Over het algemeen is er in Arabische landen een cultuur die niet erg welvaart-bevorderend is. Zo heb ik in Saoedie Arabië gemerkt dat niemand begrijpt wat intrinsieke motivatie is. De enige motivatie die hen wat zegt is de motivatie die het gevolg is van een baas die straft en beloont. Dat iemand vanuit zichzelf er op gericht kan zijn goed werk te leveren is voor hen totaal onbegrijpelijk. Dit draagt er toe bij dat de doorsnee werknemer in Saoedie Arabië een productiviteit heeft op het niveau van 35% van de Europese werknemers (de Griekse zelfs nog meegerekend).
Regeringen in die regio weten dit. Zij beseffen dat als de olie-inkomsten afnemen, ze hun welvaart op wat anders moeten baseren. Dat kunnen ze niet geheel van gastarbeiders laten afhangen (bv, de industrie ten noorden van Jeddah zit vol met Polen), zodat ze hun eigen mensen tot betere prestaties moeten zien te krijgen.
Wat voor de landen in deze regio niet gunstig is is demografische ontwikkeling. De combinatie van orthodoxe Islam en macho elementen in de cultuur maakt dat de gezinnen groot zijn, zonder toekomstperspectief voor nieuwe generaties. Dit beloofd weinig goeds. De toegenomen invloed van de orthodoxe Islam en de economische onzekerheid brengen met zich mee dat de gezinnen steeds maar groter worden, waardoor vrouwen steeds minder aan een eigen loopbaan toekomen en afhankelijker worden van hun echtgenoten.
Voor Egypte komt daar nog bij dat dat land voor zijn welvaart voor de helft afhankelijk is van toerisme. Of althans, dat was zo tot de opstanden uitbraken en het toerisme nagenoeg de nek werd omgedraaid. En nu zitten ze daar allemaal te schreeuwen om banen, die ook een meer rechtvaardige regering niet zal kunnen geven.