Bert Overbeek is trainer, coach en interim manager, maar tegenwoordig kan je ook zeggen: organisatiedokter en -innovator. Opgeleid door NS en Schouten en Nelissen, besloot Jongebazen-oprichter Bert Overbeek na 25 jaar loondienst om voor zichzelf te gaan werken. Hij wilde zijn klanten meer op maat bedienen, de basis van zijn werk verdiepen en de kwaliteit van zijn werk vergroten en had het gevoel dat hij daarvoor onafhankelijk moest kunnen opereren. Hij is er gelukkig van geworden. (Website met filmpje: www.pitchersupport.jimdo.com)
Prof. dr. Mastenbroek van Managementsite ‘ontdekte’ dat Overbeek meer kon dan bedrijven helpen met verbeteringen van resultaat en sfeer. Hij vroeg de schrijvende organisatieontwikkelaar of hij een weblog voor jonge managers wilde bijhouden, als partnerlink van het grote ManagementSite. Dat was tien jaar geleden. Sindsdien schreef Overbeek bijna 1500 artikelen en zes boeken. Ze werden uitgegeven door Haystack en door Futuro Uitgevers. Twee boeken werden bestsellers en eindigden in de top 10 (‘Het Flitsbrein’ en ‘Mannen en/of vrouwen’).
Overbeek vindt kosteloze kennisdeling en informatie-uitwisseling zo belangrijk, dat hij hier op jongebazen.nl nu 10 jaar de finesses van het managementvak deelt met vakbroeders en collega’s. Daarmee liep hij voor op de moderne social media trends waarin het ‘geven’ van gratis informatie een marketing tool is geworden.
Meer dan 100 000 mensen bezoeken Jongebazen per jaar. En het heeft hem veel respect opgeleverd in managementland. Alles wat te maken heeft met het verbeteren van organisaties, teams en mensen boeit hem. 21 jaar ervaring en intensieve studies helpen hem daarbij. Zijn humor leidt er toe dat mensen hem graag inhuren als spreker en inspirator, en zijn veelzijdigheid heeft hem het compliment van een topvrouw opgeleverd, dat hij altijd een eigen gezichtspunt kiest en je daardoor aan het denken zet.
Organisaties weten de weg naar hem te vinden. Hij zei daarover in een interview: ‘Het is niet altijd makkelijk om mijn werk te combineren met jongebazen, omdat je op zo’n blog wel eens inzichten los wilt maken die strijdig zijn met wat gangbaar is in mijn vak. Wat zegt hij daar nu weer?, denken opdrachtgevers dan. Maar ik kan ze gerust stellen. In mijn werk kan ik me goed op een opdracht richten.’
Bert twittert op Goeroetweets, een titel die is afgeleid van zijn boek ‘Goeroegetwitter’. Het woord ‘goeroe’ is duidelijk met een knipoog. Want hij is wars van goeroeneigingen, en prefereert laagdrempeligheid. Jongebazen heeft een eigen groep op Linkedin.
Correspondentie met Bert Overbeek via pitcher.support@hetnet.nl Zijn website is www.pitchersupport.jimdo.com
interessant is om in die context ook te kijken naar de verschillen tussen mannen en vrouwen in het reageren op chaos/complexiteit.
In ons webinar dat aangekondigd staat op www.power2cocreation.nl laten we die verschillen zien, juist om het besef te laten ontstaan dat aanvulling met vrouwelijke kwaliteiten niet alleen vrouwen naar de top helpt, maar ook een antwoord is op hedendaagse management problemen.
Zou het leuk vinden als je op enigerlei wijze meedeed!
- Bron Deepak Chopra De ziel van Leiderschap.
Ons bewustzijn is veel krachtiger dan onze ratio. Vanuit onze ratio benaderen wij complexiteit als afgescheiden delen en verzinnen voor ieder onderdeel een oplossing. Deze oplossingen werken voor dat rationeel afgescheiden deel, maar houden geen rekening met de complexe samenhang in het grotere geheel. Verander links iets en er valt rechts iets om.
De weg van complexiteit naar eenvoud start dus met een weg naar binnen. Eenmaal daar aangekomen blijken rationeel complexe zaken opeens heel eenvoudig. Dat geldt niet alleen voor de mens als individueel, dat geldt ook voor de organisatie als collectief.
Alleen die weg naar binnen, die is niet voor iedereen eenvoudig.
