Als ik in zo'n geloofsartikel van een theoreticus lees als dit:'We weten dat organisaties met een grote diversiteit consequent beter presteren dan meer homogene bedrijven. Talloze rapporten tonen aan dat een divers personeelsbestand voor creatieve spanning zorgt .... en daarmee lucratieve voordelen voor bedrijven oplevert', dan vraag ik me af over wat soort bedrijven het gaat, zeker niet het Nl kleinbedrijf dat het leeuwendeel van de werkgelegenheid verschaft. Zou a contrario 'homogeen' slecht zijn en ook nog moreel verdorven? Is rekrutering van het kader niet bijna altijd een vorm van coöptatie? Juist op die 'verrijkende' en 'inclusieve' discours valt er nogal wat op af te dingen. Kleinere organisaties moeten oppassen wie ze binnenhalen, juist omdat assimilatie en adhesie niet langer vereist zijn, want de officiële discours heeft het karakter van een éénrichtingsverkeer van boven naar beneden waar wederkerigheid ontbreekt. En hoe zit het precies met onderling vertrouwen? Op nationaal niveau zijn al voldoende etnische en feministische splijtzwammen in werking en die percoleren onstuitbaar naar beneden. En dan dit: 'Je zou bijvoorbeeld kunnen beginnen met het corrigeren van het gedrag van bestaande medewerkers en als doel stellen om álle managers een inclusiviteits-training te laten volgen'. Om van te gruwen, dit heeft het parfum van een grove identiteitspolitiek waar een gewetenspolitie aan te pas moet komen. Schuld aanpraten, 'mental rewiring' en 'tokenism' à l'Américaine, met een loep zoeken naar 'verkeerd' gedrag. Dit soort Amerikaanse import lijkt me vergiftig. Vroeger noemde men dat hersenspoeling. Dit artikel heeft met verlicht en competent management niets te maken.