Tja en wat dan aan bod komt is Reinventing Organisations (Buurtzorg is een voorbeeld) en Holacracy. Je geeft dan geen verantwoordelijkheid meer, maar ze nemen de verantwoordelijkheid op zich.

Beste Toon Franken en andere lezers,

Geprikkeld door jouw uitdagende titel heb ik je artikel gelezen. Ik heb zelf de afgelopen jaren regelmatig trainingen Coachend Leiderschap gegeven op basis van mijn gedachtegoed van de zes coachhoudingen. Als ik jouw verhaal lees, ging dat dus eigenlijk over wat jij 'nieuw leiderschap' noemt. (Ach ja, nieuw... alles is relatief.)

Het beeld dat je schetst van 'gangbaar coachend leiderschap' herken ik dan ook niet. In mijn beleving vermeng je de vakgebieden 'coachen' en 'coachend leiden' met elkaar.

Mijn vraag aan andere lezers is dan ook of zij wel deze beschrijving van 'gangbaar coachend leiderschap' herkennen...

Hartelijke groeten,
Karen Walthuis

Beste Toon,

Dat je als coachend leidinggevende vooral aandacht hebt voor het welbevinden van je medewerkers is wat mij betreft een erg kort door de bocht weergave van wat coachend leiderschap/leidinggeven in de praktijk behelst. Ik herken wel wat Karen Walthuis opmerkt. De zes voorbeelden die je noemt onder "Hoe stappen zetten naar nieuw leiderschap" zijn wat mij betreft één op één toe te passen bij coachend leiderschap. Ik zie dus vooralsnog niet zoveel nieuws onder de zon. Maar misschien mis ik iets?

Ik begrijp best dat stelling nemen en kleur bekennen goed werkt als clickbait, maar ik lees maar weinig nieuw leiderschap in dit artikel Toon. Eerder oude wijn in nieuwe vaten, bovendien lijk je de kern van coachend leiderschap behoorlijk te missen.

Ik vind het, eerlijk gezegd, een zwak stuk. Er staan teveel, niet onderbouwde aannames in waardoor je vervoert wordt in een denkwijze die eigenlijk niet klopt of op zijn minst niet lekker loopt. En dat vind ik jammer. Want de essentie is absoluut interessant.

Verder sluit ik me aan bij Karen en Rijk. Ik ben bezig met het schrijven van een blog op https://ideas4life.blog , als reactie op je artikel. Er staat al een eerste blog die uit de pen kwam over de aannames die gedaan worden, maar verder nog niet inhoudelijk. Deze zal ik zsm gaan plaatsen. Ik ben benieuwd naar jouw (en andere hun) reactie.

Groet,
Ante Brinkman

beste reageerders, de column roept heel wat op. Ik begrijp dat het artikel in de start wat scherp is aangevlogen, misschien een beetje te scherp. Er zijn natuurlijk hele goede voorbeelden van coachend leidinggeven, waar het goed werkt en passend is bij wat er nodig is. Coachend leiderschap is het ideaalbeeld van nu. Maar ik ik zie toch ook op veel plekken managers worstelen met de vele kanten van coachend leiderschap, het in evenwicht houden van aandacht voor de resultaten en aandacht voor het individu. Bij diverse organisaties zie ik een doorgeschoten vorm, waardoor er vaagheid, onhelderheid en onveiligheid ontstaat. Dat is jammer. Maar laat ik alle goede voorbeelden niet te na spreken.
Volgens mij gaat leiderschap van de toekomst dan ook over volwassenheid vragen. Niet alleen maar mensen empoweren, maar 'structureel empoweren', echt de verantwoordelijkheid geven. Mensen serieus nemen, dat ze zelf kunnen aangeven wat er nodig is om goed te kunnen (samen) werken. Niet alleen medewerkers betrekken, maar ze echt aan zet laten. En dan wordt de rol van de leidinggevende een heel andere, meer faciliteren van vernieuwing en verbetering. Daarmee bouwen we aan succesvolle en wendbare organisaties.