Natuurlijk zijn veel managers uit op macht. En als bijproduct is dat op zich geen schande, en enig overwicht kans soms nodig zijn om beslissingen uitgevoerd en gedragen te krijgen.

Er is ook een andere mogelijkheid voor een manager om anderen te laten doen wat jij wilt. Door je te beperken in je wensen tot de te behalen eindresultaten, deze af te stemmen met de medewerkers om een gezamenlijk gevoel over de haalbaarheid te creeren en de invulling van de uitwerking over te laten aan medewerkers. Ervan uitgaande, dat een medewerker uit is op waardering, voor zowel zijn/haar persoon als zijn/haar toegevoegde waarde, is het aanboren en serieus nemen van de persoon en zijn/haar professionaliteit ook een manier om de medewerker te laten doen wat jij wilt. Niet als lipservice even naar een mening vragen, maar de expertise van de medewerker de input te laten zijn voor jouw beslissingen als manager. Jij bepaalt het doel, de medewerker vult in hoe dit het beste te bereiken en zo kom je samen tot een aanpak.

Misschien en hopelijk zijn er voldoende managers met oprechte liefde voor het vak van 'managen'. In de zin van het voor medewerkers helder en zinvol maken van de strategie van de organisatie in realiseerbare doelen, en het managen van de benodigde middelen en de kennis van medewerkers op een wijze dat deze in staat zijn de activiteiten die voor het behalen van die doelen nodig zijn te bepalen en uit te voeren. Die gewoon graag de tolk zijn tussen leiding en medewerkers, om de eerste hun visie bewaarheid te zien worden, en de laatste zingeving in hun werkbestaan te geven. En beide partijen zo met elkaar te verbinden.

Helaas zie je te vaak dat niet de liefde voor het vak, maar een louter bereiken van status het doel is, en de managementpositie slechts de eerste stap op weg naar boven is. Het leidt tot een kritiekloos doortoeteren van de doelstellingen van hoger management om zo de positie niet te beschadigen. Dit leidt tot weinig bezieling, en tot een ja-knikken zonder commitment bij medewerkers. En daarmee uiteindelijk in niet-optimale resultaten en een manager die zich steeds meer moet beroepen op zijn positiemacht, wat (gelukkig) in onze cultuur meestal geen erg lang leven is gegund.