Volgens mij ligt de angel vooral in ons eigen "hebberigheid". Opgegroeid door snelle successen, eindeloze maakbaarheid en verwend door "instant gratification" willen we steeds meer en sneller. Als we niet willen accepteren dat er voor een lastig probleem nog geen oplossing is gevonden, maar we vinden dat het wel al had moeten zijn, dan ontstaat er vanzelf wicked problems!
Dus: complexe problemen bestaan niet, maar ze ontstaan door ons eigen schuld.
ik neem even aan dat je bekend bent met de concepten van systeemdenken zoals Causale Diagrammen en Business Dynamics. Je meldt daar helemaal niets over.
Ik heb ervaren dat bijvoorbeeld met behulp van Causale Diagrammen niet alleen de complexiteit in beeld kan worden gebracht maar ook kan worden gereduceerd. Daarnaast is het een prachtig hulpmiddel om op een alternatieve manier diagnose te stellen. Met Business Dynamics (ook gebruikt door de Club van Rome) is het mogelijk scenario's kwantitatief te simuleren.
Ik ben benieuwd wat je van die concepten vindt?
met vriendelijke groet
Ton van Amelsfort
In ieder bedrijf ontstaat complexiteit, omdat iedere manager zijn bestaansrecht dankt aan complexiteit. Processen vereenvoudigen is tegennatuurlijk voor managers, omdat ze daardoor hun baan zullen verliezen. Integratie van processen leidt ertoe dat afdelingen samen worden gevoegd en dat er dus managers/afdelingshoofden zullen verdwijnen. Wie heeft evenwel de moed zichzelf op te heffen? Indien integratie wordt doorgezet komt de verantwoordelijkheid voor de uitvoering steeds dichter bij de topleiding. En topleiders delegeren daarentegen veel liever, zodat ze ook als het mis gaat kordaat kunnen optreden - dat noemen ze dan leiderschap -, door iemand anders aan te wijzen die het van de schuldige gaat overnemen.
Zie ook www.organisatieontwerp.com. Het kan allemaal veel simpeler, maar willen we het ook?
Verder kan ik nog het boek 'De Wet van Parkinson, prof. C. Northcote Parkinson' uit 1958 aanbevelen. Dit boek beschrijft op speelse wijze hoe en waarom overheidsorganisaties ongebreideld kunnen groeien. De Financial Times schreef er destijds over: ''Een duivels boek. De zakenman hoede zich ervoor, dit boek in de handen te laten vallen van zijn personeel''.
Volg het geld en de machtsverhoudingen en dan weet je precies waarom zaken soms zo moeizaam verlopen.
Marcel Wiedenbrugge
www.wcmconsult.com
Is het niet zo dat complexiteit gewoon een gegeven is waar je als manager maar op moet anticiperen? Want, is complexiteit niet iets wat wordt afgedwongen door de omgeving van de organisatie?
Zodra je merkt als manager dat de complexiteit van binnen uit ontstaat, of onterecht van binnenuit in stand wordt gehouden, moet je daar op reageren en complexiteit de kop in drukken.
Wanneer complexiteit van buitenaf wordt opgelegd, moet je daar je organisatie op inrichten.
Wanneer je niet in staat bent het onderscheid te maken tussen de interne en externe afgedwongen complexiteit, ben je niet in staat om het geheel tot een goed einde managen en is het einde van je organisatie nabij.
Dan is het wachten op de jonge of veerkrachtige concurrent die het wel kan, die meer contact heeft met de omgeving en de organisatie zelf, en jou voorbijstreeft met goedkopere of betere producten en diensten....
En zie daar de verklaring voor het succes en verval van organisaties om ons heen!
Bij complexe problemen is bijvoorbeeld vooral innovatie nodig. Daarbij is één van de oplossingen bijvoorbeeld het aanmoedigen van onenigheid en het koesteren van diversiteit in een organisatie/groep.
Toevallig heb ik er een paar dagen geleden zelf een artikeltje over geschreven met een verwijzing naar een video over het onderwerp: http://www.sunidee.com/blog/how-to-enhance-innovation-by-managing-complexity-using-the-c.html
Via Twitter: @dirktewinkel
In mijn coachingpraktijk kom ik vooral successen tegen wanneer mensen erin slagen om juist dat te doen.
Zolang ze worstelen met de polariteit, tegenstelling tussen de dingen, worden ze verscheurd. Soms is dat ook letterlijk van binnen en voeren ze een innerlijke strijd, die veel energie kost.
