Oude mensen gaan steeds meer zeuren. Dat geldt ook voor mij. “Ja, pa, dat was vroeger!”, zegt mijn zoon. Dan houd ik beschaamd mijn mond, maar ik denk er nog steeds het mijne van.
Ik kijk terug op een loopbaan lang werken aan de ontwikkeling van mensen en organisaties. Soms vraag ik me af wat ik heb bijgedragen - is er door mijn werk echt iets verbeterd? Misschien is zelfs de gedachte daaraan al van een te grote ijdelheid.
Ik herinner me de psychiater Louis Tas, gelouterd in het vak en door het leven, die in de serie Kijken in de Ziel het nut van adviezen relativeerde. De interviewer vroeg hem of hij zich dan niet een enkel advies herinnerde waar een client iets aan had gehad. Jazeker, was het antwoord: “Zorg dat je schaatsen altijd goed geslepen zijn”. Dat vroeg om een toelichting. Een p...
Dit nog even los van de vraag of het een goed advies is.