De volgende juichtweet van een coach kwam ik tegen op Twitter, "zojuist een fantastisch coachgesprek gehad, coachee maakt grote stappen, ben helemaal blij". Deze komt van Facebook, "gisteren een heel mooie team coaching mogen verzorgen, iedereen was erg tevreden. Wat heb ik toch een mooi vak. Ik barst weer van de energie". Zomaar een tweetal berichtjes uit de Social Media en met een klein beetje zoeken zijn er wekelijks tientallen te vinden.
Wat maakt toch dat coaches zo’n behoefte hebben zichzelf op de borst te kloppen en ons deelgenoot te maken van hun successen. Zelf werk ik al geruime tijd als coach en gelukkig herken ik de euforische stemming. Ik ken echter ook de sessies waarbij het even wat minder vanzelfsprekend en succesvol gaat. Het hoeft niet direct dramatisch te zijn, maar soms...
Je hebt natuurlijk al in je naam je ego laten verwerken, elke dag noemt iemand je Rijk, daardoor groei je natuurlijk enorm. Een slimme zet van je ouders om dat al te regelen.
Dus regel acht; laat bij twijfel je naam omdopen naar bijvoorbeeld; beauty, bella of mr niceguy. Je hebt dan alvast elke dag een goed gevoel als iemand je aanspreekt.
Inhoudelijk kan ik alleen verklaren dat we onderzoek hebben verricht naar profielen van coaches. Daarin hebben wij gezien dat de coach zelf ook in een leertraject zit en bijvoorbeeld moeite heeft met confronteren en of reflectie geven op de eigen leervraagstukken. Samengevat; de coach is zelf aan het leren gedurende zijn "coach" traject en heeft ook aandacht nodig.
Regel negen; knuffel ook je coach hij is ook een mens.
Denk daarbij nog wel even aan de integriteit.
Regel tien; maak even flink ruzie met je klant, mogelijk zegt hij dan echts iets over je waarvan je zelf kan leren. Een stevige discussie helpt bij emotionele beeldvorming.
Feedback is een kadootje,
Goed weekend,
Rob
Dank voor je reactie. Ben het helemaal eens dat zowel coach als coachee beiden in een leertraject zitten al is het leertraject van de coach van een andere orde dan dat van de coachee. Het blijft uiteindelijk zoals Marijke Lingsma zo treffend zegt een gesprek tussen twee ijsbergen.