat dag in dag uit, jaar na jaar naar dat zelfde kantoor te gaan. Dat beklemde me enorm. Zeker als je zoals ik een ‘zeven’ bent in termen van enneagram. Waarin afwisseling een belangrijke parameter is. Maar gelukkig is die stilzwijgende overeenkomst tussen medewerkers en baas - waar in ruil voor ongekende loyaliteit aan de firma de garantie werd gegeven dat je tot je pensioen zou kunnen blijven - al lang geen gemeengoed meer.

Tegenwoordig hebben we het niet meer over life time employment, maar meer over life time enjoyment. Iets minder loyaal, maar wel met meer flexibiliteit. En in ruil daarvoor wordt uitdagend werk geboden. Meestal in eigen huis, maar soms ook elders. En dat betekent dat je ook aan jezelf moet werken. Dat je je zelf moet kennen en weten waar je kracht zit. Wat je leuk vindt en waar je dus ook goed in bent. En dat je dan ook zicht moet hebben op de invloed die je hebt op jezelf en op je omgeving. Waarbij je dan ook moet kunnen omgaan met de onzekerheden die horen bij die veranderingen. En waarbij je ook geholpen moet worden door professionals die je daar adequaat bij ondersteunen. Die je adviseren bij het nemen van die juiste stappen.

Want als je in zichzelf investeert, dan wordt zowel jijzelf als je organisatie effectiever en flexibeler. Het leidt tot meer verantwoordelijkheidsgevoel, resultaatgerichtheid en plezier. Maar dat betekent natuurlijk wél dat het management de eerste stappen moet zetten. Zij moeten het initiatief nemen en dit onderwerp op de agenda zetten. Om in een vertrouwelijke sfeer daar een open gesprek over te voeren. En juist daar wringt de schoen. Want uit een recente FNV-loopbaanspiegel blijkt dat 30% van de werknemers met zijn leidinggevende zou willen praten over de te nemen stappen in zijn of haar carrière. Maar uit datzelfde onderzoek blijkt dat maar liefst 90% van die doelgroep aangeeft geen enkele steun te ontvangen bij het plannen van de te nemen stappen in zijn of haar loopbaan.

Gênant natuurlijk! Management dat gewoon niet thuis geeft omdat ze het te druk zou hebben. Waarmee vraag ik me dan altijd af? Want is het toch bewezen dat als jouw mensen lekker in hun vel zitten, iedere dag met plezier weer komen en gaan, met fonkelingen in hun ogen, dat ze dan vele malen effectiever zijn? En juist dat werkplezier, dat verhoogt toch ook de klanttevredenheid? Want als je als management niet begint met het geven van vertrouwen aan je eigen collega’s, dan kun je toch moeilijk van je mensen vragen om dat wel te hebben in de richting van je klant. Intern beginnen beste managers is dus extern winnen!