Zodra ze deze factoren als een soort lemniscaat kunnen zien, als twee kanten van een medaille kunnen er mooie dingen groeien, zoals in het voorbeeld van de woningcorporatie die Lenette in haar artikel aanhaalt.
Ik gun meer mensen die integratie van paradoxen! Dan neemt de complexiteit in mijn ogen vanzelf af.
Complexiteit is iets dat vanuit "HET grote verlangen" om alles te kunnen of willen begrijpen [c.q. bezitten,] is ontstaan. Wat de ratio te boven gaat is het feit, dat alles IS. Wat de een hier uitademt wordt door het dichtstbijzijnd levend orgaan ingeademd en wederkerig. Niemand kan het stoppen alleen de "DOOD".
Met de dood, stopt de continuïteit van zenden en ontvangen. Wat elke individu dient te doen is eigen kracht te kennen, en hoe deze kracht in het dynamisch krachtenveld reageert. Dan wordt het vanuit mijn wereldbeeld "complex interessant" om de eigen "IK" beter te leren kennen.
Er zijn managers/bestuurders die op posities in (grote) organisaties zitten die de krachten in het krachtenveld niet kunnen beïnvloeden. (Vaak onkunde of manifestatie van ANGST vanuit eigen levensverleden.) Hier ontstaat de uitdaging voor de manager/bestuurder, om deze energieën in het krachtenveld te harmoniseren. Weinig kunnen dit.
Resultaat: een nieuw reden ontstaat om weer een etiketje van "COMPLEXITEIT" er boven op te plakken!
Mooie inzichten op de eerdere reacties.
(Ik ben Engelssprekend, mijn excuses voor eventuele mis spellingen)_
Ik stel een drie dimensionaal raamwerk voor - multilevel, multidisciplinair en multistakeholder - waarmee je de complexiteit beter kunt duiden en vooral, een aanpak kunt herkennen die hier adequaat op aansluit. Zo worden in mijn boek zeven organisatietypen en vier projectorganisatiemethoden uitgewerkt, terwijl zoals je stelt de meesten het met een aanpak doen: de (hiërarchische, geprotocolleerde) bureaucratische aanpak. Bovendien laat ik de consequenties zien van verandermanagement. Door de dynamiek en complexiteit is een meer effectievere veranderaanpak mogelijk door wat ik noem het vitaliseren, optimaliseren, herorienteren en transformeren en dat kan dus op zeven verschillende wijze.... eenvoudiger wordt het dus niet :-)
1) proces en proces-ondersteuning passen op elkaar (dat betekent soms óók een proces aanpassing)
2) het moet tegen de laagst mogelijke kosten (dus simpel).
De afgelopen jaren heb ik geleerd om complexiteit in verschillende subprocessen op te breken, zodanig dat deze subprocessen gelijk zijn aan al bestaande subprocessen. Een nieuw proces is soms uit te voeren door bestaande subprocessen op een andere wijze/volgorde aan te sturen. In sommige situaties kom je er niet mee uit, en wordt een nieuw subproces geïntroduceerd. Soms is op een later moment dat nieuwe subproces ook te (her)gebruiken voor weer andere processen.
De truc is om een goede architectuur te ontwerpen voor deze verschillende subprocessen (bouwstenen) en de samenhang daartussen. Dan doe je aan beheersing van complexiteit.
Ik begrijp wel, dat ICT wat anders is managementprocessen. Niettemin…. reductie van complexiteit wordt zeker niet bereikt ‘door (‘quick and dirty‘) wat aan de organisatie toe te voegen’ (dat gebeurt te vaak)
Wijzigingen (tgv interne of externe factoren) in processen zoveel mogelijke onderbrengen in bestaande routines is volgens mij de oplossing. Dat vergt wel inzicht, moed, en doorzettingsvermogen. Maar het resultaat is dan wel ‘in control’.
Ik geef toe, dit is niet zo'n ingewikkelde aanbeveling. Maar vaak ligt de oplossing van een complex probleem gewoon voor het oprapen.
Overigens een zeer boeiend onderwerp.
Uit de reacties blijkt day complexiteit leeft en dat toenemende complexiteit wordt herkend, evenals het onvermogen van managers om met complexiteit om te gaan. King Wullur vindt dat het ongeduld en hebberigheid is van managers en volgens Anton van Dort moeten ze het gewoon leren, anders worden ze vanzelf door de concurrent ingehaald. Marianne Eussen helpt managers om te denken in tegengestelden en paradoxen. Uit eigen ervaring daarmee weet ik dat dat zeker bijdraagt. Kun je meer vertellen, Marianne, wat managers kunnen doen die meer paradoxaal willen gaan denken en werken? En Dieuwke, zijn vrouwen ook beter in denken in tegengestelden volgens jou?
Jan Koers is er echter niet van overtuigd van dat managers te maken hebben met toenemende complexiteit. Volgens hem maken de managers het zelf te complex (of gecompliceerd?)
Jaap Reijling doet de interessante suggestie dat managers er belang bij hebben om dingen gecompliceerd te houden. Om hun overmogen te bedekken misschien? Ik herken in elk geval wel de neiging bij (sommige, niet alle) managers om het maar te gooien op complexiteit, om je eigen verantwoordelijkheid niet te hoeven nemen.
Een aantal reacties gaan over pogingen om complexiteit te reduceren cq beheersen. Zo wijst Ton van Amelsfort op Causale Diagrammen en Business Dynamics (dank je, dat kende ik nog niet, ga ik me in verdiepen!), Rob Kroon vertelt over zijn ervaring in de ICT met het opbreken in subprocessen (klinkt nuttig en zou het graag eens toepassen op managementprocessen) en Dirk te Winkel maakt onderscheid naar soorten complexiteit en hun verschillende aanpak (handzaam onderscheid en een leerzaam filmpje!).
Voor sommigen bieden die benaderingen onvoldoende soelaas. Zoals Ronald van Gigch die wijst op de grenzen van de rationaliteit. En Vuilma Winter-Joe, die voorbij rationaliteit wil naar HET. Daar kan ik me alles bij voorstellen, maar voor managers is 'de weg naar binnen' dikwijls te weinig grijpbaar. Hoe zouden zij een begin kunnen maken met iets anders aanspreken dan hun rationele en analyserende geest en hun logische denkwijzen? Kan het ontwikkelen van intuitie volgens jullie managers helpen om met complexiteit om te gaan?
De oproep van Eveline is me uit het hart gegrepen. Op mijn website www.hetnieuweorganiseren.org verzamel ik voorbeelden van organisaties die als antwoord op een complexe omgeving zoeken naar nieuwe, simpele vormen van organiseren. Ik ben erg benieuwd naar reacties van managers en bestuurders die hier in hun eigen praktijk mee bezig zijn.
Herken je een toenemende complexiteit?
Voel je onvermogen om daar adequaat mee om te gaan?
Welke benaderingen heb je daartoe ontwikkeld?
Hoe heb je organisatie/werkwijzen versimpeld als antwoord op een complexe werk omgeving?
Als zaken simpel worden voorgesteld, mis je de kern: een versimpeling van de werkelijkheid helpt niet om meer begrip te krijgen voor die werkelijkheid. Essentiele onderdelen worden weggelaten en wat overblijft helpt je niet om te dealen met de (complexe?) werkelijkheid.
Op het tweede niveau gaan we allerlei feiten en interpretaties toevoegen aan die simpele weergave, om de complexe werkelijkheid te benaderen. Complexiteit is een poging om een allesomvattend schema of model te ontwikkelen, waar alle variabelen in verwerkt zijn. Daar zijn wij mensen erg goed in, kijk maar naar de vele theorieen en modellen over bijvoorbeeld strategie en marketing. Probleem hiermee is dat we door de complexiteit het zicht op de essentie kwijtraken.
Op het derde niveau gaat het erom de kern of essentie te vinden. Dit gebeurt, door weglating van alle overbodigheden, zijlijnen en niet cruciale informatie. Alleen de zaken die echt de kern raken blijven over en die zijn vaak an een verbluffende eenvoud. Het gebeurt mij regelmatig dat ik iets lees of hoor en onmiddelijk weet: 'ja, dat is waar het echt om gaat, dat is de kern!'
De kunst is om het onderscheid te maken tussen simpel en eenvoud. Oppervlakkig gezien lijken die twee soms op elkaar, maar het effect in de toepassing is een wereld van veschil.
Ronald van Domburg
Play to Change
Het effect is positief op vele vlakken: vlotter werken, meer tevreden medewerkers en klanten en lagere kosten...
voor meer info verwijs ik graag naar http://www.slideshare.net/samverhoeve/eenvoud-het-verhaal